Ik heb al vaker over ze geschreven. En gelukkig zorgen ze ook nu, ruim een jaar na hun protserige huwelijkssluiting in Italië, nog voor inspiratie. Wes & Yo. Was ik het glanzende, strakke trouwpakkie van Wes bíjna vergeten, dook daar ineens een foto van het ontblote bovenlichaam van het voetbalkoninkje op. En wát voor foto?! OMG! (vertaling voor de niet-twitteraars onder ons: Ow my god!)
Neehee, ik bedoel nu niet dat ik spontaan in katzwijm viel door de aanblik van een goddelijk voetballichaam. Integendeel! Verkeerde ik nog altijd in de veronderstelling dat alle profvoetballers een zalig wasbordje hebben, ook die illusie is inmiddels als een zeepbel uiteengespat. Want wat zag mijn oog? Een bol buikje met daarop iets wat in eerste instantie een vieze zwarte vlek leek. Even zag ik visioenen van de wolfsmensen die ik ooit in een documentaire zag en dacht ik dat Wes een vieze, harige plak op zijn buikje had. Maar nee, ik zag het verkeerd. Het was Yo. Nou ja, natuurlijk niet Yo zelf die met haar gezicht tegen zijn buik zat. Dan waren het ranzige foto's geweest met een te hoog pornogehalte om voor 11 uur 's avonds uitgezonden te worden. Het was een tattoeage van het hoofd van de kamperkoningin, de moeder van de grootste familie van Nederland. En het was maar goed dat Winston Gerstanowietsejemans dat er even bij zei. Had ie dat niet gedaan, dan had ik gedacht dat Wes fan was van de akelige horrorfilm "The Ring". Daarin kwam een klein meisje uit een put en ze had van dat vieze lange zwarte haar dat nat rond haar gezicht hing. Ik zou zweren dat hij haar op zijn buik had laten zetten, maar het was Yo. Misschien Yo die net onder de douche vandaan kwam, maar dat vertelde Winston er niet bij...
Weer een man met Yo op zijn lijf. Was die palingzanger uit Volendam nog zo slim om het bij letters te laten die hij gauw kon laten laseren, Wes heeft toch net weer wat hersencelletjes minder en smijt meteen een heel plakaat op zijn buik. Wat is dat toch met Yo, dat ze alle mannen in haar leven wil brandmerken tot de dood?
Ik ga er over nadenken en weet zeker dat ik ooit, in een volgende column, antwoord op die vraag kan geven. Als het me maar niet zoveel tijd kost dat we straks al weer foto's te zien krijgen van Wes met een grote vleeswond op zijn buik omdat hij niet langer fan van Yo is.
woensdag 27 juli 2011
My name is...
Mijn hele leven heet ik al zoals ik heet. Zonder nadenken neem ik op met de naam die mijn ouders mij gaven. Met de naam die staat voor een bedrijf waar ik trots op ben. Zonder nadenken onderteken ik dag in dag uit tientallen stukken en zie ik iedere keer die sierlijke letters die uit mijn pen vloeien en de naam vormen die bij me past.
Maar nu gaan X en ik trouwen. En ja, dan komt de vraag opborrelen of ik zijn naam ook aan ga nemen. Een terechte vraag en op zich simpel te beantwoorden met een ja of een nee. En tot voor kort leek het ook zo simpel, natuurlijk neem ik zijn naam aan. Heel mijn leven vond ik het de normaalste zaak van de wereld dat ik ooit de naam van mijn man aan zou nemen. Dat deed mijn oma, dat deed mijn moeder...en nu mag ik. Met dat kleine verschil dat zij allebei de naam aannamen die ik met mijn geboorte al meekreeg. Een naam waar ik trots op ben. Een naam die weergeeft dat ik hoor bij mijn ouders, dat we dezelfde genen hebben. En zo voelt het ook echt. Ik ben een echte 'van der M'. En hoe dichterbij de trouwdag komt, hoe lastiger ik het idee vind dat ik straks anders heet en er dus niet zo duidelijk meer bij hoor. Het voelt alsof ik afstand neem. En dat is het laatste wat ik wil.
De andere kant van de medaille is mijn nieuwe naam. Een uitzonderlijke, zeldzame naam die lekker in het gehoor ligt en gelukkig ook een beetje bij mijn voornaam past. En het mooiste van die naam is dat X hem draagt. Straks zijn we samen de familie T. En hoe degelijk en burgerlijk het ook klinkt, ik vind het heerlijk!
Dus eigenlijk is het namendilemma geen echt dilemma. Het is eigenlijk zoals met alles in het leven; voor elke deur die je sluit, gaat er een nieuwe open. Ik zie mijn leven en mijn naam dan maar als een soort draaideur. Mijn oude naam en alles wat daar bij hoort laat ik niet compleet achter, de deur blijft open terwijl ook de volgende deur, naar een nieuwe toekomst met een nieuwe naam, wagenwijd openstaat.
En voor de feministen onder ons; Natuurlijk weet ik dat hij ook mijn naam aan kan nemen en dat we dan ook gezellig hetzelfde heten. Maar dat doen we dus mooi niet. Ik kan hem net zo goed meteen chemisch castreren...sommige dingen zijn onbespreekbaar, ook voor mij.
