Moeder zijn is niet makkelijk. Denk ik. Want elke moeder is ook een dochter.
En ooit kom je dan op een leeftijd, een punt in je leven, dat je niet alleen zorgen om je kinderen hebt, maar (vooral) ook om je ouders.
Continue zorgen om je dierbaren. Want ook voor je man moet je er zijn.
Voor mijn moeder is het niet anders. Mijn pake heeft nu Alzheimer. Mijn beppe lijdt eronder. En mijn moeder doet haar best om ze te steunen en alles zo goed mogelijk te regelen.
En dan ook nog mijn broer en ik. Tuurlijk maakt ze zich ook over ons zorgen. Welke moeder doet dat niet? Zelfs als er geen reden voor is, maakt ze zich zorgen. Dus belt ze me vandaag hoe het gisteren was terwijl ze naar haar werk rijdt. Het werk dat ze samen met mijn vader en broer doet.
Waar ze wel eens een beetje tussen de mannen in moet zitten, moet bemiddelen, alles moet aanhoren. Waar ze schoonmaakt en allerlei vrouwenwerk doet. En dat ongeacht haar slechte gezondheid en continue pijn.
Ik vind het knap. Ik heb alleen mezelf om voor te zorgen en heb het daar al zo druk mee. Soms denk ik wel eens dat ik ook graag snel kinderen wil. Maar dan vraag ik me af, zou ik het wel zo goed kunnen? Zorgen, verzorgen, troosten, steunen, opvangen, afpoetsen, sjouwen, duwen...
Als ik maar een beetje de genen van mijn moeder heb, moet ik een heel eind komen. Al hoop ik nooit die genen te hoeven gebruiken voor het zorgen voor mijn ouders. Laat ze alsjeblieft gezond oud worden... Dat hebben ze wel verdiend.
vrijdag 26 juni 2009
De King is niet meer
Hij is niet meer. De King of Pop.
Vijftig werd ie. En vannacht was het gebeurd. Een hartstilstand, of wat dan ook maar. De complottheorieën zullen wel weer volgen. Ongeacht de oorzaak, het is triest als iemand maar vijftig mag worden. Maar wat het in mijn ogen pas echt triest maakt is het leven dat hij heeft geleid. Een leven dat op mij altijd overkwam als de eeuwige zoektocht naar geluk. Zonder het te vinden.
Nooit kind kunnen zijn. Nooit een eigen identiteit hebben kunnen ontwikkelen. Een karikatuur van zichzelf geworden. Arme man.
En nu is hij dood. Hebben zijn kinderen geen vader meer. Maar misschien wel een kans op een normaler leven.
Hebben fans geen concerten in Londen meer (zo jammer voor M). Maar wel heel erg veel mooie platen om tot in de eeuwigheid van te genieten.
Want zingen kon ie. En mooie dingen bedenken ook. Hij heet niet voor niets de King.
De hele dag komen liedjes voorbij. De één nog mooier en knapper bedacht dan de ander. Jammer dat ik zijn dood nodig heb om dat weer even te beseffen.
Maar Farah is ook dood. En die mist nu de spotlight. Ook al zo tragisch. Net niet getrouwd met Ryan O'neil. Als eerbetoon heb ik vandaag ook wapperende, Charlie's Angels manen. Tis wat.
Maar het leven gaat door. En zij leven voort in de harten en hoofden van hun fans en geliefden. Best mooi toch?
Fatale vrouw
"Fem Fataal". Het heeft toch iets arroganterigs om je site zo te noemen. Zeker als je het voor het eerst leest en de achtergrond van die titel niet kent.
Maar Fem Fataal heeft niets te maken met fatale vrouwen, mannenverslindsters, hotties (al ben ik dat natuurlijk wel, hotter dan hot zelfs) of sloeries uit de slobben. Het gaat gewoon over fataal-achtige gekkigheden. Truukjes van mijn lichaam.
Hoe ben ik ooit aan die naam gekomen?
Het was in de tijd dat ik bij zo'n beetje de meest gehate instantie van Nederland werkte. Het was zomer en ik werd midden in de nacht wakker van een enorme buikpijn. Het voelde echt niet goed, maar ik dacht er helemaal niets ergs van. Ik werd ook nog eens erg misselijk (en dat mag een wonder heten want ik heb een ijzeren maagje). Toch maar midden in de nacht naar de dokterswacht. Daar was er niet echt iets ernstigs want ik had niet overgegeven. Dus weer naar huis, ellendig elk hobbeltje in de weg voelend.
Als ik moest overgeven moest ik maar weer bellen, hadden ze me op het hart gedrukt. Nou, eenmaal thuis kon ik meteen op zoek naar een emmer. Dus de dokter maar weer gebeld. Doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Blinde darm ontsteking.
Terwijl ik in mijn operatieschort op de nieuwe dokter lag te wachten doezelde ik eindelijk eens in. Mijn toenmalige lief ging spulletjes halen voor een wat langer ziekenhuisverblijf. Toen hij terug was en de nieuwe dokter kwam kennismaken voelde ik me ineens een beetje beter. Heel gek.
De dokter wilde niet meer opereren. Mijn mooie buikje mocht heel blijven en ik mocht naar huis. Na een week was alle buikpijn over en ik heb nooit geweten wat het was.
Binnen een half jaar lag ik weer op de eerste hulp met een lading plakkers op de buik. Pijn op de borst en gierend benauwd. Een longembolie. Of toch niet? Ik had ergens TBC (jahaa hoe krijg je het voor elkaar) opgeduikeld en slikte daar medicijnen tegen... Géén longembolie. Misschien bijwerkingen van de medicatie. Maar misschien ook niet. Nog een nachtje opgenomen geweest. Maar niets aan het handje. Het ging vanzelf weer over. Nooit geweten wat het was. Alweer niet.
Tja, zulke gekkigheden leveren je dan de bijnaam Fem Fataal op. En die heb ik maar onthouden. De dubbelzinnigheid spreekt me namelijk wel aan. Het past wel bij me.
Fem Fataal staat voor mij voor het onvoorspelbare, zwart-witte in mij. En voor mijn vrolijkheid en levenslust. Waarmee ik heeeel misschien toch wel een woest aantrekkelijke beeb voor het mannelijk geslacht ben. Laten we het hopen!
Maar Fem Fataal heeft niets te maken met fatale vrouwen, mannenverslindsters, hotties (al ben ik dat natuurlijk wel, hotter dan hot zelfs) of sloeries uit de slobben. Het gaat gewoon over fataal-achtige gekkigheden. Truukjes van mijn lichaam.
Hoe ben ik ooit aan die naam gekomen?
Het was in de tijd dat ik bij zo'n beetje de meest gehate instantie van Nederland werkte. Het was zomer en ik werd midden in de nacht wakker van een enorme buikpijn. Het voelde echt niet goed, maar ik dacht er helemaal niets ergs van. Ik werd ook nog eens erg misselijk (en dat mag een wonder heten want ik heb een ijzeren maagje). Toch maar midden in de nacht naar de dokterswacht. Daar was er niet echt iets ernstigs want ik had niet overgegeven. Dus weer naar huis, ellendig elk hobbeltje in de weg voelend.
