Hij is niet meer. De King of Pop.
Vijftig werd ie. En vannacht was het gebeurd. Een hartstilstand, of wat dan ook maar. De complottheorieën zullen wel weer volgen. Ongeacht de oorzaak, het is triest als iemand maar vijftig mag worden. Maar wat het in mijn ogen pas echt triest maakt is het leven dat hij heeft geleid. Een leven dat op mij altijd overkwam als de eeuwige zoektocht naar geluk. Zonder het te vinden.
Nooit kind kunnen zijn. Nooit een eigen identiteit hebben kunnen ontwikkelen. Een karikatuur van zichzelf geworden. Arme man.
En nu is hij dood. Hebben zijn kinderen geen vader meer. Maar misschien wel een kans op een normaler leven.
Hebben fans geen concerten in Londen meer (zo jammer voor M). Maar wel heel erg veel mooie platen om tot in de eeuwigheid van te genieten.
Want zingen kon ie. En mooie dingen bedenken ook. Hij heet niet voor niets de King.
De hele dag komen liedjes voorbij. De één nog mooier en knapper bedacht dan de ander. Jammer dat ik zijn dood nodig heb om dat weer even te beseffen.
Maar Farah is ook dood. En die mist nu de spotlight. Ook al zo tragisch. Net niet getrouwd met Ryan O'neil. Als eerbetoon heb ik vandaag ook wapperende, Charlie's Angels manen. Tis wat.
Maar het leven gaat door. En zij leven voort in de harten en hoofden van hun fans en geliefden. Best mooi toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten