ik kijk vooruit
omhoog
naar de zon
ik voel de warmte en ik lach
met de wind in de rug
draai ik me liever niet meer om
het onweer achter me
zorgt voor flitsen en donderslag
tekent mijn leven
laat mijn hart bonken van angst
maar doet nooit de gloed van de zon verbleken
donderdag 14 mei 2009
Vriend(in)
Je hebt iemand nodig
Stil en oprecht
Die als het erop aankomt
Voor je bidt en voor je vecht
Pas als je iemand hebt
Die met je lacht en met je grient
Dan pas kun je zeggen
Ik heb een vriend
Als je iemand hebt
Die alles met je deelt
Tafel en een bed
Een die nooit verveelt
Als je iemand hebt
Die al je zorgen heelt
Weet je wat dat zeggen wilt?
Weet je wat dat scheelt?
Je hebt iemand nodig
Stil en oprecht
Die als het erop aankomt
Voor je bidt en voor je vecht
Pas als je iemand hebt
Die met je lacht en met je grient
Dan pas mag je zeggen
Ik heb een vriend
Toon Hermans
Stil en oprecht
Die als het erop aankomt
Voor je bidt en voor je vecht
Pas als je iemand hebt
Die met je lacht en met je grient
Dan pas kun je zeggen
Ik heb een vriend
Als je iemand hebt
Die alles met je deelt
Tafel en een bed
Een die nooit verveelt
Als je iemand hebt
Die al je zorgen heelt
Weet je wat dat zeggen wilt?
Weet je wat dat scheelt?
Je hebt iemand nodig
Stil en oprecht
Die als het erop aankomt
Voor je bidt en voor je vecht
Pas als je iemand hebt
Die met je lacht en met je grient
Dan pas mag je zeggen
Ik heb een vriend
Toon Hermans
woensdag 13 mei 2009
Foute man
Hij is een foute man. Dat zie ik meteen.
Te glimmend, golvend haar. Een duur horloge en minstens zo dure zonnebril. Die laatste natuurlijk precies, zo achteloos mogelijk lijkend, gepositioneerd tussen zijn bruine lokken. Een keurig gestreken blouse, met daarboven net iets te veel borsthaar, gestoken in een dure spijkerbroek zonder vlekje, kreukje of scheurtje. De mouwen nonchalant opgerold tot onder zijn ellebogen. Een mooie, maar vooral dure, riem die qua kleur perfect past bij zijn keurig gepoetste en pijnlijk glimmende leren schoenen van Italiaanse makelij. Zonder sokken. Hij is tenslotte een vrije jongen, lekker gek ook.
Hij stapt uit zijn donkere auto met lichtkleurige bekleding. Natuurlijk is hij net gepoetst en word ik er bijna net zo door verblind als door de weerspiegeling van de zon op zijn parelwitte, kaarsrechte tanden. Hij is een plaatje. En dat weet ie.
Maar imponeren met zijn looks is niet genoeg voor de gemiddelde foute man. Hij heeft natuurlijk ook een geweldig karakter en is buitengewoon rijk én succesvol. Dat je dat wel even weet.
Dus vertelt hij over een zakenreisje naar Dubai, het autootje dat hij voor zijn moeder heeft gekocht, de belachelijke prijs voor zijn sigaren, de vakantieplannen richting Miami Beach, dat hij over twee jaar stopt met werken, zijn nieuwe speedboot en de nieuwe tieten voor zijn lief.
Alles gaat goed met de foute man. Hij is gelukkig en lacht zijn tanden bloot wanneer hij dat aan iedereen vertelt. En ik. Ik kijk, ik bewonder, ik verwonder en ik twijfel.
Zo mooi is het nooit... Wat wil die man compenseren?
Heeft ie een kleine? Heeft hij geen echte vrienden en koopt hij mij met zijn praatjes, de gratis drankjes en de illusie?