Als ik moest overgeven moest ik maar weer bellen, hadden ze me op het hart gedrukt. Nou, eenmaal thuis kon ik meteen op zoek naar een emmer. Dus de dokter maar weer gebeld. Doorgestuurd naar de Eerste Hulp. Blinde darm ontsteking.
Terwijl ik in mijn operatieschort op de nieuwe dokter lag te wachten doezelde ik eindelijk eens in. Mijn toenmalige lief ging spulletjes halen voor een wat langer ziekenhuisverblijf. Toen hij terug was en de nieuwe dokter kwam kennismaken voelde ik me ineens een beetje beter. Heel gek.
De dokter wilde niet meer opereren. Mijn mooie buikje mocht heel blijven en ik mocht naar huis. Na een week was alle buikpijn over en ik heb nooit geweten wat het was.
Binnen een half jaar lag ik weer op de eerste hulp met een lading plakkers op de buik. Pijn op de borst en gierend benauwd. Een longembolie. Of toch niet? Ik had ergens TBC (jahaa hoe krijg je het voor elkaar) opgeduikeld en slikte daar medicijnen tegen... Géén longembolie. Misschien bijwerkingen van de medicatie. Maar misschien ook niet. Nog een nachtje opgenomen geweest. Maar niets aan het handje. Het ging vanzelf weer over. Nooit geweten wat het was. Alweer niet.
Tja, zulke gekkigheden leveren je dan de bijnaam Fem Fataal op. En die heb ik maar onthouden. De dubbelzinnigheid spreekt me namelijk wel aan. Het past wel bij me.
Fem Fataal staat voor mij voor het onvoorspelbare, zwart-witte in mij. En voor mijn vrolijkheid en levenslust. Waarmee ik heeeel misschien toch wel een woest aantrekkelijke beeb voor het mannelijk geslacht ben. Laten we het hopen!
donderdag 25 juni 2009
Linkjes knippen
Het einde van de werkdag nadert. Het gebouw loopt al langzaam leeg. De stilte neemt toe. Alleen het geluid van de rubber zolen van de schoonmaakster en de dweil over de vloer van de gang. De klepperende lamellen. Verder stilte.
Hoe stiller en kalmer, hoe voller mijn hoofd. Langzaam gebeurt het weer en stromen de gedachten naar binnen.
Gedachten over toen. Verwarring. Onbegrip. Verdriet. Een knoop in mijn buik. Gedachten die ik best eens wat minder zou willen hebben. Maar op een of andere manier lukt dat nog niet zo best.
Het is zo gek. Het is mijn hoofd en ik ben er niet de baas. Ik wil niet meer stilstaan bij het verleden. Het boek mag dicht en in het onderste laatje. Maar waarom lukt dat niet? Kennelijk roep ik toch steeds dingen op in mezelf. Is het verwerking? Of gewoon zelfkwelling?
Ik zet mijn koptelefoon maar weer eens op en probeer nog wat te werken. Uit de speakers knalt een liedje van The Fray. Beetje sip en somber. Roept gevoelens op. Alweer van toen. Het is overal, in alles zit een herinnering. Of een linkje naar een herinnering. Leuk, van die handige hersens...
Dan zie ik in mijn rechter ooghoek mijn telefoon oplichten. Het is X. Hij laat me weten dat hij trots op me is, dat hij aan me denkt en dat hij er altijd voor me is. Wat heb ik een geluk met zo'n man. Nu is het tijd om dat geluk eens wat bewuster te beleven. Om te leven in het nu.
Vanavond zet ik de eerste stap richting het onderste laatje. Hoop ik de linkjes één voor één door te kunnen knippen. De rugzak te verlichten. Ietsje bang, maar vol vertrouwen stap ik straks op de fiets naar huis.
Hoe stiller en kalmer, hoe voller mijn hoofd. Langzaam gebeurt het weer en stromen de gedachten naar binnen.
Gedachten over toen. Verwarring. Onbegrip. Verdriet. Een knoop in mijn buik. Gedachten die ik best eens wat minder zou willen hebben. Maar op een of andere manier lukt dat nog niet zo best.
Het is zo gek. Het is mijn hoofd en ik ben er niet de baas. Ik wil niet meer stilstaan bij het verleden. Het boek mag dicht en in het onderste laatje. Maar waarom lukt dat niet? Kennelijk roep ik toch steeds dingen op in mezelf. Is het verwerking? Of gewoon zelfkwelling?
Ik zet mijn koptelefoon maar weer eens op en probeer nog wat te werken. Uit de speakers knalt een liedje van The Fray. Beetje sip en somber. Roept gevoelens op. Alweer van toen. Het is overal, in alles zit een herinnering. Of een linkje naar een herinnering. Leuk, van die handige hersens...
Dan zie ik in mijn rechter ooghoek mijn telefoon oplichten. Het is X. Hij laat me weten dat hij trots op me is, dat hij aan me denkt en dat hij er altijd voor me is. Wat heb ik een geluk met zo'n man. Nu is het tijd om dat geluk eens wat bewuster te beleven. Om te leven in het nu.
Vanavond zet ik de eerste stap richting het onderste laatje. Hoop ik de linkjes één voor één door te kunnen knippen. De rugzak te verlichten. Ietsje bang, maar vol vertrouwen stap ik straks op de fiets naar huis.
POK
Word nu lid van POK.
POK = Puur Op Karakter
Pok is het geluid van een badmintonpluimpje wanneer je hem vangt op je racket en wegslaat.
Pok is: ik vang je als je valt.
Pok is een club voor fruitige mensen die graag met andere fruitige mensen, fruitige dingen doen.
Pok staat voor: er zijn voor elkaar.
En Pok is ook een beetje: het geluid van een sukkel die zijn hand tegen zijn hoofd slaat omdat ie zich realiseert dat ie het mooiste meisje van de wereld heeft laten lopen. In dat opzicht verwacht ik veel pokkerdepok pok te horen, de komende tijd.
POK aan de top.
POK = Puur Op Karakter
Pok is het geluid van een badmintonpluimpje wanneer je hem vangt op je racket en wegslaat.
Pok is: ik vang je als je valt.
Pok is een club voor fruitige mensen die graag met andere fruitige mensen, fruitige dingen doen.
Pok staat voor: er zijn voor elkaar.
En Pok is ook een beetje: het geluid van een sukkel die zijn hand tegen zijn hoofd slaat omdat ie zich realiseert dat ie het mooiste meisje van de wereld heeft laten lopen. In dat opzicht verwacht ik veel pokkerdepok pok te horen, de komende tijd.
POK aan de top.
Voor P
Elk eind is een nieuw begin
Maar elk eind doet pijn
Neemt de zin in een begin weg
Maar pijn slijt
En zin groeit
Dan bruist iets in je
Om je
Kansen in overvloed
Geluk op de loer
Een nieuw begin
Eindige pijn
Maar elk eind doet pijn
Neemt de zin in een begin weg
Maar pijn slijt
En zin groeit
Dan bruist iets in je
Om je
Kansen in overvloed
Geluk op de loer
Een nieuw begin
Eindige pijn
Snot
Bij beebies denk ik altijd aan wolken van kindertjes, met plooitjes bij elke scharnier in hun lichaam. Iets te veel vet, rozige wangetjes. Glanzend haar en één en al schattigheid. Ik was vroeger ook zo'n beebie, blijkens mijn foto-albums.
