Puppie

Als een puppie
Dartel ik om je heen

Geloof ik alles wat je zegt
Zonder jou alleen

Als een puppie
Piep ik in een hoekje

Als je me in de steek laat
Ga ik nergens heen

Als een puppie
Spring ik naar je toe

Vol liefde
Met een heel bang hart

Jij

Schijnt de zon voor mij
Schildert gouden randjes aan mijn dagen

Laat me lachen als ik boos ben
Kust de tranen van mijn ziel

Draagt de wereld als hij mij te zwaar wordt
Ontdooit de kou om me heen

Laadt me op als ik leeg ben
Maakt me uniek

Jij, blijf bij mij

Picasso

Huidige namaak-project...

Zo mooi!

LEUK

* dat het leven niet alleen maar stom is * in de achtbaan met mijn lief * X * rode teennagels * puppies * Pyts * uitslapen * samen in bad * Single * Coldplay * met vriendinnen over mannen praten * X die in zijn nakie danst * dat mijn ouders nog altijd zo lief en bezorgd over me zijn * mijn stoere en überhandige broer * mijn angsten overwinnen * een mailtje, smsje of kusje van X * dat mijn beppe zo blij is als ik haar bel * dat de vader en 'kunst'moeder van X zo lief zijn * tekenfilms van vroeger * om en om slokjes thee en jus d'orange drinken * schilderen * keihard meerappen met negermuziek * tennis * Touch of Frost * afvallen * een schoonmaakster * 'Fuck you very much' * Amy Winehouse * Mallorca en Texel * NM * mondscheten op mijn buik * de slappe lach * als X hard lacht * dlb * mijn pornosjaaltje * uit eten * dat ik mijn omaatje nooit vergeet omdat ik haar armband elke dag draag * karaoke * de billen van X * scooteren met mijn lief * schaamhaar * dat nootjes wel mogen bij mijn dieet * dat de ex nog steeds maar aanklooit met zijn leven * dat mijn ouders mijn ouders zijn * dat de weegschaal vanochtend weer een daling in gewicht aangaf * dat ze tv's hebben in de sportschool * Sinterklaas * dansen alsof niemand kijkt * Wie is de Mol? * dat X zulke leuke vrienden heeft * in mijn blootje rondlopen * dat ik van mijn vorige schoonouders (alle 4) verlost ben * 50 CENT en Tupac * pindakaas en chocopasta * onder de douche zitten * de handdans * een vriend die zo fanatiek is met Wii-en dat ie hem smeert als hij verliest * korting * Motown * hihihi * lekker koken voor mijn lief * gemasseerd worden (jaaaahhhh) * dat ik eindelijk weer buren krijg * dat NM en Pyts nog geen kids hebben * dat ik vanaf 1 december spannend werk krijg * dat ik weet dat alles altijd goedkomt! *

Kathedraal van Palma de Mallorca, een van de mooiste plekjes op de wereld.

Stom (met dank aan Linda en Pyts)

dat mijn kat op het aanrecht piest en niet in de kattenbak * Chincilla's * dat ik mijn fietssleutel meeneem als ik mijn auto op wil halen * dat het programma Advocaat van de Duivel vindt dat Gretta Duisenberg schuldig is aan antisemitisme * Gigi Ravelli * dat mensen doen alsof Sesamstraat stopt terwijl alleen het uitzendtijdstip veranderd is * regen * dat hij net zoveel van zichzelf hield als ik van hem en minder van mij * dat Marco van Basten één wedstrijd voor het einde van het seizoen stopt bij Ajax * dat de douche in de sportschool na 5 seconden stopt en je weer op de knop moet drukken * dikker worden * mannen met pukkels op hun billen in mijn bubbelbad in de sauna * dat hij daar woont en ik hier * tepelpiercings * dat mijn velletje al slapper wordt * naar rook stinken en zeggen dat je niet hebt gerookt * een anusvertakking (a.k.a. kontgewei) * krassen op het nieuwe aanrecht * dat zijn bed zo hard is * parenclubs (en hun bezoekers) * dat mensen denken dat mijn fietsmandje een afvalbak is * dat ze allemaal kinderen hebben * dat Charlie een A kreeg * levende vlinders in een doosje * Wilfred Genee * 700 heipalen de grond in op 50 meter van mijn werk * 'doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg' * schimmel op het badkamerplafond * dat ik geen plinten in verstek kan zagen * dat ik pas na 2,5 jaar zag wat ik na een week had kunnen zien * dat aan de onderkant van kipfiletjes altijd bloed en witte zenen zitten * dolfijnentatoeages * krenterigheid * dat het wc-papier altijd op is als ik al zit *

