Mam

Moeder zijn is niet makkelijk. Denk ik. Want elke moeder is ook een dochter.
En ooit kom je dan op een leeftijd, een punt in je leven, dat je niet alleen zorgen om je kinderen hebt, maar (vooral) ook om je ouders.
Continue zorgen om je dierbaren. Want ook voor je man moet je er zijn.

Voor mijn moeder is het niet anders. Mijn pake heeft nu Alzheimer. Mijn beppe lijdt eronder. En mijn moeder doet haar best om ze te steunen en alles zo goed mogelijk te regelen.
En dan ook nog mijn broer en ik. Tuurlijk maakt ze zich ook over ons zorgen. Welke moeder doet dat niet? Zelfs als er geen reden voor is, maakt ze zich zorgen. Dus belt ze me vandaag hoe het gisteren was terwijl ze naar haar werk rijdt. Het werk dat ze samen met mijn vader en broer doet.
Waar ze wel eens een beetje tussen de mannen in moet zitten, moet bemiddelen, alles moet aanhoren. Waar ze schoonmaakt en allerlei vrouwenwerk doet. En dat ongeacht haar slechte gezondheid en continue pijn.

Ik vind het knap. Ik heb alleen mezelf om voor te zorgen en heb het daar al zo druk mee. Soms denk ik wel eens dat ik ook graag snel kinderen wil. Maar dan vraag ik me af, zou ik het wel zo goed kunnen? Zorgen, verzorgen, troosten, steunen, opvangen, afpoetsen, sjouwen, duwen...

Als ik maar een beetje de genen van mijn moeder heb, moet ik een heel eind komen. Al hoop ik nooit die genen te hoeven gebruiken voor het zorgen voor mijn ouders. Laat ze alsjeblieft gezond oud worden... Dat hebben ze wel verdiend.