Als hij zegt dat hij me wel een weekendje mee wil nemen naar waar ik maar wil, weet ik het zeker. Hij is zoooo fout. Nieuwe tieten voor de moeder van zijn kinderen, waarmee hij het kennelijk zo gezellig heeft dat hij met mij naar dromenland wil. Een auto voor zijn moeder omdat hij te beroerd is haar te bezoeken en zij zo makkelijk op de kinderen kan passen. Een zakenreis naar Dubai omdat hij met een collega mee mocht. Dezelfde sigaren als mijn vader en Miami Beach, ach dat kan ik ook wel betalen. Die speedboot is misschien nog leuk...maar die blijkt hij samen met twee vrienden te hebben betaald. Tja...
Geen cent te makken waarschijnlijk, dikke schulden volgens mij. Alleen maar buitenkant en geen karakter. Geen wonder dat ie me wil inpakken met bling bling. Veel anders heeft ie niet te bieden. Een goed gesprek is er niet bij. Hij weet vast niet eens hoe je aluminiumfolie schrijft.
Waarom verdoe ik mijn tijd er nog mee. Ik zag het toch meteen?
Te glimmend, golvend haar. Een duur horloge en minstens zo dure zonnebril. Die laatste natuurlijk precies, zo achteloos mogelijk lijkend, gepositioneerd tussen zijn bruine lokken. Een keurig gestreken blouse, met daarboven net iets te veel borsthaar, gestoken in een dure spijkerbroek zonder vlekje, kreukje of scheurtje. De mouwen nonchalant opgerold tot onder zijn ellebogen. Een mooie, maar vooral dure, riem die qua kleur perfect past bij zijn keurig gepoetste en pijnlijk glimmende leren schoenen van Italiaanse makelij. Zonder sokken. Hij is tenslotte een vrije jongen, lekker gek ook.
Hij stapt uit zijn donkere auto met lichtkleurige bekleding. Natuurlijk is hij net gepoetst en word ik er bijna net zo door verblind als door de weerspiegeling van de zon op zijn parelwitte, kaarsrechte tanden. Hij is een plaatje. En dat weet ie.
Maar imponeren met zijn looks is niet genoeg voor de gemiddelde foute man. Hij heeft natuurlijk ook een geweldig karakter en is buitengewoon rijk én succesvol. Dat je dat wel even weet.
Dus vertelt hij over een zakenreisje naar Dubai, het autootje dat hij voor zijn moeder heeft gekocht, de belachelijke prijs voor zijn sigaren, de vakantieplannen richting Miami Beach, dat hij over twee jaar stopt met werken, zijn nieuwe speedboot en de nieuwe tieten voor zijn lief.
Alles gaat goed met de foute man. Hij is gelukkig en lacht zijn tanden bloot wanneer hij dat aan iedereen vertelt. En ik. Ik kijk, ik bewonder, ik verwonder en ik twijfel.
Zo mooi is het nooit... Wat wil die man compenseren?
Heeft ie een kleine? Heeft hij geen echte vrienden en koopt hij mij met zijn praatjes, de gratis drankjes en de illusie?
Als hij zegt dat hij me wel een weekendje mee wil nemen naar waar ik maar wil, weet ik het zeker. Hij is zoooo fout. Nieuwe tieten voor de moeder van zijn kinderen, waarmee hij het kennelijk zo gezellig heeft dat hij met mij naar dromenland wil. Een auto voor zijn moeder omdat hij te beroerd is haar te bezoeken en zij zo makkelijk op de kinderen kan passen. Een zakenreis naar Dubai omdat hij met een collega mee mocht. Dezelfde sigaren als mijn vader en Miami Beach, ach dat kan ik ook wel betalen. Die speedboot is misschien nog leuk...maar die blijkt hij samen met twee vrienden te hebben betaald. Tja...
Geen cent te makken waarschijnlijk, dikke schulden volgens mij. Alleen maar buitenkant en geen karakter. Geen wonder dat ie me wil inpakken met bling bling. Veel anders heeft ie niet te bieden. Een goed gesprek is er niet bij. Hij weet vast niet eens hoe je aluminiumfolie schrijft.
Waarom verdoe ik mijn tijd er nog mee. Ik zag het toch meteen?
Speel-o-theek/occassionhal
Ik houd mijn ogen dicht en luister tussen honderden stemmen door naar de muziek. Probeer de trilling van de bas in mijn buik te vangen en te vertalen naar een opgewekte, bevrijdende beweging die voor dansen door kan gaan. Opgaan in de lichtflitsen, de warmte, de geluiden. Dat is het enige wat mij rest om me hier te kunnen vermaken.