Waarom is de praktijk vandaag de dag dan toch zo anders? Waarom bestaan er geen poezelige beebies meer? Hoe kan het dat de meeste beebies altijd, ja echt altijd, onder het snot en spuug zitten? En waarom willen die kinderen altijd een stukje van dat spuug of snot op mij achterlaten? Op schoot duwen ze ineens hun gezichtje tegen mijn voorgevel. Vlek. Zo'n glanzend slakkespoor...
Als ze kunnen staan proppen ze hun snoet tegen mijn net gewassen legging. Vlek. Nog een slakkespoor.
Ik vind het vies, ik baal er van en snap het niet.
Er bestaan nu toch 'snoetenpoetsers'? Poets die snoetjes dan ook!!!
Die wegwerpdoekjes had je vroeger niet eens. Toen moesten de spuugdoekjes keurig in de wasmachine. Had je er veel meer werk van. En de moeders maar poetsen toen.
De moderne moeder niet hoor... Die vindt het een teken van relaxterigheid dat ze niet continu bezig is om haar kroost in de plooi te houden. Ik vind dat niet. Ik vind het een teken van onverzorgderigheid als je je kind de godganse tijd met een groene snottebel laat rondkruipen. Zo eentje die in en uit gaat bij iedere ademtocht. De arme stakker kan hem zelf toch niet wegpoetsen. Maar kruipt ondertussen wel behoorlijk voor jan-joker door het leven. Leuk ook voor het foto-album.
Maar aan de kwestie van het poetsen gaat nog iets vooraf. Hoe kan het dat alle kinderen altijd, gewoon altijd, ziek zwak en misselijk zijn? Dan zijn het weer de oortjes, dan zijn het weer de oogjes (pus is ook ze vreselijk), dan is het iets met de luchtwegen. Allergieën. Het houdt nooit op. Ze hebben allemaal wat. En dat uit zich standaard in snot. Ik zie hier grond voor een achtergrond onderzoek. Misschien iets voor Alberto Stegeman, dé speurneus van Nederland.
Maar zolang er nog geen duidelijkheid over de oorzaken is zou ik het fijn vinden als alle relaxte moeders gewoon even relaxt een doekje over hun snotkindjes halen. Knuffelt en fotografeert een stuk lekkerder.
Waarom is de praktijk vandaag de dag dan toch zo anders? Waarom bestaan er geen poezelige beebies meer? Hoe kan het dat de meeste beebies altijd, ja echt altijd, onder het snot en spuug zitten? En waarom willen die kinderen altijd een stukje van dat spuug of snot op mij achterlaten? Op schoot duwen ze ineens hun gezichtje tegen mijn voorgevel. Vlek. Zo'n glanzend slakkespoor...
Als ze kunnen staan proppen ze hun snoet tegen mijn net gewassen legging. Vlek. Nog een slakkespoor.
Ik vind het vies, ik baal er van en snap het niet.
Er bestaan nu toch 'snoetenpoetsers'? Poets die snoetjes dan ook!!!
Die wegwerpdoekjes had je vroeger niet eens. Toen moesten de spuugdoekjes keurig in de wasmachine. Had je er veel meer werk van. En de moeders maar poetsen toen.
De moderne moeder niet hoor... Die vindt het een teken van relaxterigheid dat ze niet continu bezig is om haar kroost in de plooi te houden. Ik vind dat niet. Ik vind het een teken van onverzorgderigheid als je je kind de godganse tijd met een groene snottebel laat rondkruipen. Zo eentje die in en uit gaat bij iedere ademtocht. De arme stakker kan hem zelf toch niet wegpoetsen. Maar kruipt ondertussen wel behoorlijk voor jan-joker door het leven. Leuk ook voor het foto-album.
Maar aan de kwestie van het poetsen gaat nog iets vooraf. Hoe kan het dat alle kinderen altijd, gewoon altijd, ziek zwak en misselijk zijn? Dan zijn het weer de oortjes, dan zijn het weer de oogjes (pus is ook ze vreselijk), dan is het iets met de luchtwegen. Allergieën. Het houdt nooit op. Ze hebben allemaal wat. En dat uit zich standaard in snot. Ik zie hier grond voor een achtergrond onderzoek. Misschien iets voor Alberto Stegeman, dé speurneus van Nederland.
Maar zolang er nog geen duidelijkheid over de oorzaken is zou ik het fijn vinden als alle relaxte moeders gewoon even relaxt een doekje over hun snotkindjes halen. Knuffelt en fotografeert een stuk lekkerder.
BH loos
Een Vlaamse vrouwenorganisatie roept de Vlaamse dames via Facebook op om morgen hun BH thuis te laten. Ze vinden de BH een door de commercie opgedrongen seksobject dat je helemaal niet nodig hebt. En dat niet lekker zit.
Tja. Sommige mensen hebben het helemaal niet nodig misschien. Ik denk dan meteen aan de dames met de zogenoemde 'erwtjes op een plankje'. Maar zij zullen daar waarschijnlijk anders over denken. Want in hun geval is een BH juist nodig om het een en ander nog wat volume te geven. Vulling erin, wonderbra, kipfiletjes. Van alles kun je bedenken om de voorgevel te pimpen. Reken maar dat de meeste platte dames liever mét dan zonder BH de deur uitgaan. Dan voel je af en toe maar een bandje. Nemen de platte tantes graag op de koop toe.
Ik behoor tot de categorie vrouwen die redelijk vooraan stond bij het uitdelen van welgevormde bustes. Hoewel ze me regelmatig in de weg zitten als ik op mijn buik wil liggen op het strand of in bed, ben ik aardig tevreden met 'de grote bloemkoluh' zoals André van Duin ze ooit noemde.
Maar je hoeft niet te denken dat ik ze ooit in het wild laat hangen en gewoon naar mijn werk ga. Inpakken die hap! Wat zeg ik, inbinden!
Zodra die dingen wat volume hebben, krijgen ze de neiging om te deinen. En dat doen die van mij dus ook. Rode striemen van bh-bandjes aan het einde van de dag zijn 1000X beter dan deinende tietjes gedurende de dag. Dat je de trap oploopt en ze omstebeurt over je schouders vliegen. Mij niet gezien. En de mensen om me heen ook niet gezien. Tis echt geen verbetering voor de looks als ik ze gewoon vrijlaat. En dat geldt niet alleen voor mij.
Dus die Vlaamse dames doen maar lekker. Ik doe niet mee. Ik ben anti-tietjesbevrijdingsfront.
Behalve op het strand op vakantie. Daar ken ik toch niemand.