Oogkleppen

Ik wist het al
Maar wilde het niet zien
Ik wist het al

Maar was bang
Me te vergissen
Iets te verliezen
Alleen te zijn

Dat alles viel wel mee
Maar zeker weten wat ik al wist
Juist dat doet me nu pijn

Trukenhoofd

My mind is playing tricks on me! Zal wel een zin uit een liedje of een film zijn...maar op een of andere manier heb ik hem onthouden. Dat is omdat deze zin regelmatig door mijn hoofd speelt. Een hoofd dat geintjes met je uithaalt. Tja, zo'n hoofd heb ik. Een terugkerend fenomeen van mijn trukenhoofd doet zich voor op het lichamelijke vlak. Ik kan namelijk alles, althans...dat denk ik wel eens. En dus sturen mijn hersenen regelmatig bepaalde belangrijke signalen naar mijn ledematen. Maar heel vaak worden die signalen compleet anders vertaald en maak ik een smakker, stoot ik mijn hoofd, arm of been of erger... Op zich zijn dit geintjes die het leven best leuk maken. "Brokkenpiloot" was jarenlang mijn middlename. Maar sinds ik Fem 'voorzichtig' Huppeldepup heet, gaat het buitengewoon goed, moet ik zeggen. De andere kunstjes van mijn hoofd raak ik echter minder makkelijk kwijt. Mijn hoofd heeft namelijk een inwendige roze bril. Dat klinkt zonnig...en dat is het op zich ook. In mijn herinnering is alles prachtig en leuk. Zelfs wanneer het een herinnering is aan een paar dagen geleden is die alles behalve realistisch...het was hoe dan ook altijd leuk en gezellig. En dat brengt je best heel erg ver in het leven. Maar soms maakt het ook dat je langer in bepaalde situaties blijft hangen dan goed voor je is. Als je alleen alle leuke dingen onthoudt en je daardoor sterk blijft voelen, dan is er toch geen reden om je leven te veranderen? Zelfs niet als je met een ander stuk van je hoofd heel erg goed weet dat het zo niet langer kan blijven... Een onverbeterlijke dromer.(Gelukkig droom ik ook overdag ) That's me. Me onbewust vastklampen aan alle mooie momenten en de rest gewoon lekker vergeten. Zelfs als ik mijn best doe kan ik de nare dingen niet goed terughalen...de pijn opnieuw beleven is er al helemaal niet bij. En dan wil het dus gebeuren dat een nare tijd uit je leven ineens best leuk lijkt. En dat minder aardige mensen ineens skattig worden. En dan snap je je eigen geschiedenis dus niet meer. Dan kost afscheid nemen meer tijd...loslaten gaat minder makkelijk. Maar gelukkig heeft mijn hoofd af en toe meer mooie truukjes voor me in petto. Speel een muziekje uit de tijd dat het minder goed ging en ik zit er middenin. Dan is alles weer glashelder...en die ene skat toch gewoon een hork, die topvakantie toch gewoon een rotreis... Daar word je dan even wat minder blij van maar het is zo verhelderend en heerlijk. En ach, even lekker sippen op zijn tijd is ook geen ramp. Mijn grote vriend Marco ( ) zegt dan: even slikken en gewoon weer doorgaan...en dat doe ik! Mijn roze bril houd ik sowieso maar op! Al heb ik hem de laatste tijd nauwelijks nodig!

