Verwondering. Dat woord komt gebruik ik wel eens om uit te leggen waarom ik blog. Om mijn verwondering over de wereld te uiten en delen. Het woord verwondering herbergt iets positiefs. Misschien omdat het woord 'wonder' er in voorkomt en een wonder toch eigenlijk altijd iets moois is. Vandaag verwonder ik me ook. Maar niet op een positieve manier.
Zo nu en dan loer ik even op nu.nl. Een beetje afleiding tussen de bedrijven door. En lekker op de hoogte blijven. Een blik op nu.nl zorgt vandaag voor één en al verwondering. Wat lees ik daar zoal?
De premier reageert op de breuk tussen Jan en Yolanthe
Dood Patrick Swayze wordt ontkend
Adam Curry en Patricia Paay uit elkaar wegens overspel van Adam
Een jongen van 16 doodgestoken door een twee jongens van 17 en 18 en een meisje van 16
Wilders wordt zeker vervolgd voor haatzaaien en discriminatie
Dat is me nogal een rijtje. Een rijtje om je over te verwonderen. Een rijtje om kwaad over te worden. Dus dat ben ik. Een beetje.
Onze premier houdt zich kennelijk bezig met de breuk van Jan en Yolanthe. Dat is nog tot daar aan toe, maar waarom zegt hij daar iets over? Doe normaal en doe waar je voor bent aangenomen. Moeten we straks gaan beleven dat kamervragen worden gesteld over de integriteit van de gemiddelde parkeergaragemedewerker die beelden van Yolanthe en Wesley verkoopt aan RTL?
Patrick Swayze was volgens verschillende media overleden, maar dat blijkt toch niet waar te zijn. Hoe kun je daar nou verkeerd over berichten? Je bent dood of levend en niet een beetje dood. Gun die man zijn waardigheid!
Adam en Patries uit elkaar. Adam is een eikel. Patries is een schat.
Kinderen die kinderen doodsteken. Daar hoef ik niets over te zeggen...dat spreekt voor zich.
En dan, de klap op de vuurpijl. Wilders wordt vervolgd. Als je kijkt naar zaken van leven of dood is dit misschien het onderwerp waar ik me wat minder over op zou moeten winden. Maar niet dus!
Hoezeer ik ook moe wordt van Wilders en zijn populistisch gelul, ik baal ervan dat in ons land een strafrechtelijk onderzoek naar, en nu dus een vervolging wordt ingesteld van een politicus die zich negatief uitlaat over de Islam. Ik ben het bijna nooit met Wilders eens. Maar we kennen vrijheid van meningsuiting in Nederland. En dat is een groot goed. Die vrijheid mag van mij heel erg ver gaan. Zeker als je politiek bedrijft die kennelijk door heel veel (domme) Nederlanders op prijs wordt gesteld. Hij zegt wat helaas velen denken. En dat mag van mij.
Is het haatzaaiend als je de Koran vergelijkt met praktijken van Hitler? Misschien? Maar misschien is het ook gewoon een onsmakelijke mening van een naar mannetje met een gek kapsel. Wanneer zaai je haat? Wanneer discrimineer je? Het is moeilijk vast te stellen. Maar als ik hoor wat Wilders zegt en zie wat hij doet, zie ik iemand die op de rand balanceert, maar net slim genoeg is om er niet overheen te donderen. Hij gaat ver, maar niet te ver.
En wat doet Nederland? Die vervolgt hem. Een aanslag op de vrijheid van meningsuiting. Waarom vertrouwen we er niet gewoon op dat die man zijn eigen graf wel graaft en dat de bevolking wanneer het er op aan komt in het stemhokje, echt wel weet dat ze niet op hem moeten stemmen. Waarom willen we hem uitroeien? Ik spreek dan nog niet eens over de aanzuigende werking die zijn slachtofferrol voor velen zal hebben. Dit levert hem juist stemmen op. Van mensen die net als ik balen van het verlies van vrijheid maar net niet slim genoeg zijn om te snappen dat we voor een oplossing van de problemen niet bij Geert moeten zijn.
Eén voorspelling: Vrijspraak, en dan gewoon weer vrijheid.
woensdag 20 mei 2009
Troela
Twas wat. Het nieuws gisteren. Heb ik er eerder al een blog aan gewijd, voortschrijdend inzicht maakt deze nieuwe blog nodig. Ik dans niet meer op mijn stoel want Jan is verdrietig.