Tja. Sommige mensen hebben het helemaal niet nodig misschien. Ik denk dan meteen aan de dames met de zogenoemde 'erwtjes op een plankje'. Maar zij zullen daar waarschijnlijk anders over denken. Want in hun geval is een BH juist nodig om het een en ander nog wat volume te geven. Vulling erin, wonderbra, kipfiletjes. Van alles kun je bedenken om de voorgevel te pimpen. Reken maar dat de meeste platte dames liever mét dan zonder BH de deur uitgaan. Dan voel je af en toe maar een bandje. Nemen de platte tantes graag op de koop toe.
Ik behoor tot de categorie vrouwen die redelijk vooraan stond bij het uitdelen van welgevormde bustes. Hoewel ze me regelmatig in de weg zitten als ik op mijn buik wil liggen op het strand of in bed, ben ik aardig tevreden met 'de grote bloemkoluh' zoals André van Duin ze ooit noemde.
Maar je hoeft niet te denken dat ik ze ooit in het wild laat hangen en gewoon naar mijn werk ga. Inpakken die hap! Wat zeg ik, inbinden!
Zodra die dingen wat volume hebben, krijgen ze de neiging om te deinen. En dat doen die van mij dus ook. Rode striemen van bh-bandjes aan het einde van de dag zijn 1000X beter dan deinende tietjes gedurende de dag. Dat je de trap oploopt en ze omstebeurt over je schouders vliegen. Mij niet gezien. En de mensen om me heen ook niet gezien. Tis echt geen verbetering voor de looks als ik ze gewoon vrijlaat. En dat geldt niet alleen voor mij.
Dus die Vlaamse dames doen maar lekker. Ik doe niet mee. Ik ben anti-tietjesbevrijdingsfront.
Behalve op het strand op vakantie. Daar ken ik toch niemand.
Stomme dag
Wat een stomme dag.
Mijn beste vriendin is verdrietig.
Gebleken is dat mannen ware pracht niet op waarde weten te schatten.
Mijn kantoor staat midden in een bouwput waar wordt geheid.
Mijn beeldscherm trilt bij elke slag.
Vanavond een vervelende afspraak.
Het is bloody hot op mijn werk.
Ik heb puistjes door de zon.
Mijn haar zakt per minuut meer in.
Mijn schoenen zitten niet lekker.
Ik hoor niks van X.
Vriendin die leuk plan voor morgen heeft afgezegd.
Klanten die niet komen.
Ik wil slapen en een nieuwe dag!
Mijn beste vriendin is verdrietig.
Gebleken is dat mannen ware pracht niet op waarde weten te schatten.
Mijn kantoor staat midden in een bouwput waar wordt geheid.
Mijn beeldscherm trilt bij elke slag.
Vanavond een vervelende afspraak.
Het is bloody hot op mijn werk.
Ik heb puistjes door de zon.
Mijn haar zakt per minuut meer in.
Mijn schoenen zitten niet lekker.
Ik hoor niks van X.
Vriendin die leuk plan voor morgen heeft afgezegd.
Klanten die niet komen.
Ik wil slapen en een nieuwe dag!
dinsdag 23 juni 2009
Groot nieuws
Vol verbazing heb ik het volgende stukje gelezen op NU.nl
"Leuk detail is dat er in het vissersdorp (Volendam natuurlijk, F)wordt gesproken over Jans geslacht: ‘Het is algemeen bekend in onze leeftijdsgroep dat hij ‘een grote’ heeft,’ aldus de nicht (met zulke familie heb je geen vijanden meer nodig, F). Ahaa, nú begrijpen we waarom Yolanthe zo’n verdriet heeft van de breuk."
Het is een stukje dat wordt aangehaald in de categorie over de roddelbladen. Nu weet ik dat niet alles wat in roddelbladen staat waar is, maar dit!!! Ongekend.
Vooral dat laatste zinnetje. Natuurlijk is het NU pas duidelijk waarom Yolanthe het zo erg vindt dat Jan haar aan de straat heeft gezegd. NU pas. Natuurlijk was het niet omdat ze gewoon al een paar jaar met hem samen was, niet omdat ze van hem houdt, niet omdat hij zo'n steun voor haar was bij het overlijden van haar vader, niet omdat ze net samen een huis hadden, niet omdat ze haar hele toekomst al met hem had uitgedacht. Het was natuurlijk gewoon zo erg voor haar omdat hij zo groot geschapen is. Ze moet het zonder grote Jan stellen. Uit met de pret. Dat Albert Verlinde niet met dat nieuws kwam. Waarom hoor ík dit nu pas??? Uren voor de tv gezeten om op de hoogte te blijven van dit Nederland-schokkende nieuws. Dan ga je er toch vanuit dat je te horen krijgt (en te zien) waar het werkelijk om gaat? Wat de betrokkenen werkelijk bezighoudt? Dat gezeur over Wesley, allemaal ruis op de lijn, bijzaak!
Gelukkig wordt er nu wel meteen grondig onderzocht wat ze in Wesley ziet. Dat kan natuurlijk niet zijn karakter, lekkere voetbalkontje, zijn dikke portemonnee of bijvoorbeeld zijn levenslust zijn. Yolanthe worden ondertussen wel röntgen-ogen toebedeeld... Dat ze op hem valt móet gewoon met zijn geslacht te maken hebben. Kan niet anders. Daar zal ze ze wel op uitzoeken. En dus doet de roddelpers een oproep om meer informatie over dit onderdeel van Wesley te krijgen.
Ik zou er bijna vanaf zien om in de zomervakantie alle roddelbladen te kopen (en te lezen natuurlijk). Bijna.
"Leuk detail is dat er in het vissersdorp (Volendam natuurlijk, F)wordt gesproken over Jans geslacht: ‘Het is algemeen bekend in onze leeftijdsgroep dat hij ‘een grote’ heeft,’ aldus de nicht (met zulke familie heb je geen vijanden meer nodig, F). Ahaa, nú begrijpen we waarom Yolanthe zo’n verdriet heeft van de breuk."
Het is een stukje dat wordt aangehaald in de categorie over de roddelbladen. Nu weet ik dat niet alles wat in roddelbladen staat waar is, maar dit!!! Ongekend.
Vooral dat laatste zinnetje. Natuurlijk is het NU pas duidelijk waarom Yolanthe het zo erg vindt dat Jan haar aan de straat heeft gezegd. NU pas. Natuurlijk was het niet omdat ze gewoon al een paar jaar met hem samen was, niet omdat ze van hem houdt, niet omdat hij zo'n steun voor haar was bij het overlijden van haar vader, niet omdat ze net samen een huis hadden, niet omdat ze haar hele toekomst al met hem had uitgedacht. Het was natuurlijk gewoon zo erg voor haar omdat hij zo groot geschapen is. Ze moet het zonder grote Jan stellen. Uit met de pret. Dat Albert Verlinde niet met dat nieuws kwam. Waarom hoor ík dit nu pas??? Uren voor de tv gezeten om op de hoogte te blijven van dit Nederland-schokkende nieuws. Dan ga je er toch vanuit dat je te horen krijgt (en te zien) waar het werkelijk om gaat? Wat de betrokkenen werkelijk bezighoudt? Dat gezeur over Wesley, allemaal ruis op de lijn, bijzaak!