Rode teennagels en ander damesleed

Hij trekt zijn neus op bij het zien van mijn (o zo poezelige) voetjes . Niet omdat ze stinken, want die van mij ruiken natuurlijk naar roosjes. Nee, omdat ik mijn teennagels rood heb gelakt. Niet porno-rood maar leuke-vrolijke-en-ook-een-beetje-sjieke-meisjes-rood. En nee, die neus gaat niet omhoog omdat hij liever de porno-variant had gezien. Die neus gaat omhoog omdat teennagels met blanke lak gelakt moeten worden in een ideale wereld. Of hooguit een tikje parelmoer. Net verliefd en dus volledig bezig met 'hem inpakken'. En wat doe je dan? In de weer met nagellakremover. En dat is nog niet zo'n pretje met rode nagellak. Op een gegeven moment ziet de voetenpartij er dan dus uit als een soort van net weggepoetst bloedbad. Om over je vingers, die natuurlijk de rode watjes vasthouden, maar niet te spreken. Na flink wat gepoets en geboen kan er dan eindelijk een likje naturel overheen. En daar sta je dan, op de badkamervloer naar je ontzettend kale (maar nog steeds über-poezelige) voetjes te kijken. Een groot gemis. Opeens is de sjeu er een beetje af. Maar ja, alles voor de liefde! Na een paar weken telkens vol teleurstelling met die saaie voeten geconfronteerd te zijn als de schoenen en sokken uitgaan, ontstaat een ware identiteitscrisis. Ik ben ik mét rode teennagels. Dus wat gebeurt er dan? Je denkt: 'hij vindt me nu toch best al leuk genoeg en om een paar rode nageltjes zal ie vast niet weghollen, er is genoeg compensatiemateriaal aanwezig (denk alleen al aan mijn keurige, brave vingernagels)'. En dan duik je dus gewoon weer lekker de badkamer in. Kleuren maar!!! Ik knapte er serieus van op toen de nagels weer op kleur waren. Eindelijk weer vrolijke voeten die mij toelachen onder de douche en overal. Ik ben ik met rode nagels, joechei!!! En dan komt er natuurlijk het moment dat je op je (poezelige) blote voetjes door het huis loopt. En hij ziet ze… Ja hoor, daar gaat ie weer. Die neus…in de kreukels, de lip omhoog en een innerlijk gerommel in de trant van 'Aarghh'. Hij is er niet blij mee. Maar waarom nou niet? Het staat toch hartstikke leuk??? "Enig!" Dat is de enige goede term hiervoor, geen discussie mogelijk volgens mij. En misschien is het zelfs ook wel een beetje sexy (dat vinden mannen toch leuk, of loop ik achter?). Nee, het is niet sexy, het is gewoon hartstikke ordi. En daar sta je dan, met je tijgerprint-sjaaltje en je goede gedrag. Ordi!!! Ik ben toch niet ordi? Of misschien wel een heel klein beetje…? Maar dat is toch juist leuk? Dat degelijke gedoe, daar zit een man toch niet op te wachten…? Kennelijk wel, zo nu en dan. In een verwoede poging ergens steun te vinden vroeg ik zijn vriend naar zijn standpunt in het rode-nagel-debat. 'Hé X, wat vind jij eigenlijk van vrouwen met rode teennagels?' En voor je het weet vindt X vrouwen met rode teennagels ordi. Hij vindt het zelfs geen vrouwen, eigenlijk zijn het wijven… Dus daar sta je dan. Met je rode teennagels. Ben ik nou gek? Mocht je je afvragen wat voor kleur ik nu verstop in mijn laarzen? Rood natuurlijk!!! Want al is het misschien ordi bij alle vrouwen (of wijven)….bij mij is het gewoon hartstikke sjiek, en vrolijk bovendien! Ik pleit voor rode nagels, altijd en overal. Go ladies! (En voor degenen die zich afvragen of er inderdaad genoeg compensatiemateriaal aanwezig was…kennelijk wel, want ik heb hem nog niet weg zien hollen.)