Want als ik mijn ogen open doe zie ik jou. In alle zoekende gezichten om me heen. Lachend naar iedereen, zwaaiend als het even kan. Een knipoog hier of daar. Op zoek naar de volgende liefde voor 1 nacht. Ik voel de eenzaamheid, rusteloosheid en complete misère die 50% van de bezoekers ook deze week weer naar deze tent heeft gedreven.
Dus ik knijp mijn ogen stevig dicht en pers een lach om mijn mond. "Wat kijk je boos" kan ik nu echt niet gebruiken. IK HEB HET LEUK, althans, zo moet het lijken.
Occassionhal, kringloopwinkel. Namen voor waar ik nu ben. Maar waarom zijn zoveel mensen dan niet tweedehands? Het zijn allemaal uitleenexemplaren, waarvan de man of vrouw thuis is gebleven bij de kinderen.
"Wat voel je lekker" zegt hij als hij zijn arm om mee heen slaat en zijn net iets te doorvoedde buik tegen me aandrukt. Twee tellen later: Flats. Hij schuift zijn telefoon open. "Kijk, dit is Thomas, hij is vier maanden, leuk hè, lijkt op zijn vader". "Eh, ja, schattig", breng ik verbouwereerd uit. Binnen een seconde heeft de grijze massa in mijn hoofd de link kind-vader-moeder-waar is moeder? gelegd. En dus vraag ik voorzichtig: "goh, waar is de moeder van Thomas eigenlijk?".
Thuis dus. Hij is op pad en zij is thuis, bij Thomas. Nog niet eens ontzwangerd heeft ze bedacht dat zij wel thuis blijft terwijl hij de bloemetjes buitenzet.
Een dappere vrouw. Dat blijkt wel als meneertje "je kent me misschien wel van tv" kort na onze eerste kennismaking (en de foto-kennismaking met zijn gezin) schaamteloos zegt: "zullen we even lekker zoenen? Loop maar achter me aan naar de wc..."
Enigszins onder de indruk van de belangstelling en de overweldigende aanwezigheid van dit uitleenexemplaar overweeg ik serieus om gewoon eens gek te doen en met een wildvreemde, bezette man te gaan zoenen. Maar gelukkig ben ik nog steeds ik, ook als de muziek hard is en mijn hart alleen. "Doen we!" zeg ik voordat ik hem eenzaam naar de wc zie waggelen in de veronderstelling dat ik warmbloedig achter hem aan loop.
Ik word geen lid van de speel-o-theek, deze week niet, volgende week niet, nooit.
Want als ik mijn ogen open doe zie ik jou. In alle zoekende gezichten om me heen. Lachend naar iedereen, zwaaiend als het even kan. Een knipoog hier of daar. Op zoek naar de volgende liefde voor 1 nacht. Ik voel de eenzaamheid, rusteloosheid en complete misère die 50% van de bezoekers ook deze week weer naar deze tent heeft gedreven.
Dus ik knijp mijn ogen stevig dicht en pers een lach om mijn mond. "Wat kijk je boos" kan ik nu echt niet gebruiken. IK HEB HET LEUK, althans, zo moet het lijken.
Occassionhal, kringloopwinkel. Namen voor waar ik nu ben. Maar waarom zijn zoveel mensen dan niet tweedehands? Het zijn allemaal uitleenexemplaren, waarvan de man of vrouw thuis is gebleven bij de kinderen.
"Wat voel je lekker" zegt hij als hij zijn arm om mee heen slaat en zijn net iets te doorvoedde buik tegen me aandrukt. Twee tellen later: Flats. Hij schuift zijn telefoon open. "Kijk, dit is Thomas, hij is vier maanden, leuk hè, lijkt op zijn vader". "Eh, ja, schattig", breng ik verbouwereerd uit. Binnen een seconde heeft de grijze massa in mijn hoofd de link kind-vader-moeder-waar is moeder? gelegd. En dus vraag ik voorzichtig: "goh, waar is de moeder van Thomas eigenlijk?".
Thuis dus. