Weer thuis. Een hoofd vol herinneringen, liefde, rust.
Ik word wakker van geschuur en doe mijn best om de slaap vast te houden. De schilder staat kennelijk al op de steiger om mijn huis een prachtige buitenkant te bezorgen? Balen, ik wilde lekker uitslapen. Als ik na een tijdje eindelijk de moed heb opgevat om door de luxaflex naar buiten te loeren, ontdek ik dat er helemaal geen schilder is. Wel staat er een auto bij de buren voor de deur. Buren? Buur? Ik heb geen idee. Er komt in ieder geval iets nieuws naast me wonen. Wie, wat en hoe is volledig onduidelijk. Het is niet meer zo gewoon om je voor te stellen kennelijk. Aan het lawaai te horen, gaan ze er in ieder geval iets moois van maken.
Ik sleep mezelf uit bed. Al dagen last van duizeligheid. Maar er moet nu toch echt iets gebeuren. Ik bewonder het kapsel dat deze nacht me heeft bezorgd, het is toch iedere keer weer lelijker dan gisteren. Mijn bruine kop doet zijn best om mijn witte tanden bloot te lachen naar de spiegel. Ik hoor de regen op het raam en voel het kippenvel op mijn benen. Ik ben weer thuis.
Hoe lang zal dit nog mijn thuis zijn? Het wordt steeds mooier, de tuin in netjes, de kozijnen glanzend wit. Mijn veilige haven in alle wilde stormen van de afgelopen jaren. Toch trekt het zuiden. Daar kan misschien onze veilige haven liggen. Maar wanneer neem ik die stap, durf ik het aan? Wat moet ik dan met mijn paleisje? Verkopen, verhuren? Het is te spannend. Eerst maar weer eens de was doen en de boel opruimen. Later neem ik wel eens een grote sprong. Nu maar kleine stapjes.
donderdag 4 juni 2009
Britain's got talent
Het eerste nachtje in het hotel zit erop. We zijn gisteravond aangekomen, hebben wat rondgekeken, lekker gegeten en heerlijk geslapen. Jij staat met je warrige haar op het balkon en loert naar het zwembad. Het is nog vroeg en dus rustig. Toch liggen alle bedjes al vol met handdoeken.
Huh?
Ze bestaan dus echt, die vaders (natuurlijk allemaal uit Engeland) die 's ochtends in alle vroegte hun hotelkamer verlaten met hun armen vol badlakens. Stilletjes op rooftocht naar een mooi plekje aan de rand van het zwembad. 'Territorium'; dat woord komt bij me op. Ze willen hun territorium afbakenen. Oerinstincten spelen kennelijk ernstig op onder de Spaanse zon.
Waarom hebben jij en ik daar geen last van? Het is toch gewoon vakantie? Als er geen plaats is, hebben we pech. Maar er zijn zoveel bedjes, altijd plaats. Misschien dan niet rechtsvoor bij het fonteintje of linksachter, enigszins in de schaduw, maar overal lig je even lekker.
Engelsen, het is een bijzonder volkje. En dan bedoel ik niet de Engelsen zoals je ze gewoon ziet bij de BBC, maar de Engelsen op vakantie. Nog nooit heb ik zoveel plakplaatjes op één vierkante kilometer gezien. Namen, hartjes, roosjes, tribals, alles passeert de revue. Maar een stijlvol, origineel exemplaar? Nergens te bekennen...
En dan de klederdracht. Het moet een soort klederdracht zijn, want ze zien er allemaal hetzelfde uit. Te korte, te doorschijnende, te strakke kleding, waar aan alle mogelijke kanten vet en plakplaatjes onderuit puilen. En hakken waar je duizelig van wordt en waarop ze doodongelukkig door de niet zo mooi gestrate weggetjes van Spanje strompelen. Dat voor wat betreft de dames.
En de mannen? Die geven overal, op alle manieren uiting aan hun liefde voor de club. Welke club maakt niet uit, als je maar altijd in sporttenue en op sportschoenen loopt en een plakplaatje van je club hebt. Met een wapen van de club op je rug ben je pas écht DE man, en dan trek je dus bij iedere mogelijke gelegenheid geen shirtje aan.
Kinderen zijn nog een aparte categorie. Jongetjes zijn de kleine exemplaren van pa (als pa nog in de picture is) versierd met grote glimmende nepdiamanten in de veel te kleine oortjes en in het haar geschoren figuurtjes. Meisjes hebben veel te grote ringen in de oren en veel te blote hempjes, jurkjes of rokjes. En natuurlijk prop je die nog niet volgroeide voetjes in hakjes. Why not, darling?
Gelukkig was in elke kroeg en in elk restaurant avond aan avond te zien dat niet alle Engelsen zo zijn (al waren er ook wel een paar thuisgebleven). 'Britain's got talent' was elke avond te zien. Eerst de halve finales en toen de finale. Skitterende televisie, we konden er gewoon niet omheen. We waren er getuige van hoe Susan Boyle tweede werd. Een huisvrouw zonder plakplaatjes, met enorme wenkbrauwen en een soepjurk. Gelukkig zijn er dus ook zulke exemplaren in Engeland te vinden. Laten we daar een pint of beer op drinken! Somewhere on this planet it must be five o'clock ;-)
Huh?
Ze bestaan dus echt, die vaders (natuurlijk allemaal uit Engeland) die 's ochtends in alle vroegte hun hotelkamer verlaten met hun armen vol badlakens. Stilletjes op rooftocht naar een mooi plekje aan de rand van het zwembad. 'Territorium'; dat woord komt bij me op. Ze willen hun territorium afbakenen. Oerinstincten spelen kennelijk ernstig op onder de Spaanse zon.