Maar nu gaan X en ik trouwen. En ja, dan komt de vraag opborrelen of ik zijn naam ook aan ga nemen. Een terechte vraag en op zich simpel te beantwoorden met een ja of een nee. En tot voor kort leek het ook zo simpel, natuurlijk neem ik zijn naam aan. Heel mijn leven vond ik het de normaalste zaak van de wereld dat ik ooit de naam van mijn man aan zou nemen. Dat deed mijn oma, dat deed mijn moeder...en nu mag ik. Met dat kleine verschil dat zij allebei de naam aannamen die ik met mijn geboorte al meekreeg. Een naam waar ik trots op ben. Een naam die weergeeft dat ik hoor bij mijn ouders, dat we dezelfde genen hebben. En zo voelt het ook echt. Ik ben een echte 'van der M'. En hoe dichterbij de trouwdag komt, hoe lastiger ik het idee vind dat ik straks anders heet en er dus niet zo duidelijk meer bij hoor. Het voelt alsof ik afstand neem. En dat is het laatste wat ik wil.
De andere kant van de medaille is mijn nieuwe naam. Een uitzonderlijke, zeldzame naam die lekker in het gehoor ligt en gelukkig ook een beetje bij mijn voornaam past. En het mooiste van die naam is dat X hem draagt. Straks zijn we samen de familie T. En hoe degelijk en burgerlijk het ook klinkt, ik vind het heerlijk!
Dus eigenlijk is het namendilemma geen echt dilemma. Het is eigenlijk zoals met alles in het leven; voor elke deur die je sluit, gaat er een nieuwe open. Ik zie mijn leven en mijn naam dan maar als een soort draaideur. Mijn oude naam en alles wat daar bij hoort laat ik niet compleet achter, de deur blijft open terwijl ook de volgende deur, naar een nieuwe toekomst met een nieuwe naam, wagenwijd openstaat.
En voor de feministen onder ons; Natuurlijk weet ik dat hij ook mijn naam aan kan nemen en dat we dan ook gezellig hetzelfde heten. Maar dat doen we dus mooi niet. Ik kan hem net zo goed meteen chemisch castreren...sommige dingen zijn onbespreekbaar, ook voor mij.
zondag 24 juli 2011
Amy
Terwijl mijn hand nog lam is van het schrijven van de adressen op onze trouwkaarten, scroll ik met de muis over het beeldscherm en lees ik tot mijn schrik dat Amy Winehouse is overleden. In gedachten ga ik terug naar tijden waarin mijn hand geen pijn deed, maar mijn hart des te meer.
Ik zie mezelf zitten op de koude tegelvloer, tussen de openstaande kastdeurtjes van mijn tv- en stereokast. Keihard zong Amy dat ze terug zou gaan naar zwart en dat haar tranen vanzelf weer eens zouden drogen. Het rauwe randje aan haar stem, sneed scheurtjes in mijn trommelvlies en hoe hoger het volume, hoe zekerder ik wist dat mijn tranen ook wel weer eens zouden drogen.
Amy had gelijk. Mijn tranen zijn gedroogd en het leven lacht me weer toe. Nu luister ik liedjes die gespeeld zullen worden op de mooiste dag waarop ik met de liefde van mijn leven ga trouwen. Nooit zit ik meer tussen de kastdeurtjes mee te blèren met Amy. Ten eerste omdat die kast is gesneuveld dankzij een onhandige schoonvader toen ik ging samenwonen met X, maar vooral omdat de kleine verdrietjes die nu af en toe op mijn levenspad komen geen koude billen en zere oren meer nodig hebben.
Ik red het wel zonder Amy. Maar Amy heeft het niet gered. En dat stemt me droevig. Met dat grote haar, die zwarte ogen en al die plakplaatjes leek ze zo taai, zo sterk. En ze wist zo goed wat ik moest doen om er bovenop te komen. Maar ze was dus gewoon vier jaar jonger dan ik en ze had geen zangeres die háár er bovenop zong. Ze had de drank en de drugs nodig om dit leven te leiden of lijden. En nu is het voorbij.
Vandaag draag ik zwart en denk ik aan Amy. Back to black.
Ik zie mezelf zitten op de koude tegelvloer, tussen de openstaande kastdeurtjes van mijn tv- en stereokast. Keihard zong Amy dat ze terug zou gaan naar zwart en dat haar tranen vanzelf weer eens zouden drogen. Het rauwe randje aan haar stem, sneed scheurtjes in mijn trommelvlies en hoe hoger het volume, hoe zekerder ik wist dat mijn tranen ook wel weer eens zouden drogen.
Amy had gelijk. Mijn tranen zijn gedroogd en het leven lacht me weer toe. Nu luister ik liedjes die gespeeld zullen worden op de mooiste dag waarop ik met de liefde van mijn leven ga trouwen. Nooit zit ik meer tussen de kastdeurtjes mee te blèren met Amy. Ten eerste omdat die kast is gesneuveld dankzij een onhandige schoonvader toen ik ging samenwonen met X, maar vooral omdat de kleine verdrietjes die nu af en toe op mijn levenspad komen geen koude billen en zere oren meer nodig hebben.
Ik red het wel zonder Amy. Maar Amy heeft het niet gered. En dat stemt me droevig. Met dat grote haar, die zwarte ogen en al die plakplaatjes leek ze zo taai, zo sterk. En ze wist zo goed wat ik moest doen om er bovenop te komen. Maar ze was dus gewoon vier jaar jonger dan ik en ze had geen zangeres die háár er bovenop zong. Ze had de drank en de drugs nodig om dit leven te leiden of lijden. En nu is het voorbij.
Vandaag draag ik zwart en denk ik aan Amy. Back to black.
Abonneren op:
Posts (Atom)