Het was de dinsdag die volgens Albert Verlinde showbizzgeschiedenis zou worden. De dag dat Jan en Yolanthe officieel bekend maakten officieel uit elkaar te zijn.
Ik ging eten bij de vriendin die van de stoel was gevallen. Het eten was heerlijk. Maar zodra het grote nieuws in beeld kwam, moesten we van tafel voor de tv. Om maar niets te missen van de speekseluitwisseling tussen Yolanthe en de voetballer in een parkeergarage om vier uur 's nachts. Daar zaten we dan. Vol plaatsvervangende schaamte. En ineens drong het tot me door dat het net even anders moet zijn geweest dan de twee in een persbericht naar buiten brachten. Jan is verdrietig en Yolanthe staat al met een ander te zoenen. Dan ging het niet al een tijdje niet goed en is niet in onderling overleg besloten om er mee te stoppen. Dan ging mevrouw gewoon vreemd en meneer was kapot.
Dus nu denk ik aan Jan. In zijn grote huis. Met een wandschildering van hem en Yolanthe op de badkamermuur (huh?). Zou hij zich nu gewoon een tijdje niet wassen? Of zijn de drie J's al komen sauzen. De arme ziel. Daar zit je dan, in je huisje vol Yolanthe. Met je arm vol Yolanthe. Met je hoofd vol Spaanse woorden (Jan zat op les). En dan? Ajuto!!!!
Maar Jan komt er overheen. Sterker dan ooit, met een echt leuke meid aan zijn zij. Zo eentje waarvan niet de nekharen overeind gaan staan door haar eeuwige gedweep. Ik kon het toch niet laten om gisteren - terwijl Yolanthe werd getoond in recente beelden en weer eens haar liefde voor Jan tentoonspreidde - te zeggen dat ze in ONM nog nooit zo goed had geacteerd. Tis een troela.
Natuurlijk gaan relaties uit. En natuurlijk worden mensen verliefd op iemand anders. Maar zoen dan niet in het openbaar. Heb nog iets van respect voor de man die zoveel om je geeft. Doe een kusje achter gesloten deuren, of wacht er gewoon nog even mee.
Ik vond Yolanthe al stom om alle verkeerde redenen, toch lekker dat ze me nu een goede reden heeft gegeven.
Het was de dinsdag die volgens Albert Verlinde showbizzgeschiedenis zou worden. De dag dat Jan en Yolanthe officieel bekend maakten officieel uit elkaar te zijn.
Ik ging eten bij de vriendin die van de stoel was gevallen. Het eten was heerlijk. Maar zodra het grote nieuws in beeld kwam, moesten we van tafel voor de tv. Om maar niets te missen van de speekseluitwisseling tussen Yolanthe en de voetballer in een parkeergarage om vier uur 's nachts. Daar zaten we dan. Vol plaatsvervangende schaamte. En ineens drong het tot me door dat het net even anders moet zijn geweest dan de twee in een persbericht naar buiten brachten. Jan is verdrietig en Yolanthe staat al met een ander te zoenen. Dan ging het niet al een tijdje niet goed en is niet in onderling overleg besloten om er mee te stoppen. Dan ging mevrouw gewoon vreemd en meneer was kapot.
Dus nu denk ik aan Jan. In zijn grote huis. Met een wandschildering van hem en Yolanthe op de badkamermuur (huh?). Zou hij zich nu gewoon een tijdje niet wassen? Of zijn de drie J's al komen sauzen. De arme ziel. Daar zit je dan, in je huisje vol Yolanthe. Met je arm vol Yolanthe. Met je hoofd vol Spaanse woorden (Jan zat op les). En dan? Ajuto!!!!
Maar Jan komt er overheen. Sterker dan ooit, met een echt leuke meid aan zijn zij. Zo eentje waarvan niet de nekharen overeind gaan staan door haar eeuwige gedweep. Ik kon het toch niet laten om gisteren - terwijl Yolanthe werd getoond in recente beelden en weer eens haar liefde voor Jan tentoonspreidde - te zeggen dat ze in ONM nog nooit zo goed had geacteerd. Tis een troela.
Natuurlijk gaan relaties uit. En natuurlijk worden mensen verliefd op iemand anders. Maar zoen dan niet in het openbaar. Heb nog iets van respect voor de man die zoveel om je geeft. Doe een kusje achter gesloten deuren, of wacht er gewoon nog even mee.