Gelukkig wordt er nu wel meteen grondig onderzocht wat ze in Wesley ziet. Dat kan natuurlijk niet zijn karakter, lekkere voetbalkontje, zijn dikke portemonnee of bijvoorbeeld zijn levenslust zijn. Yolanthe worden ondertussen wel röntgen-ogen toebedeeld... Dat ze op hem valt móet gewoon met zijn geslacht te maken hebben. Kan niet anders. Daar zal ze ze wel op uitzoeken. En dus doet de roddelpers een oproep om meer informatie over dit onderdeel van Wesley te krijgen.
Ik zou er bijna vanaf zien om in de zomervakantie alle roddelbladen te kopen (en te lezen natuurlijk). Bijna.
Wilde Wilders
Politiek. Ik word er niet vrolijk van, dus volg ik het niet zo uitgebreid. Natuurlijk hoor en lees ik nieuws. Maar meer dan dat is echt niet nodig wat mij betreft.
Wel merk ik de laatste tijd steeds meer dat de gebeurtenissen in Den Haag zo nu en dan echt effect op mijn leven hebben. Zo staat de toekomst van mijn werkomgeving door Haagse onrust ineens op losse schroeven. Maar ook de opkomst van Wilde Wilders raakt me.
Ik vond het wel even schrikken dat de partij van Wilders het zo goed had gedaan bij de Europese verkiezingen laatst. Toen ik op televisie de commentaren van de Wilders-stemmers hoorde, maakte me dat best een beetje bang. Wij wonen met zijn allen in een land waarin mensen lukraak stemmen en vaak niet eens weten wat het effect van hun stem zal zijn. Dat mag en dat hoort zelfs bij een democratie. Maar dat kan dus zomaar betekenen dat de partij die zich voornamelijk richt op beleid omtrent immigranten en allochtonen straks de dienst uitmaakt in ons ooit zo sociale landje. En dat in tijden waarin we ons over hele andere dingen dan over 'buitenlanders' druk zouden moeten maken. Maar goed, dat zullen we dus wel zien bij de volgende verkiezingen. Ik roep nu alvast alle mensen met een gezond verstand en enige nuance in hun denken, op om te gaan stemmen. Niet stemmen is stemmen voor Wilders.
Naast de kortzichtigheid van veel kiezers is er echter een hele belangrijke andere reden waarom Wilders zo opkomt. Namelijk de houding van politiek Den Haag jegens hem. Zijn ze daar nou zo onnozel of ben ik nou zo slim?
Neem nou eens Harry van Bommel van de SP. Lees ik vandaag weer op een nieuwssite dat hij verkondigt dat Wilders oorlog met Iran wil. Belachelijk.
Wilders wil een spoeddebat over de explosieve situatie in Iran. En daar heeft ie op zich een punt. Zoals uit een andere blog van mijn hand blijkt, ben ik er een groot voorstander van dat we een halt toeroepen aan het bewind aldaar. Wilders wil ook de ambassadeur terughalen en die van Iran terugsturen. Tja, of dat zou moeten, weet ik niet precies. Maar Wilders wil actie. Terecht. En wat maakt Van Bommel ervan? Hij wil Iran bombarderen en dat alles om het paadje schoon te vegen voor Israël. Zou het? Zou Wilders echt zo dom zijn? Het zou natuurlijk kunnen. Zo goed ben ik nou ook weer niet op de hoogte.
Maar het punt dat ik wil maken is dat de Haagse Heren op moeten houden Wilders in de hoek te zetten en af te doen als een idioot. Reageer eens inhoudelijk en ga de discussie aan. Neem hem en zijn enorme aanhang serieus en geef ze een oprecht en duidelijk tegengeluid. Wilders af blijven doen als de aanfluiting die hij is, gaat niet werken. Dat versterkt de afschuw van de burger jegens de arrogantie van de macht en maakt hem een underdog. En voor wie zijn we over het algemeen als het aankomt op winnen of verliezen? Voor de underdog natuurlijk. Den Haag maakt Wilders symphatieker dan hij is door hem dood te zwijgen en te demoniseren.
Wordt wijs en wijs Wilders inhoudelijk op zijn plaats. Degene die dat snapt krijgt mijn stem.
Wel merk ik de laatste tijd steeds meer dat de gebeurtenissen in Den Haag zo nu en dan echt effect op mijn leven hebben. Zo staat de toekomst van mijn werkomgeving door Haagse onrust ineens op losse schroeven. Maar ook de opkomst van Wilde Wilders raakt me.
Ik vond het wel even schrikken dat de partij van Wilders het zo goed had gedaan bij de Europese verkiezingen laatst. Toen ik op televisie de commentaren van de Wilders-stemmers hoorde, maakte me dat best een beetje bang. Wij wonen met zijn allen in een land waarin mensen lukraak stemmen en vaak niet eens weten wat het effect van hun stem zal zijn. Dat mag en dat hoort zelfs bij een democratie. Maar dat kan dus zomaar betekenen dat de partij die zich voornamelijk richt op beleid omtrent immigranten en allochtonen straks de dienst uitmaakt in ons ooit zo sociale landje. En dat in tijden waarin we ons over hele andere dingen dan over 'buitenlanders' druk zouden moeten maken. Maar goed, dat zullen we dus wel zien bij de volgende verkiezingen. Ik roep nu alvast alle mensen met een gezond verstand en enige nuance in hun denken, op om te gaan stemmen. Niet stemmen is stemmen voor Wilders.
Naast de kortzichtigheid van veel kiezers is er echter een hele belangrijke andere reden waarom Wilders zo opkomt. Namelijk de houding van politiek Den Haag jegens hem. Zijn ze daar nou zo onnozel of ben ik nou zo slim?
Neem nou eens Harry van Bommel van de SP. Lees ik vandaag weer op een nieuwssite dat hij verkondigt dat Wilders oorlog met Iran wil. Belachelijk.
Wilders wil een spoeddebat over de explosieve situatie in Iran. En daar heeft ie op zich een punt. Zoals uit een andere blog van mijn hand blijkt, ben ik er een groot voorstander van dat we een halt toeroepen aan het bewind aldaar. Wilders wil ook de ambassadeur terughalen en die van Iran terugsturen. Tja, of dat zou moeten, weet ik niet precies. Maar Wilders wil actie. Terecht. En wat maakt Van Bommel ervan? Hij wil Iran bombarderen en dat alles om het paadje schoon te vegen voor Israël. Zou het? Zou Wilders echt zo dom zijn? Het zou natuurlijk kunnen. Zo goed ben ik nou ook weer niet op de hoogte.
Maar het punt dat ik wil maken is dat de Haagse Heren op moeten houden Wilders in de hoek te zetten en af te doen als een idioot. Reageer eens inhoudelijk en ga de discussie aan. Neem hem en zijn enorme aanhang serieus en geef ze een oprecht en duidelijk tegengeluid. Wilders af blijven doen als de aanfluiting die hij is, gaat niet werken. Dat versterkt de afschuw van de burger jegens de arrogantie van de macht en maakt hem een underdog. En voor wie zijn we over het algemeen als het aankomt op winnen of verliezen? Voor de underdog natuurlijk. Den Haag maakt Wilders symphatieker dan hij is door hem dood te zwijgen en te demoniseren.