Voetbalman

'Wees blij dat ie niet van voetbal houdt!' Een gevleugelde opmerking van verschillende vriendinnen wanneer de pluspunten van 'de man' werden beoordeeld. Ik hechtte daar nooit zoveel waarde aan, had geen idee hoe het zou zijn om een man te hebben die gek is van voetbal. Nu weet ik het wel. En op zich was mijn opvoeding met op zondagavond verplicht studio sport al een signaal over wat voor proporties de liefde voor het spelletje zou kunnen aannemen. Maar goed, de man houdt van voetbal. Niet alleen voetbal van zijn eigen amateurclub, maar ook voetbal van zijn eigen profclub. En niet alleen van zijn eigen profclub maar ook van alle andere profclubs. En niet alleen van alle andere profclubs, maar ook van alle semi profclubs. En niet alleen van de clubs in Nederland, nee ook van de clubs in Duitsland, Engeland, Spanje en Italië. Met het risico hier een aantal clubs en elftals te zijn vergeten, laat ik het toch maar bij deze opsomming. Geloof dat het punt nu wel ongeveer duidelijk is. Maar hoe uit deze liefde voor het spelletje zich dan? Op alle momenten op alle manieren, kan ik je meedelen. Smsen over uitslagen van de eigen club, teletekst checken (elke dag een keer of drie) voor de uitslagen in de eredivisie (want hoe staat mijn cluppie ervoor en wat moet die andere club doen om het allemaal beter te maken voor mijn Fc?). Studio Sport kijken, niet alleen op zondag maar ook op zaterdag en natuurlijk door de week. Op sommige avonden aangeven dat ie druk is met van alles en nog wat en dan blijkt er gewoon weer een leuke pot op tv te komen (ja, ik weet wel dat Chelsea morgen moet spelen ). In je speciale tenue naar de wedstrijden van je club (elke twee weken). Helemaal druk en onrustig zijn als je club moet spelen en je er niet naar toe kunt. Trouwens ook als je er wel naar toe kunt. Want natuurlijk spelen ze beter als jij ze toeschreeuwt in het stadion en de hele weg naar Grun al met je kop in het stadion zit... Ik snap dat best hoor. Mijn leven is nu elke dag voetbal. In meer of mindere mate natuurlijk. En dan kan ik daarover gaan zitten klagen...maar dan maak ik het mezelf alleen maar moeilijk voor de komende 60-70 jaar. Ik heb er maar een soort studie-object van gemaakt. Aan de ene kant is het fascinerend om te zien hoe mannen zich gedragen rondom voetbal. Een soort antropologisch onderzoekje van mijn kant dus... De meest nuchtere mannen ontbreekt het ineens volledig aan relativeringsvermogen en fatsoen (Ja in Amsterdam deugen ze allemaal niet en bij Heerenveen zijn het sukkels met hun Friese volkslied...ik weet het). Aan de andere kant is het voetbal aan sich ook nog wel een studie waard. Ik probeer alle voornamen bij de achternamen van de spelers te onthouden. Je lacht je dood... Waarom heten voetballers allemaal zo hip en tegelijk zo kinderlijk, het zijn toch echte mannen? Wesley, Nicky (!!!), Ricky enzovoort. En waarom zeggen die luie commentatoren Kufo als iemand N Kufo op zijn shirt heeft staan? Ze nemen zichzelf toch zo serieus??? Spreek dan op zijn minst de namen goed uit! En waarom voeren schwalbes en andere kunstjes de boventoon in het spel? En waarom mag de ene speler de andere speler in het voorbij gaan even bij zijn keel pakken? Neem jezelf serieus en je sport en gedraag je, dan is het voor vrouwen ook nog een beetje leuk om naar te kijken. Dat Haantjes-gedrag...ik ga me dan gelijk dingen afvragen over bepaalde lichaamsdelen en een gebrek daaraan...maar dat geheel ter zijde. Kortom, voetbal is fascinerend en ik ben blij dat ik een voetbal man aan de haak heb geslagen. Het heeft mijn leven verrijkt met heel veel vragen en studie-objecten. En ach, dat ik eens mee kan praten in de kantine is ook best leuk.