Ik vond Yolanthe al stom om alle verkeerde redenen, toch lekker dat ze me nu een goede reden heeft gegeven.
dinsdag 19 mei 2009
Stoelendans
De een valt van zijn stoel. De ander gaat erop staan dansen.
J en J zijn uit elkaar. Het droompaar van de eeuw, als je de bladen en andere media de afgelopen jaren mocht geloven...
Waarom reageren mensen daar zo verschillend op? (Je kunt je trouwens afvragen waarom mensen daar überhaupt op reageren, maar dat geheel ter zijde.)
Ik ben stiekem toch wel één van de mensen die op zijn stoel gaat staan dansen bij zulk nieuws. En waarom? Is het omdat ze bij iedere gelegenheid die er was van de daken schreeuwden hoe geweldig ze het samen hadden en hoe gelukkig ze wel niet waren? Zou kunnen...op het laatst stond er gewoon een teiltje naast de bank voor het geval Yolanthe (het is helemaal niet met een J) weer eens in beeld dook met een glimlach van oor tot oor en mooie woorden over de spetter Jan. Jan is ge-wel-dig! Jan was ge-wel-dig...
Toen Jan zijn nieuwe plakplaatje met een Spaanse tekst voor Yolan in beeld bracht heb ik een week aan de diarreeremmers gezeten. Het doet wat met je, zulk nieuws.
Maar goed, het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat het gewoon pure afgunst was en dat ik daarom op de stoel heb staan dansen. Ook ik ben maar een mens...en ook ik ben wel eens afgunstig. Met zijn allen moesten we zien hoe het nieuwe huis van Jan en Yol in Volendam uit de grond werd gestampt. Met zijn allen moesten we horen hoe Jan en Yol graag kindjes wilden. Met zijn allen moesten we horen hoe Jan zong over Yol en haar vader. Het was gewoon te mooi allemaal. Ook ik wil een rijke vent met een kast van een huis, ook ik wil kindertjes en ook ik wil een man die een liedje voor me zingt. Ik heb het getroffen, maar zingen doet die van mij niet.... En die van Yol wel, dus was Yol stom. En Jan werd ineens ook stom, omdat ie Yol leuk vond. Vrouwenlogica...
Een derde reden voor mijn stoelendans is misschien wel Yol zelf. Yol is mooi, moet ik vaak horen. Yol is lol. Mannen vinden Yolanthe een lekker wijf... Dat zie ik natuurlijk ook wel...maar waarom ziet niemand wat ik wel zie? Ze kan het niet zo goed op televisie. Ze heeft niet zo heel veel mee te brengen bij een presentatie of acteergedoetje. Alleen haar mooie snoetje. Waarbij je je trouwens kunt afvragen hoe Yol er uit zou zien zonder die prachtige krullen van d'r. Misschien is het dan gewoon een middelmatig typetje...ik geloof daar heilig in. De meeste mannen zullen daar wel anders over denken. (Ze schijnt ook een lekker lijf te hebben...ik verkeer nog in de ontkenningsfase.)
Nou goed, ik denk dat ik de stoelendans wel aardig verklaard heb.
Maar vriendin X stond niet op haar stoel. Die viel eraf. En hard. Een illusie naar de maan. Ze wilde zo zijn als Jan en Yolanthe. Hoe ben je dan, als J en Y??? Laaiend gelukkig, levend in een sprookje? Of gewoon goed in het jezelf voor de gek houden en de hele wereld erbij. Lieve X, als wij af en toe ups en downs ervaren met onze (overigens übergeweldige kerels), dan heeft de rest van de wereld dat toch gewoon óók? Dan bestaat het toch gewoon niet dat mensen alleen maar lyrisch over elkaar zijn en nooit een probleempje ervaren? Ik vertrouw overgelukkige mensen al jaren niet meer (sinds ik zelf ben gestopt met acteren). Tis nep.
Juist die mensen vallen het hardst op hun snuit als het sprookje uit is.
Tenzij ze een rijke voetballer aan de haak slaan.... Mag ik een teiltje?
J en J zijn uit elkaar. Het droompaar van de eeuw, als je de bladen en andere media de afgelopen jaren mocht geloven...
Waarom reageren mensen daar zo verschillend op? (Je kunt je trouwens afvragen waarom mensen daar überhaupt op reageren, maar dat geheel ter zijde.)