Wordt wijs en wijs Wilders inhoudelijk op zijn plaats. Degene die dat snapt krijgt mijn stem.
maandag 22 juni 2009
Idool
Ik houd me eigenlijk nooit zo bezig met vragen als: wie is je idool? Of: wie zou je willen zijn? Maar vandaag, tijdens een rondje nu.nl bekroop me ineens een ietwat jaloers gevoel terwijl ik naar een bekendheid zat te kijken. Die persoon zou ik wel willen zijn.
Wie zou het zijn? Jennifer Lop-ass wegens haar bijzondere ass? Cameron Diaz, wegens haar mooie blauwe kijkers? Paris wegens haar fortuin?
Nee, het is geen stoot uit the a-list. Het is Sacha Baron Cohen. Wie?
Ali G, Borat en nu Brüno. Sacha is goed in typetjes. En hij wordt er wereldberoemd mee. Dacht ik eerst dat Ali G briljant was, kwam ie met Borat. Rep en roer in Kazachstan omdat hij deed alsof incest en inteelt daar de normaalste zaken van de wereld waren. Op zoek naar Pamela reisde hij door Amerika. Skitterende televisie. Zelden iemand gezien die zo goed in zijn rol zat als hij.
En nu is hij Brüno. Hij speelt hem niet, hij is hem. Niet alleen op het doek, maar overal. Een Duitse relnicht in de mode-industrie. Overal lees je stukjes over Brüno en zie je foto's over Brüno. Brüno in Londen, Brüno in een klitteband-pak dat overal aan blijft plakken, Brüno in NY. Je kunt denken dat het humor van een laag niveau is. Dan heb je het mis. Sacha is alles behalve dom. Hij maakt, tussen de briljante grappen door, de hardste, meest rake statements. En hij komt er mee weg. Eerst neemt hij Kazachstan, maar vooral de VS op de hak. Dit keer zag ik de volgende foto.
Briljant. Die Spanjaarden met hun achterlijke stierengevechten. In één keer voor paal. Heerlijk!
Ik wil Sacha zijn. En Brüno en Ali G en Borat.
Wie zou het zijn? Jennifer Lop-ass wegens haar bijzondere ass? Cameron Diaz, wegens haar mooie blauwe kijkers? Paris wegens haar fortuin?
Nee, het is geen stoot uit the a-list. Het is Sacha Baron Cohen. Wie?
Ali G, Borat en nu Brüno. Sacha is goed in typetjes. En hij wordt er wereldberoemd mee. Dacht ik eerst dat Ali G briljant was, kwam ie met Borat. Rep en roer in Kazachstan omdat hij deed alsof incest en inteelt daar de normaalste zaken van de wereld waren. Op zoek naar Pamela reisde hij door Amerika. Skitterende televisie. Zelden iemand gezien die zo goed in zijn rol zat als hij.
En nu is hij Brüno. Hij speelt hem niet, hij is hem. Niet alleen op het doek, maar overal. Een Duitse relnicht in de mode-industrie. Overal lees je stukjes over Brüno en zie je foto's over Brüno. Brüno in Londen, Brüno in een klitteband-pak dat overal aan blijft plakken, Brüno in NY. Je kunt denken dat het humor van een laag niveau is. Dan heb je het mis. Sacha is alles behalve dom. Hij maakt, tussen de briljante grappen door, de hardste, meest rake statements. En hij komt er mee weg. Eerst neemt hij Kazachstan, maar vooral de VS op de hak. Dit keer zag ik de volgende foto.
Briljant. Die Spanjaarden met hun achterlijke stierengevechten. In één keer voor paal. Heerlijk!
Ik wil Sacha zijn. En Brüno en Ali G en Borat.
Iran in Nederland
Het is de dag na de verkiezingen. Heel de nacht is het onrustig geweest in de straten van de grote steden van Nederland. Massa's mensen gingen, met de Nederlandse vlag om hun schouders geslagen, de straat op. Rijen met toeterende auto's. Mensen die het vredesteken maken met twee vingers in de lucht. Kleine kinderen die nooit naar bed hoeven. Op het moment dat een revolutie plaatsvindt, dat geschiedenis wordt geschreven, moet je kind er bij zijn. Dan kan het later zeggen: 'die nacht, de nacht dat alles veranderde, ik was erbij!'
Op straat heerst nog steeds een uitgelaten stemming. Iedereen vertrouwt op een goede afloop. Eindelijk een democratisch gekozen, niet onderdrukkend bestuur in Nederland. Een bestuur dat ruimte zal geven voor vooruitgang, deelname aan de wereld, vrijheid van meningsuiting, religie, seksualiteit. Een bestuur waarin wij Nederlanders kunnen doen wat we willen, wanneer we het willen, zonder te vrezen voor vervolging zonder eerlijk proces. Zonder enige vrees.
Dit is de dag dat het gaat gebeuren. Aan het eind van de avond zijn de stemmen geteld. Onze waardevolle stemmen, die gaan zorgen voor verandering. En dan blijkt ineens dat niet de grote verandering heeft gewonnen, maar het bestaande regime. Twijfel alom. Wij hebben toch allemaal gestemd voor vernieuwing? We willen toch allemaal die dictator kwijt? Er moet gesjoemeld zijn met de stemmen. We willen duidelijkheid. 'Waar is mijn stem gebleven? Ik wil mijn stem terug!'
We gaan de straat op, met angst voor lijf en leden. Maar voor een groter goed. En nee, het is niet een Nederland waar je hardop kunt zeggen, laat staan schreeuwen, dat je tegen de machthebbers bent. Het is een Nederland waar je moet vrezen voor je leven als je zegt wat je denkt. Ik heb een bord gemaakt, waarop ik vraag om mijn stem terug te geven. Ik durf te schreeuwen. Ik besef me dat ik niet wil leven in onderdrukking en dat mijn angst niet in de weg mag staan aan mijn idealen. Ik zoek medestanders. Zou ik ze vinden in Nederland? Zijn we zo dapper om in te gaan tegen de militairen die ons terug willen dringen? Alles voor het grotere goed, de toekomst voor onze kinderen.
Ik sta op de Dam in Amsterdam, met mijn bord in de lucht. Ik schreeuw voor vrijheid. Ik blijf staan als een gewapende militair mij dwingt te vertrekken. Ik steek mijn twee vingers in de lucht voor vrijheid. De angst giert door mijn lichaam, mijn hart knalt uit haar voegen. Ik word gefilmd door omstanders. En dan zien ze hoe ik word neergeschoten. Ik sterf. Voor mijn idealen.
De beelden van mijn bloedige dood gaan de hele wereld over. Ik word een symbool voor de protesten in Nederland. Vanuit de hemel kijk ik naar beneden en hoop ik dat mijn daad, mijn dood, ertoe zal leiden dat wereldleiders hun mond open zullen trekken tegen het regime in Den Haag. Dat er iemand opstaat die een eind maakt aan de onderdrukking en onveiligheid in het land waar ik zo trots op ben en waar ik zo graag in vrijheid had willen leven, net zoals mensen in andere delen van de wereld dat kunnen.