Waarom hebben jij en ik daar geen last van? Het is toch gewoon vakantie? Als er geen plaats is, hebben we pech. Maar er zijn zoveel bedjes, altijd plaats. Misschien dan niet rechtsvoor bij het fonteintje of linksachter, enigszins in de schaduw, maar overal lig je even lekker.
Engelsen, het is een bijzonder volkje. En dan bedoel ik niet de Engelsen zoals je ze gewoon ziet bij de BBC, maar de Engelsen op vakantie. Nog nooit heb ik zoveel plakplaatjes op één vierkante kilometer gezien. Namen, hartjes, roosjes, tribals, alles passeert de revue. Maar een stijlvol, origineel exemplaar? Nergens te bekennen...
En dan de klederdracht. Het moet een soort klederdracht zijn, want ze zien er allemaal hetzelfde uit. Te korte, te doorschijnende, te strakke kleding, waar aan alle mogelijke kanten vet en plakplaatjes onderuit puilen. En hakken waar je duizelig van wordt en waarop ze doodongelukkig door de niet zo mooi gestrate weggetjes van Spanje strompelen. Dat voor wat betreft de dames.
En de mannen? Die geven overal, op alle manieren uiting aan hun liefde voor de club. Welke club maakt niet uit, als je maar altijd in sporttenue en op sportschoenen loopt en een plakplaatje van je club hebt. Met een wapen van de club op je rug ben je pas écht DE man, en dan trek je dus bij iedere mogelijke gelegenheid geen shirtje aan.
Kinderen zijn nog een aparte categorie. Jongetjes zijn de kleine exemplaren van pa (als pa nog in de picture is) versierd met grote glimmende nepdiamanten in de veel te kleine oortjes en in het haar geschoren figuurtjes. Meisjes hebben veel te grote ringen in de oren en veel te blote hempjes, jurkjes of rokjes. En natuurlijk prop je die nog niet volgroeide voetjes in hakjes. Why not, darling?
Gelukkig was in elke kroeg en in elk restaurant avond aan avond te zien dat niet alle Engelsen zo zijn (al waren er ook wel een paar thuisgebleven). 'Britain's got talent' was elke avond te zien. Eerst de halve finales en toen de finale. Skitterende televisie, we konden er gewoon niet omheen. We waren er getuige van hoe Susan Boyle tweede werd. Een huisvrouw zonder plakplaatjes, met enorme wenkbrauwen en een soepjurk. Gelukkig zijn er dus ook zulke exemplaren in Engeland te vinden. Laten we daar een pint of beer op drinken! Somewhere on this planet it must be five o'clock ;-)
Woelige wereld
20 bij 45 centimeter ontvouwt zich een prachtig schouwspel voor mijn ogen... Ik word er stil van. Met mijn hoofd tegen het vliegtuigraampje gedrukt vraag ik me af waarom ik nooit eerder naar buiten durfde te kijken, laat staan bij het raampje zitten.
Met een brok in mijn keel en tranen die hun best doen om door te breken geniet ik van het mooiste plaatje ooit. En er gaat zoveel door me heen.
Prachtige bergen met witte toppen prikken de hoogte in en doen hun best de rozige wolken te raken. Een zonnige gloed geeft de wolken van bovenaf een wollige uitstraling, bijna suikerspinnig. Nare herinneringen overdekt met een zachte deken van geluk. Daar moet ik aan denken...
Als de wereld zo groots en mooi is, waarom laat ik mijn geluk dan nog beïnvloeden door dingen die ooit mis zijn gegaan? Waarom leef ik niet gewoon nu? Nederigheid en een onmetelijk besef van waar het om draait...mijn hart bonkt er van. Alsof alle geluk en al het verdriet in één keer door mijn aderen stroomt.
Stilletjes draai ik me om bekijk ik jou stiekem vanachter mijn veel te grote zonnebril. Verzonken in je boek, je haar in de war, een glimlach om je mond, je hand op mijn been, roze shirtje, rode neus, witte gympen. Schoonheid voor en achter me. Ik ben een rijk en gelukkig mens. Met jou kan ik die woelige wereld onder ons gemakkelijk aan.
Met een brok in mijn keel en tranen die hun best doen om door te breken geniet ik van het mooiste plaatje ooit. En er gaat zoveel door me heen.
Prachtige bergen met witte toppen prikken de hoogte in en doen hun best de rozige wolken te raken. Een zonnige gloed geeft de wolken van bovenaf een wollige uitstraling, bijna suikerspinnig. Nare herinneringen overdekt met een zachte deken van geluk. Daar moet ik aan denken...
Als de wereld zo groots en mooi is, waarom laat ik mijn geluk dan nog beïnvloeden door dingen die ooit mis zijn gegaan? Waarom leef ik niet gewoon nu? Nederigheid en een onmetelijk besef van waar het om draait...mijn hart bonkt er van. Alsof alle geluk en al het verdriet in één keer door mijn aderen stroomt.
Stilletjes draai ik me om bekijk ik jou stiekem vanachter mijn veel te grote zonnebril. Verzonken in je boek, je haar in de war, een glimlach om je mond, je hand op mijn been, roze shirtje, rode neus, witte gympen. Schoonheid voor en achter me. Ik ben een rijk en gelukkig mens. Met jou kan ik die woelige wereld onder ons gemakkelijk aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)