Ik ben stiekem toch wel één van de mensen die op zijn stoel gaat staan dansen bij zulk nieuws. En waarom? Is het omdat ze bij iedere gelegenheid die er was van de daken schreeuwden hoe geweldig ze het samen hadden en hoe gelukkig ze wel niet waren? Zou kunnen...op het laatst stond er gewoon een teiltje naast de bank voor het geval Yolanthe (het is helemaal niet met een J) weer eens in beeld dook met een glimlach van oor tot oor en mooie woorden over de spetter Jan. Jan is ge-wel-dig! Jan was ge-wel-dig...
Toen Jan zijn nieuwe plakplaatje met een Spaanse tekst voor Yolan in beeld bracht heb ik een week aan de diarreeremmers gezeten. Het doet wat met je, zulk nieuws.
Maar goed, het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat het gewoon pure afgunst was en dat ik daarom op de stoel heb staan dansen. Ook ik ben maar een mens...en ook ik ben wel eens afgunstig. Met zijn allen moesten we zien hoe het nieuwe huis van Jan en Yol in Volendam uit de grond werd gestampt. Met zijn allen moesten we horen hoe Jan en Yol graag kindjes wilden. Met zijn allen moesten we horen hoe Jan zong over Yol en haar vader. Het was gewoon te mooi allemaal. Ook ik wil een rijke vent met een kast van een huis, ook ik wil kindertjes en ook ik wil een man die een liedje voor me zingt. Ik heb het getroffen, maar zingen doet die van mij niet.... En die van Yol wel, dus was Yol stom. En Jan werd ineens ook stom, omdat ie Yol leuk vond. Vrouwenlogica...
Een derde reden voor mijn stoelendans is misschien wel Yol zelf. Yol is mooi, moet ik vaak horen. Yol is lol. Mannen vinden Yolanthe een lekker wijf... Dat zie ik natuurlijk ook wel...maar waarom ziet niemand wat ik wel zie? Ze kan het niet zo goed op televisie. Ze heeft niet zo heel veel mee te brengen bij een presentatie of acteergedoetje. Alleen haar mooie snoetje. Waarbij je je trouwens kunt afvragen hoe Yol er uit zou zien zonder die prachtige krullen van d'r. Misschien is het dan gewoon een middelmatig typetje...ik geloof daar heilig in. De meeste mannen zullen daar wel anders over denken. (Ze schijnt ook een lekker lijf te hebben...ik verkeer nog in de ontkenningsfase.)
Nou goed, ik denk dat ik de stoelendans wel aardig verklaard heb.
Maar vriendin X stond niet op haar stoel. Die viel eraf. En hard. Een illusie naar de maan. Ze wilde zo zijn als Jan en Yolanthe. Hoe ben je dan, als J en Y??? Laaiend gelukkig, levend in een sprookje? Of gewoon goed in het jezelf voor de gek houden en de hele wereld erbij. Lieve X, als wij af en toe ups en downs ervaren met onze (overigens übergeweldige kerels), dan heeft de rest van de wereld dat toch gewoon óók? Dan bestaat het toch gewoon niet dat mensen alleen maar lyrisch over elkaar zijn en nooit een probleempje ervaren? Ik vertrouw overgelukkige mensen al jaren niet meer (sinds ik zelf ben gestopt met acteren). Tis nep.
Juist die mensen vallen het hardst op hun snuit als het sprookje uit is.
Tenzij ze een rijke voetballer aan de haak slaan.... Mag ik een teiltje?
maandag 18 mei 2009
Memory Lane
De mens is een ingenieus stukje natuurkunde, scheikunde en biologie. Alles heeft een functie en een taak in het lichaam. Een wonder op zich. Op wat kleine haperingetjes in mijn evenwicht na, heb ook ik niets te klagen over het geheel dat mij ter beschikking is gesteld. Het voldoet prima...ik kan er mee lopen, fietsen, vrijen, praten, lachen, tennissen, denken, schilderen, noem maar op.
