Trendsetter

Het is gebeurd. Ik heb iets gekocht en het zonder er iets over te zeggen in mijn kledingkast gelegd. Zo zie je maar weer dat je nooit weet wat het leven allemaal voor je in petto heeft.

Menig vriendinnetje vertelde me verhalen over alle kleding die ze kocht en het gezeur dat ze daarover van manlief te verduren kreeg. Bélachelijk vond ik het! Je wilt toch geen relatie waarin je man je mag vertellen wat je wel en niet van je (eigen, zuurverdiende) geld koopt? Mij niet gezien hoor. Dat zou me nooit overkomen. Ik ben de baas over mijn eigen portemonnee en al helemaal over mijn eigen klerenkast.

Natuurlijk ging het de vriendjes van de vriendinnetjes minder om wát ze kochten en meer over hoeveel ze kochten. In mijn geval ligt het ietsje anders. Maar het gevoel, toen ik met mijn tasje naar boven sloop en mijn nieuwe aanwinst tussen de oudere aanwinsten in de kast legde, moet ongeveer hetzelfde zijn geweest. Sneaky me....

Geen trots, geen modeshow in de kamer en al helemaal geen bewonderende blikken en complimentjes van X. Gewoon húp de kast in. Ik word er bijna droevig van. Want het gaat hier niet om het geld dat ik uitgeef. Het gaat om mijn karakter, mijn identiteit, mijn IK. En ergens heb ik dus het idee gekregen dat ik dit prachtige exemplaar beter linea recta naar boven kan verhuizen om er vervolgens, op een geschikt moment, achteloos mee de kamer in te lopen en hopelijk de show alsnog te stelen. Misschien ook wel omdat ik mijn blijdschap niet wilde laten verprutsen door een frons of een opgetrokken neus van X. Als ik er nu over nadenk, leek het me waarschijnlijk beter om het niet op een haakje te tonen, maar met mijn stralende hoofd er boven en de juiste accesoires erom heen. Zoiets...

Het mag dan wel zo zijn dat mijn trendsettende inspanningen als kloon van Nel Veerkamp eindelijk hun vruchten hebben afgeworpen... De modeindustrie erkent de dierenprint gelukkig als waar fashionitem, maar ik vrees dat manlief toch ietwat moeite zal hebben met een shirtje in panterprint met een glitter-doodshoofd erop. Maar het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat ik me vergis. Ach wel nee.... ;-)

Het is mij: de hinde

Met een blij, oververhit hoofd, stap ik naar de zon in. De stoep en de straat op, tussen het winkelende en verveeld kijkende publiek. Normaalgesproken übertuttig en té bewust van mijn omgeving. Maar nu? Twee verschillende kleuren sportschoenen - zwart en wit - met grijze sokken onder een zwarte legging met een tuniekje. Geen porem, geen gezicht, niet hip, niet fris....maar oooh, wat voel ik me fruitig.

Jaar in jaar uit fietste ik langs deze route de stad in en werd ik keer op keer geconfronteerd met mijn heimelijke jaloezie. Met mijn afgunst ten opzichte van al die atletisch gebouwde, soepel bewegende mensen die een rondje om de gracht zo uit hun mouw leken te schudden. Wat wilde ik graag zijn zoals zij. Sportief, flitsend en fruitig tot en met. Als je sportschoenen moest laten aanmeten en uitproberen, dan moest je iets goed doen in het leven.

En moet je me nu zien gaan! Zonder blikken of blozen doe ik een rondje om de gracht. En dus is de enige conclusie: ik doe iets goed in het leven! Ik voel me stoer en trots. Zo trots dat ik die avond zelfs mijn nieuwe hardloopschoenen meeneem om aan mijn ouders te laten zien. Ik zou er het liefst, net als vroeger met de bruine enkellaarsjes van Sinterklaas, mee gaan slapen.

Eindelijk kan ik harlopen met plezier, zonder kop als een boei en nare bloedsmaak. Lopen als een hinde. Wie had dat gedacht!