Dood en levend

Martin Bril is dood. Ik kende hem niet goed, maar ik had iets met die man. Ik wist eigenlijk niet eens wat...maar dan is iemand dood en laten ze natuurlijk stukjes zien op tv over diegene. Vanochtend kwam in het nieuws een stukje voorbij waarin Martin in het gras bij windmolens liep. En hij zei precies wat ik altijd dacht over windmolens...dat ze zowiezo al lelijk zijn maar dat het ook zó irritant is dat ze nooit allemaal op dezelfde manier draaien en helemaal dat er áltijd ééntje stilstaat. Natuurlijk totaal niet belangrijk, maar ik heb niet zo vaak dat iemand precies zegt wat ik altijd denk... Dus toen wist ik het, Martin Bril dacht een klein beetje zoals ik. Dat zal dan wel de reden zijn dat ik hem altijd al mocht...en nu is hij dood en ben ik er eigenlijk net iets te laat achter gekomen. Maar er is genoeg van zijn hand om nog te kunnen lezen. En dat ga ik dus ook maar doen...zo blijft hij voor mij dus een beetje levend. Zijn dood is ook de reden dat ik een blog durf te schrijven. Eigenlijk vind ik bloggen namelijk enorme ijdeltuiterij, wie zit er nou op mijn gedachtenkronkels te wachten? Maar aan de andere kant, ik vind het leuk wat te schrijven en als je het niet wilt lezen, lees je het niet. Ook prima natuurlijk. De belangrijkste reden om wat aan mijn beeldscherm toe te vertrouwen is niet Martin Bril. Eigenlijk kwam dat meer doordat ik op mijn werk een beetje in gedachten verzonken was en mijn oog op de foto van oma viel. Die staat al jaren op mijn werk. Ookal voordat ik haar moest missen. Ik was namelijk altijd al trots op mijn eigenzinnige oma (zonder dat ik dat echt doorhad) en het was fijn om een goede foto van haar in mooie tijden bij me te hebben. Collega's dachten altijd al dat ze dood was omdat ik haar in een lijstje had. Maar nu is ze dus ook echt dood en komen de kitscherige engeltjes op het lijstje goed van pas. Maar waarom deed de foto van oma me nu meer dan anders? Zelfs zoveel dat ik mijn gedachten over haar op wilde schrijven? Omdat ik me ineens bedacht dat het volgende maand gewoon al een jaar geleden is dat ze stierf. EEN JAAR... Het lijkt alsof ze pas net weg is. Zo levend is ze nog in mijn gedachten. Ik mis haar vaak maar omdat ik weet dat het voor haar een verlossing was om te sterven heb ik er veel minder verdriet van. Maar toen oma nog oma was... Wat was ze stoer...al zou ze zichzelf echt nooit zo hebben omschreven. Meestal speelt er een glimlach om mijn mond als ik aan haar denk. Ze had zoveel gekke nukken en streken. Prachtig! Ik heb veel van haar geleerd...niet vloeken, lief zijn voor anderen, niet alleen aan jezelf denken, dat materiaal niet het belangrijkste is en dat je gewoon jezelf moet zijn. Maar ook andere kleine dingetjes, over hoe het vooral niet moet. (Je kunt beter niet over de verpleegster zeggen dat ze niet zo slim is als ze net de hele dunne deur naar de hal heeft dichtgedaan, langer wachten kan handig zijn, helemaal als je bedenkt dat ze de volgende dag weer je eten komt maken en je billen wassen.) Wat een lap tekst wordt dit zeg. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar één gedachte moet ik nog even kwijt. Oma is meer levend dan dood omdat ik nog zo vaak aan haar denk en om haar lach. En omdat, als ik even mijn ogen dicht doe, ik me weer net zo voel als bij haar in huis, gezellig op bezoek met een merci bij de thee...