En dan de geest. Hij ontstaat uit al die atomen en moleculen die mijn lichaam vormen. Je kunt niet aanwijzen waar precies het stukje hersenen zit dat altijd met me aan de haal gaat. Niet dat ik hoef te weten waar het zit, want ik ga het er toch niet weg laten halen. Het hoort bij mij, een geest die met me op de loop gaat. Een geest die een dolletje met me maakt. Die apen en beren tevoorschijn tovert. Een geest die graag een rijk geestelijk leven lijdt/leidt. That's mine, and proud of it!. Het is de bron van alle fruitigheid. Maar o, wat kan die geest het me ook moeilijk maken. Hij neemt me zo vaak mee op een trip down Memory Lane.
En was Memory Lane dan maar zo'n prachtig brede straat met aan weerszijden groene, rijkelijk bebloemde bomen en prachtige gazonnetjes voor even prachtige huizen, zoals je wel ziet in van die Amerikaanse romantische comedy's waar de krantenjongen met de kranten gooit. Nee, Memory Lane is in mijn geval vaak een duister achteraf steegje. Meer zoiets als je ziet in de Amerikaanse politieseries. Daar kom je als keurig, fruitig typje natuurlijk liever niet te vaak. En als je gaat wil je liever je kogelvrije vest aanhebben en een dikke knuppel achter je rug verstoppen. Om je te verdedigen tegen al het onheil dat op de loer ligt.
Dus dat probeer ik als ik weer eens word meegesleept naar Memory Lane. Ik wapen me tegen pijnlijke herinneringen en verwarring. Mijn wapen? Realiteitszin en relativering. Daarmee sla ik om me heen en probeer ik mezelf te beschermen tegen alles wat me kan kwetsen en uit het lood kan brengen. De ene keer lukt het beter dan de andere, helaas. Dus stap ik nog regelmatig bont en blauw door het leven. Gelukkig tekent de geest het lichaam niet en zijn mijn wonden volkomen onzichtbaar... maar ja, dan heb je daar dat lichaam weer, met al zijn techniek... Heel soms piept een stukje blauw naar buiten door een hoekje in mijn oog. Zilte tranen spoelen langzaam maar zeker Memory Lane schoon en maken de weg vrij naar alle mooie herinneringen die ook nog ergens zitten. Ze voeden het zaadje van geluk.
En dan de geest. Hij ontstaat uit al die atomen en moleculen die mijn lichaam vormen. Je kunt niet aanwijzen waar precies het stukje hersenen zit dat altijd met me aan de haal gaat. Niet dat ik hoef te weten waar het zit, want ik ga het er toch niet weg laten halen. Het hoort bij mij, een geest die met me op de loop gaat. Een geest die een dolletje met me maakt. Die apen en beren tevoorschijn tovert. Een geest die graag een rijk geestelijk leven lijdt/leidt. That's mine, and proud of it!. Het is de bron van alle fruitigheid. Maar o, wat kan die geest het me ook moeilijk maken. Hij neemt me zo vaak mee op een trip down Memory Lane.
En was Memory Lane dan maar zo'n prachtig brede straat met aan weerszijden groene, rijkelijk bebloemde bomen en prachtige gazonnetjes voor even prachtige huizen, zoals je wel ziet in van die Amerikaanse romantische comedy's waar de krantenjongen met de kranten gooit. Nee, Memory Lane is in mijn geval vaak een duister achteraf steegje. Meer zoiets als je ziet in de Amerikaanse politieseries. Daar kom je als keurig, fruitig typje natuurlijk liever niet te vaak. En als je gaat wil je liever je kogelvrije vest aanhebben en een dikke knuppel achter je rug verstoppen. Om je te verdedigen tegen al het onheil dat op de loer ligt.
Dus dat probeer ik als ik weer eens word meegesleept naar Memory Lane. Ik wapen me tegen pijnlijke herinneringen en verwarring. Mijn wapen? Realiteitszin en relativering. Daarmee sla ik om me heen en probeer ik mezelf te beschermen tegen alles wat me kan kwetsen en uit het lood kan brengen. De ene keer lukt het beter dan de andere, helaas. Dus stap ik nog regelmatig bont en blauw door het leven. Gelukkig tekent de geest het lichaam niet en zijn mijn wonden volkomen onzichtbaar... maar ja, dan heb je daar dat lichaam weer, met al zijn techniek... Heel soms piept een stukje blauw naar buiten door een hoekje in mijn oog. Zilte tranen spoelen langzaam maar zeker Memory Lane schoon en maken de weg vrij naar alle mooie herinneringen die ook nog ergens zitten. Ze voeden het zaadje van geluk.
Abonneren op:
Posts (Atom)