Zonneschijn

Ik zit weer eens even alleen in het design-huis van X. Opeens overvalt me een gelukzalig gevoel van tevredenheid, rust en stilte. Ik realiseer me opeens dat dit is hoe het moet zijn. Geluk zit hem in de kleine, alledaagse dingen. En ik heb het gevonden. Terwijl ik me de laatste keer dat ik me gewóón gelukkig voelde bijna niet kan herinneren. Ruim een jaar geleden leefde ik zelfs in de overtuiging dat ik dit nooit meer mee zou maken. Ik maakte mezelf toen nog wijs dat ik groot en meeslepend wilde leven, dat pieken en dalen het leven de mooite waard maakten.
Mooi gedacht natuurlijk. Vooral omdat mijn leven er toen ook uitzag als een achtbaan. Ik had geen keus en probeerde mezelf voor de gek te houden met gezwets over passie.
Passie is geweldig. Maar het zit niet in aantrekken en afstoten, het zit niet in ruzie en goedmaken. Passie zit hem in jezelf. Het is de kunst om je kracht uit het alledaagse te kunnen halen. De kunst om te genieten van de gewone dingen des levens. En ik heb dat kunstje dus eindelijk weer onder de knie!
Dat blijkt vandaag wel. Lekker uitgeslapen, in mijn pyjama met een aangeklede X taarten gebakken, ondertussen koffie gedronken met mijn moeder en broer en daarna genoten van een leuke voetbalwedstrijd van Heerenveen met een lief vriendinnetje. En nu zit ik tussen kaarsjes en slingers te wachten tot X terugkomt van de wedstrijd van zijn cluppie en voel ik me dus heerlijk. Blij, kalm en vol verwachting. Om hem, om de liefde en om alle lieve mensen die er morgen zullen zijn. Wat is het leven toch mooi, ook bij mij komt na regen dus gewoon heel veel zonneschijn!!!

Jarig

Hij is bijna jarig. De eerste verjaardag die ik met hem beleef. Het is zijn 35ste al. Ik wil er een bijzondere dag van maken. Wil dat hij zich bijzonder voelt. Echt jarig. Hij wil niks bijzonders. Vind het al genoeg dat ik er ben. En dat meent hij ook nog.
Zo sentimenteel als ik altijd word rondom mijn eigen verjaardag, zo nuchter ben ik nu. Maar toch merk ik dat mijn gedachten het afgelopen jaar in vogelvlucht beschouwen. Vorig jaar was ik niet bij hem op zijn verjaardag. Toen was het nog te pril, was ik nog een beetje geheim. Ik vond het maar niets. Wilde hem verwennen, vertroetelen en overladen met kadootjes, maar vooral met liefde. Maar hij was daar en ik was hier. Toch heb ik hem natuurlijk een mooi kado gegeven, althans, dat moet haast wel. Maar wat? Geen idee meer, ik zal het hem eens vragen...
Gelukkig kan ik me de rest van het jaar wat beter herinneren. 365 dagen geleden was ik nog geheim en moet je ons nu zien. Ik hoor er al helemaal bij in zijn familie. Zijn vrienden beginnen zowaar wat aan me te wennen...En zondag zit het huis vol met een mengelmoes van zijn vrienden en familie en mijn vrienden en familie. En dan drinken we er eentje.
Op het vinden van de liefde van je leven. Op een roerig jaar. Op toekomstdromen. En op nog heel veel verjaardagen samen!

Man - vrouw - vriendschap

Ik wist het altijd zeker. Vriendschap tussen een man en een vrouw - kansloos. Dat kan gewoon niet zonder enige bijgeluiden richting relatie, onderlinge spanning, aantrekkingskracht, noem het maar. En dat was tot dat moment ook mijn ervaring. Die paar keer dat ik had geprobeerd gewoon vrienden te zijn met een mens van het andere geslacht mislukte dat jammerlijk omdat er altijd wel het punt kwam waarop moest worden gesproken over 'meer'.
Maar toen kwam X. En X had een vriendin. Gewoon een vriendin zonder bijsmaak zeg maar. Nou, ik geloofde er helemaal niets van. Maar X hield vol en ik kan niet anders dan hem geloven. Anders had ie tenslotte niets met mij en wel iets met haar. De vraag of zij er net als hij over denkt speelt nog wel eens door mijn hoofd (vooral toen ze langs kwam en totaal langs me heen keek, sprak en deed) maar dat geheel ter zijde.
In de voetsporen van X dacht ik dat ik best vriendschappelijk om kon gaan met een niet nader te noemen persoon (van het mannelijk geslacht dus). Ik was duidelijk over de liefde voor X (mijn huis staat nota bene te koop om bij hem in te trekken, hoe duidelijk kan het zijn?!) en wekte geen enkele keer de indruk dat er meer in zat. En we hadden het gezellig. We spraken zelfs vooral over zijn ex en over hoe hij haar nog miste. Keurig, niets aan de hand. Ik dacht nog: 'goh, zou X dan toch gelijk hebben? Kan het toch?'. Tot de niet nader te noemen persoon later smste: 'Vond het gezellig. Helaas moet het daar bij blijven.'
Scheisse. Wat moet ik dáááár nou weer mee? Wat bedoelt ie? Waar moet het bij blijven? En waarom helaas?
Ik zag het al voor me. Gewoon een leuke vriend erbij. Ik mag hem graag, kan om hem lachen, best leuk met hem praten. En ik ken hem al jaren en onze ouders kennen elkaar ook nog een beetje. X en hij zouden het ook best met elkaar kunnen vinden. Wat wil je nog meer? Als vriend dan. Want meer dan dat zit er echt niet in. Overduidelijk. Wat mij betreft dan. Maar wat bedoelt ie nou weer met zijn smsje? Vriendinnen zeggen dat je heus wel vrienden kunt zijn. Ook als één van de twee misschien meer zou willen. Heus wel. Als je maar duidelijk bent.
Nou mooi niet. Duidelijker kan ik niet worden en ik heb geen zin in zulk gehannes en ge-emmer. Ik wil helemaal niet hoeven praten over zulke dingen. Het is duidelijk of het is dat niet. Maar geen gedoe. Dat heb ik met vriendinnen ook niet. Dus meer dan vage kennissen zal er wel niet in zitten, helaas dus... Ik had dus weer gelijk (dat is dan wel weer lekker).

Huis te koop

Ik scroll met de muis door mijn huis. De woonkamer, de keuken, de wc, de slaapkamer, mijn schilderkamer, mijn zolder, langs de wasmachine, de badkamer en het kamertje waar ik niets in doe. Ik neem een kijkje in de tuin, zie het nieuwe schilderwerk, schuil onder de carport en scroll met de muis weer omhoog. Naar de tekst van de makelaar. De tekst waarmee hij mijn huis wil verkopen.
Ineens is mijn thuis, mijn paleisje, mijn veilige haven, mijn trots, niets meer dan een advertentie. Als ik de foto's zo bekijk kan ik me bijna niet voorstellen dat het ooit niet meer van mij is. Dat ik de schilderijtjes van de muur zal halen. Dat ik de foto's voorzichtig in dozen stop, dat ik mijn douchegordijn in de container gooi, mijn boeken voorzichtig opberg. Dat ik mijn sloffen niet meer richting de kapstok schop, mijn knuffeltje niet meer achter het bed vandaan vis, niet meer voorzichtig een sprongetje maak van het gladde afstapje in de douche, niet meer zittend in de douchebak kan douchen, dat ik niet meer in de badjas de container bij de weg zet en niet meer 15 keer moet insteken om mijn scootertje in de schuur te zetten. Er komt een dag waarop ik de deur voor het laatst achter me dichttrek. Dan draai ik de zoveelste kromgebogen sleutel om en loop ik weg, om nooit meer terug te keren.
Die dag lijkt nog ver weg. Maar als ik goed naar de foto's kijk en bedenk dat er niets aan mijn huis hoeft te gebeuren, vrees ik dat het ook snel kan gaan. Die gedachte beangstigt me enigszins.
Afscheid nemen, veranderingen doormaken, het zijn nooit mijn sterkste kanten geweest.
Maar gelukkig heb ik ook een andere kant. De kant van 'no guts no glory', de kant van doorzetten, positief zijn en ergens voor gaan. En gelukkig heb ik nu ook echt iets om voor te gaan. Want de andere kant van afscheid is een nieuw begin. En waar ik de deur sluit van mijn eigen huuske, open ik de deur naar een toekomst met X in zijn mooie huis. Een huis waar ik me ongetwijfeld thuis ga voelen. Waar ik in bad kan zitten, mijn sloffen ergens anders naar toe kan schoppen, mijn knuffeltje niet meer nodig heb, mijn scootertje met gemak in de garage kan parkeren en heerlijk kan kokerellen in de prachtige keuken. Maar vooral het huis waarin we samen zullen zijn. Aan de toekomst gaan bouwen, gaan lachen, huilen, gek doen, serieuze gesprekken gaan hebben, suf op de bank gaan hangen, hard in de tuin gaan werken, wijntjes zullen drinken, sinaasappels zullen persen, dansjes zullen doen, zullen leven - met een rotgang. Waar we misschien wel heel oud gaan worden, of misschien maar kort wonen. We zien het wel. Ik ben er klaar voor, hoe dan ook.