Vanuit de lucht zie ik dat bijna iedereen de andere kant op kijkt. Het hemelse gevoel is verdwenen. Het vertrouwen in de mensheid en de menselijkheid ook.
Op straat heerst nog steeds een uitgelaten stemming. Iedereen vertrouwt op een goede afloop. Eindelijk een democratisch gekozen, niet onderdrukkend bestuur in Nederland. Een bestuur dat ruimte zal geven voor vooruitgang, deelname aan de wereld, vrijheid van meningsuiting, religie, seksualiteit. Een bestuur waarin wij Nederlanders kunnen doen wat we willen, wanneer we het willen, zonder te vrezen voor vervolging zonder eerlijk proces. Zonder enige vrees.
Dit is de dag dat het gaat gebeuren. Aan het eind van de avond zijn de stemmen geteld. Onze waardevolle stemmen, die gaan zorgen voor verandering. En dan blijkt ineens dat niet de grote verandering heeft gewonnen, maar het bestaande regime. Twijfel alom. Wij hebben toch allemaal gestemd voor vernieuwing? We willen toch allemaal die dictator kwijt? Er moet gesjoemeld zijn met de stemmen. We willen duidelijkheid. 'Waar is mijn stem gebleven? Ik wil mijn stem terug!'
We gaan de straat op, met angst voor lijf en leden. Maar voor een groter goed. En nee, het is niet een Nederland waar je hardop kunt zeggen, laat staan schreeuwen, dat je tegen de machthebbers bent. Het is een Nederland waar je moet vrezen voor je leven als je zegt wat je denkt. Ik heb een bord gemaakt, waarop ik vraag om mijn stem terug te geven. Ik durf te schreeuwen. Ik besef me dat ik niet wil leven in onderdrukking en dat mijn angst niet in de weg mag staan aan mijn idealen. Ik zoek medestanders. Zou ik ze vinden in Nederland? Zijn we zo dapper om in te gaan tegen de militairen die ons terug willen dringen? Alles voor het grotere goed, de toekomst voor onze kinderen.
Ik sta op de Dam in Amsterdam, met mijn bord in de lucht. Ik schreeuw voor vrijheid. Ik blijf staan als een gewapende militair mij dwingt te vertrekken. Ik steek mijn twee vingers in de lucht voor vrijheid. De angst giert door mijn lichaam, mijn hart knalt uit haar voegen. Ik word gefilmd door omstanders. En dan zien ze hoe ik word neergeschoten. Ik sterf. Voor mijn idealen.
De beelden van mijn bloedige dood gaan de hele wereld over. Ik word een symbool voor de protesten in Nederland. Vanuit de hemel kijk ik naar beneden en hoop ik dat mijn daad, mijn dood, ertoe zal leiden dat wereldleiders hun mond open zullen trekken tegen het regime in Den Haag. Dat er iemand opstaat die een eind maakt aan de onderdrukking en onveiligheid in het land waar ik zo trots op ben en waar ik zo graag in vrijheid had willen leven, net zoals mensen in andere delen van de wereld dat kunnen.
Vanuit de lucht zie ik dat bijna iedereen de andere kant op kijkt. Het hemelse gevoel is verdwenen. Het vertrouwen in de mensheid en de menselijkheid ook.
Chocolade-bubbels
Voorzichtig liet ik me zakken in het chocolade-sop... Het was afwachten wanneer het er zou komen, niet óf het er zou komen. Maar nu was het er. Chocolade-badschuim. En ik koop dat natuurlijk, chocoladefreak die ik ben. Helemaal lekker als je wat af wilt vallen. Dan heb je toch nog een beetje die choco-kick. Een beetje troela kan daar immers niet zonder.
De fles ziet er helaas niet uit. Vieze bruine smurrie in een doorschijnende verpakking. Als je het in het water gooit, drijft er een vies bruin babypoepje. Maar dat babypoepje verandert al snel in een schuimfestijn dat zijn weerga niet kent. Mét de geur van chocolade natuurlijk.
Bijna misselijk van de zoete lucht overdacht ik mijn zonden, terwijl ik houvast probeerde te vinden in het veel te grote bad van X. Ik staarde naar de grauwe luchten buiten en voelde me gelukkig. Gelukkig omdat ik merkte dat ik goed bezig was, omdat ik voelde dat het goed zat met ons en omdat ik binnen was en niet buiten.
Gelukkig, maar met een bodempje van zorg. Zelfs de gelukzaligheid van chocolade om me heen kon dat stukje zorg niet wegtoveren.
En daar was X. Klaar om zich ook onder te dompelen in de warme weldaad. Plek zat voor twee, dus daar zaten we met zijn twee. In de chocoladedampen. Ik met een gelukkig maar bezwaard hart. Hij met een luisterend oor of twee.
Ik deed mijn verhaal. Over geschiedenis die niet zo zoet en warm was als de plaats waar wij ons bevonden. Over koude fietstochten met tranen in de ogen. Over kille nachten op de bank. Over uitwaaien aan zee en hopen op beter. Over water in mijn gezicht. Over dingen die ik liever niet had meegemaakt. En X luisterde en veegde mijn tranen één voor één geduldig weg.
Langzaam maakten de zorgen plaats voor een gerust gevoel. Ik rook aan X zijn chocoladevelletje terwijl hij me omhelsde. Het schuim bruiste mijn geheugen schoon en alles voelde zoet, zacht en troostrijk als chocola.
De fles ziet er helaas niet uit. Vieze bruine smurrie in een doorschijnende verpakking. Als je het in het water gooit, drijft er een vies bruin babypoepje. Maar dat babypoepje verandert al snel in een schuimfestijn dat zijn weerga niet kent. Mét de geur van chocolade natuurlijk.
Bijna misselijk van de zoete lucht overdacht ik mijn zonden, terwijl ik houvast probeerde te vinden in het veel te grote bad van X. Ik staarde naar de grauwe luchten buiten en voelde me gelukkig. Gelukkig omdat ik merkte dat ik goed bezig was, omdat ik voelde dat het goed zat met ons en omdat ik binnen was en niet buiten.
Gelukkig, maar met een bodempje van zorg. Zelfs de gelukzaligheid van chocolade om me heen kon dat stukje zorg niet wegtoveren.
En daar was X. Klaar om zich ook onder te dompelen in de warme weldaad. Plek zat voor twee, dus daar zaten we met zijn twee. In de chocoladedampen. Ik met een gelukkig maar bezwaard hart. Hij met een luisterend oor of twee.
Ik deed mijn verhaal. Over geschiedenis die niet zo zoet en warm was als de plaats waar wij ons bevonden. Over koude fietstochten met tranen in de ogen. Over kille nachten op de bank. Over uitwaaien aan zee en hopen op beter. Over water in mijn gezicht. Over dingen die ik liever niet had meegemaakt. En X luisterde en veegde mijn tranen één voor één geduldig weg.
Langzaam maakten de zorgen plaats voor een gerust gevoel. Ik rook aan X zijn chocoladevelletje terwijl hij me omhelsde. Het schuim bruiste mijn geheugen schoon en alles voelde zoet, zacht en troostrijk als chocola.
