Stinky Winky

Sinds vriendlief niet wist dat Tinky Winky van de Teletubbies geen Tinky Winky heet en hem/haar/homo/hetero/lesbo standaard Stinky Winky noemt komt de term Stinky Winky meteen in me op zodra ik met iets onwelriekends geconfronteerd word. En dat is eigenlijk best wel vaak....Vraag me niet waarom ik van X weet hoe hij de Teletubbies noemt, ik kan niet meer terughalen hoe we ooit op dat intellectueel hoogdravende onderwerp zijn gekomen, maar dat geheel terzijde.

De lift is bij uitstek de plaats waar Stinky Winky regelmatig bij me op komt. Want als je ergens met je neus op de dampende feiten wordt gedrukt - letterlijk wel te verstaan - is het wel in de lift naar het rokershok. Daar stikt het dus van de Stinky Winky's. En heeft de klank van die benaming nog iets schattigs over zich, fe geur heeft dat totaal niet! De rokers bij mij op het werk zijn alles behalve schattig. Niet alleen de rookdampen van hun net beëindigde bezoek aan het rokershol dragen ze bij zich. Neehee!!! Ook de rookdampen van weken geleden als je het mij vraagt. Sommige Stinky Winky's ruiken niet alleen alsof ze niet weten hoe hun wasmachine werkt, ze zien er ook zo uit. Muf, verkreukeld en verkleurd. En dan heb ik het niet alleen over hun kleren.

Maar als het nou alleen bij rookdampen zou blijven... Niks is minder waar. Op zich is het opmerkelijk en - als het niet zo vies zou zijn - hoogst interessant dat het menselijk lichaam zoveel Stinky Winky in zich bergt. Nog los van de met scheten en boeren gepaard gaande tijdelijke verstoringen van mijn neusharmonie, presteren mensen het om te stinken op allerlei manieren. Zo is er de Opper Stinky Winky van de schoonmaak. Hij lijkt alles schoon te maken, behalve zichzelf. Als hij de gang door is geweest kun je plakken snijden van de geur van oud zweet. Héél oud zweet. Maar niet alleen zweet kan onaangename gevolgen voor de volksgezondheid hebben. Er zijn ook Stinky Winky's met de eigenschappen van een beerput. En het lijkt wel of ik in een volle lift altijd net tegenover zo'n exemplaar terecht kom. En ja, die moet dus standaard in gesprek gaan met anderen in de lift en mij bedwelmen met de lucht van napalm in de morgen of zijn het de spruitjes van drie dagen geleden?

Overal waar ik ga of sta kom ik Stinky Winky tegen. We zijn vanaf nu onafscheidelijk, vrees ik. Of Den Haag moet deodorant, tandpasta en wasmiddel op willen nemen in het basispakket. Ik ben voor!

Ennnn.....cut!

Een van de pijnlijkste scènes uit de film van mijn leven is die van mezelf op mijn opoefietsje. Stralend in het licht van de lantaarnpalen bij de spoorwegovergang, 's avonds laat. Met een blij hoofd, in mijn beleving zelfs met rozige blosjes op de wangen, en een fietsmand volgepropt met mijn zilveren bloemetjes-tas. Vol verwachting en dus extra hard fietsend, onderweg naar hem.

Niks pijnlijks aan het moment van toen natuurlijk. Toen was alles prachtig en leek mijn blikveld permanent omlijst te worden met een roze waas. Smoorverliefd en vol vertrouwen. Overtuigd dat een schitterende toekomst voor me lag. Helemaal geen pijnlijke scène. Integendeel, destijds zou je er met de kennis van toen (zie hier een prachtige Balkenende-move) een vrolijk muziekje onder hebben gezet. "I feel like dancin', romàààncing" of ziets. Als het maar hoogtonig en zoetsappig was, ieder liefdesliedje had perfect gepast.

En toch heeft het me lange tijd tot tranen geroerd als ik terugdacht aan dat moment. Want met de kennis van nu past er toch beter een muziekje onder als "Those were the days" en dan in de versie van George Michael en Lisa Stansfield.
Net als het liedje staat die scène staat symbool voor alles wat ik toen was. En voor alles wat ik dacht te zijn kwijtgeraakt in mezelf. Ik was blij, vrolijk, heerlijk naief, lief, groen als gras, vol vertrouwen in hem en in de hele wereld. Gewoon een onbeschreven blad dat geen enkel idee had wat er allemaal bijgeschreven zou worden op haar blaadje als ze door bleef fietsen. En dus fietste ik door. En dus volgden er jaren waarin ik dingen zou zien, horen en meemaken die mijn blaadje overvol maakten en me het idee gaven dat er niets meer over was van dat meisje met haar bloemetjestas in haar fietsmandje.

Zaterdag sluit ik de deur van mijn huis voorgoed achter me. Pak ik mijn fiets, met mandje, til ik mijn zilveren bloemetjestas erin en fiets ik, harder dan ooit, de toekomst tegemoet. Weer vol vertrouwen, dit keer geheel terecht. Maar ook vol liefde en met een intens gelukkig gevoel. Oké, misschien iets minder naief...maar nog net zo lief (en met een superstoere bel). De eerste scène van mijn prachtige, nieuwe (romantische) film.

Ennnn....Cut!

Samenwonen

Dachten we eerst nog dat Erik van der Hoff eraan te pas moesten komen als wij ooit zouden gaan samenwonen, inmiddels is de kogel door de kerk en is Erik in geen velden of wegen te bekennen. En dat hoeft ook niet. We blijken Erik helemaal niet nodig te hebben (behalve als opleuker van Wie is de Mol?!).

Mijn nep-Wedgewood servies van de Hema past prima achter de deurtjes van jouw designkeukenkastjes. Mijn antieke tegeltjes blijken juist prachtig uit te komen bij jouw poepiedure Sinaasappelschil-stoeltjes. Mijn studieboeken vinden het erg gezellig om bij jouw intellectualiteiten in de boekenkast te worden opgenomen. Zelfs onze fotoboeken en bijbehorende geschiedenissen staan harmonieus, rug aan rug, in mijn meidenkastje uit het jaar nul. Maar ook mijn bling bling vazen doen het leuk voor jouw ramen. Mijn foto's passen prima in jouw lijstjes. Mijn kroonluchter staat enig boven jouw bed. Mijn rommel lijkt prachtig in jouw garage. Mijn bloemen fleuren harder bij jouw voordeur. En alles matcht als een dolle met elkaar.

Tuttig meets modern. Knussig meets strak. Fem meets X.

Het bewijs dat 1 + 1 gewoon 3 kan zijn. En niet alleen in spullen. Maar ook in gevoel. Samen met jou in één huis maakt 1 + 1 een dikke 11!!!