Rubber handschoen

Soms ben ik net Tinus met de Tassen. Echte Leeuwarders weten dan wel op wie ik doel. Een oud mannetje met een keurig grijs baardje en een petje, dat altijd met een stel grote boodschappentassen door Leeuwarden liep. Opvallend was daarbij dat hij altijd teveel tassen had om in één keer te dragen. En dus, slim als Tinus was, liep hij met de helft van de tassen een stuk vooruit, zette ze neer en haalde dan de andere tassen op. Maar Tinus is al heel lang niet meer door mij gesignaleerd… zou hij nog leven of is hij uitgesjouwd? Ik vraag me ineens af of hij dan met die tweede lading tassen de eerste lading voorbij liep om ze nog verder neer te zetten alvorens de rest op te halen, of dat hij tot aan de andere tassen liep en dan keek wat hij verder zou doen…wie het weet mag het zeggen.
Maar goed, ik ben soms dus net Tinus met de Tassen. Zoals vandaag…sporttas, logeertas en natuurlijk mijn gewone tas met allerlei hoognodige zaken erin…ik noem, haarlak, borstel, deo, parfum, lippenstift x 3, pasjes voor het werk, portemonnee, telefoon, koptelefoon, sjaaltje, kauwgum, paracetamolletjes enz. enz. Daar kun je toch echt niet zonder?! Maar ja, dan moet je dus met al die tassen naar de sportschool en uiteindelijk ook weer op de fiets naar huis.
En waar laat je ze dan? Ik verkeer in de luxepositie dat ik een fietsmandje heb…een vondst, al zeg ik het zelf! Dus daar kwak ik in ieder geval één tas in. Dan resteren er nog twee…waarschijnlijk eindigen ze aan mijn stuur (als mijn vader het maar niet ziet). Maar wat ook nog wel eens gebeurt is dat mensen hun rommeltjes onder de snelbinders stoppen. Ook handig…
Of niet. Het is mij menig keer overkomen dat de hele santemekraam dan op straat terecht kwam. Net een hobbeltje teveel genomen zeg maar. Dat kan genante momenten opleveren, afhankelijk van wat je onder je snelbinders hebt gebonden. Op zich is het natuurlijk al redelijk gênant als je als een razende Roelof op je fietsje zit en opeens: BOEM! Dan moet je stoppen, terugfietsen, je fiets neer zetten, je spullen oprapen, ze weer op je fiets zien te krijgen (en dit keer wel stevig genoeg om je werk zonder nadere blamages te kunnen bereiken) en opstappen, en dat alles met een kop als een boei. Ter voorkoming van dergelijk leed ben ik tegenwoordig erg secuur wanneer ik in hoge nood toch mijn snelbinders gebruik. Check, check, dubbel-check en nog even de hobbeltest voor ik vertrek. Onderweg controleer ik ook nog regelmatig of alles nog wel in positie verkeert. En dat gaat goed. Ik ben tenslotte ook ervaren geraakt op dat terrein.
Maar dat geldt niet voor iedereen. Zo bleek gisteren maar weer eens toen ik naar huis fietste. Vlak naast een drukke rotonde, op een drukke fietsroute en precies voor de bushaltes met wachtende mensen (het gebeurt altijd op plaatsen waar iedereen het kan zien) was sprake van een gevalletje onervaren snelbindergebruiker.
Twee tassen lagen op een afstand van 4 meter van elkaar en meneer was net onderweg terug naar zijn spullen. Ik kon het niet helpen om even goed te loeren. Weinig genante dingen over de vlakte zag ik wel, de tassen waren nog heel en gesloten gebleven. Of toch niet? Want wat lag daar? EEN RUBBERHANDSCHOEN IN HUIDSKLEURIG ORANJE!!!! Zo eentje die een beetje doorschijnend is en doet denken aan dokters.
En dan gaan bij mij de hersentjes aan de slag. In volle vaart welteverstaan. Wat zat er verder in die tassen? Waarom heeft iemand een rubber handschoen in zijn tas? "Gaat u maar even krom staan meneer." Waar was die handschoen geweest en waarom moest hij weer mee naar huis? Het is toch een wegwerp-exemplaar?
De rest van de weg naar huis hebben allerlei vragen over de handschoen mijn hersenen gepijnigd. Het moest wel een vieze man zijn. Dat was in ieder geval één van mijn conclusies toen ik eenmaal thuis was. En hij had zich vast heel erg geschaamd toen iedereen zijn rubberen handschoen had gezien. Maar waar had hij dat ding nog voor nodig? Rubberen handschoenen gebruik je alleen als je ergens niet met je blote handen aan wilt zitten. Of in extreme gevallen (en daar móet natuurlijk sprake van zijn geweest) voor bepaalde rare 'hobbies'. Ik wil er niet meer aan denken…
Hoop alleen wel dat meneer morgen de uitgebreide check doet voordat hij op zijn fietsje naar huis fietst met God-weet-wat in zijn tassen…

Ik ben een blogger

Sinds vandaag ben ik één van de ijdeltuiten die hun hele ziel en zaligheid (of een stukje daarvan) aan het net toevertrouwen. En dat met het risico dat mensen het daadwerkelijk gaan lezen.
Waarom? Kennelijk heb ik een grote behoefte om mijn gedachtenkronkels met anderen te delen.
Maar ik doe het vooral voor mezelf. Om uiting te geven aan alles wat ik denk en voel.
Misschien kun je er iets mee, misschien niet.
Misschien kun je er om lachen, misschien niet.
Misschien raak ik je, misschien niet.
Maar laat het me weten...