Die-eet
Ik zat in de kantine wat om te prikken in mijn vanochtend zorgvuldig bereide bakje sla. Net zoals in bijna iedere andere pauze was er weer een collega die vragen had bij dat bakje sla van mij. Zoals altijd legde ik - voordat ik kon gaan genieten van de gezonde maaltijd - uit dat ik de salade zelf in elkaar geknutseld had en dat het heerlijk was.
En het is ook heerlijk. Salade met van alles en nog wat. En het fijne is ook nog, dat je er gewoon door afvalt. Dubbel leuk dus.
Toen kwam er een dame binnen die ook wel een bakje sla kon gebruiken. Gevolgd door nog een dame, die misschien een half bakje sla moest nemen. Ze liepen gezamenlijk naar het lunchbuffet en zochten van alles uit. Niet de meest gezonde dingen, maar neem het ze eens kwalijk, er is ook niets gezonds te krijgen.
En toen betrapte ik mezelf op de gedachte dat ze dat misschien beter niet konden doen. Dat iedere te dikke dame gewoon op dieet moest gaan. Dat het eigenlijk heel gek was dat ze niet op dieet waren.
Ik vond het een nare houding van mezelf. Want dat ik niet lekker in mijn velletje zat omdat er wat kilootjes bij waren gekomen is mijn ding. Een ander kan heel gelukkig zijn en tonnetje rond. Toch dacht ik dat ze maar beter mijn voorbeeld konden volgen.
Arrogante troela die ik ben. Alsof ik de waarheid en de wijsheid in pacht heb. Natuurlijk niet. Eigenlijk zijn die dames veel stoerder, want die-eten wel en diëten niet. Dus dames, geniet van al die lekkernijen en wees trots op jezelf. Iedereen is mooi op zijn manier! Ik zal proberen van binnen wat mooier te worden...
En het is ook heerlijk. Salade met van alles en nog wat. En het fijne is ook nog, dat je er gewoon door afvalt. Dubbel leuk dus.
Toen kwam er een dame binnen die ook wel een bakje sla kon gebruiken. Gevolgd door nog een dame, die misschien een half bakje sla moest nemen. Ze liepen gezamenlijk naar het lunchbuffet en zochten van alles uit. Niet de meest gezonde dingen, maar neem het ze eens kwalijk, er is ook niets gezonds te krijgen.
En toen betrapte ik mezelf op de gedachte dat ze dat misschien beter niet konden doen. Dat iedere te dikke dame gewoon op dieet moest gaan. Dat het eigenlijk heel gek was dat ze niet op dieet waren.
Ik vond het een nare houding van mezelf. Want dat ik niet lekker in mijn velletje zat omdat er wat kilootjes bij waren gekomen is mijn ding. Een ander kan heel gelukkig zijn en tonnetje rond. Toch dacht ik dat ze maar beter mijn voorbeeld konden volgen.
Arrogante troela die ik ben. Alsof ik de waarheid en de wijsheid in pacht heb. Natuurlijk niet. Eigenlijk zijn die dames veel stoerder, want die-eten wel en diëten niet. Dus dames, geniet van al die lekkernijen en wees trots op jezelf. Iedereen is mooi op zijn manier! Ik zal proberen van binnen wat mooier te worden...
Gavin
In mijn oren klinkt Gavin DeGraw. Ooit kocht ik zijn eerste cd omdat hij een mooi singeltje had. Samen met de ex luisterde ik vaak naar de cd. We zongen mee en genoten ervan. Het was zo'n cd die nooit saai werd. Mooie stem, goede teksten, lekker muziekje. En er was een liedje dat we deed denken aan de manier waarop we elkaar hadden ontmoet.
Toen ging het over met de ex. En de cd van Gavin lag nog bij hem thuis. Jammer eigenlijk, maar ik wilde niet door het gedoe heen om die cd nog te pakken te krijgen. Dus ik leefde verder zonder Gavin.
Laatst was ik met X in Sneek. We struinden wat rond en stonden in een muziekwinkeltje. Daar lag weer een cd van Gavin. Geen idee wat er op zou staan, maar ik wist zeker dat ik er wel weer van zou genieten. Dus de cd ging mee naar huis. En mee naar mijn werk. Nooit meer naar omgekeken op de een of andere manier. Kennelijk genoeg andere leuke muziekjes om af te spelen.
Maar vandaag was ik wel eens zat van Krezip en ik rommelde wat tussen mijn cd's. Daar lag ie, Gavin. Mijn grote vriend. Vol verwachting zette ik mijn koptelefoon op. Laat maar komen. Zo nu en dan een riedeltje, een klank die me deed denken aan het verleden. En ineens, liedje 11. Neemt me mee naar nu. Sleept me uit het verleden en plant me in het heden. Alsof X tegen me praat (zingen kan ie niet zo goed als Gavin, maar hij heeft andere kwaliteiten).
Let it go.
Settle into me.
Let it go. Let it all go.
Except for me,
I'm the one you've found.
Just hold on. Hold onto me now.
Don't you know you're the one for me.
After all, anyone can see,
Let it go. Let it all go now, let it go.
Loslaten... Ik zal mijn best doen. En als het me is gelukt, laat ik het weer weten. Want bloggen is veel te leuk om te stoppen. Wordt vervolgd dus.
En o ja, X laat ik natuurlijk niet gaan. Veel te leuk!
Toen ging het over met de ex. En de cd van Gavin lag nog bij hem thuis. Jammer eigenlijk, maar ik wilde niet door het gedoe heen om die cd nog te pakken te krijgen. Dus ik leefde verder zonder Gavin.
Laatst was ik met X in Sneek. We struinden wat rond en stonden in een muziekwinkeltje. Daar lag weer een cd van Gavin. Geen idee wat er op zou staan, maar ik wist zeker dat ik er wel weer van zou genieten. Dus de cd ging mee naar huis. En mee naar mijn werk. Nooit meer naar omgekeken op de een of andere manier. Kennelijk genoeg andere leuke muziekjes om af te spelen.
Maar vandaag was ik wel eens zat van Krezip en ik rommelde wat tussen mijn cd's. Daar lag ie, Gavin. Mijn grote vriend. Vol verwachting zette ik mijn koptelefoon op. Laat maar komen. Zo nu en dan een riedeltje, een klank die me deed denken aan het verleden. En ineens, liedje 11. Neemt me mee naar nu. Sleept me uit het verleden en plant me in het heden. Alsof X tegen me praat (zingen kan ie niet zo goed als Gavin, maar hij heeft andere kwaliteiten).
Let it go.
Settle into me.
Let it go. Let it all go.
Except for me,
I'm the one you've found.
Just hold on. Hold onto me now.
Don't you know you're the one for me.
After all, anyone can see,
Let it go. Let it all go now, let it go.
Loslaten... Ik zal mijn best doen. En als het me is gelukt, laat ik het weer weten. Want bloggen is veel te leuk om te stoppen. Wordt vervolgd dus.
En o ja, X laat ik natuurlijk niet gaan. Veel te leuk!
Abonneren op:
Posts (Atom)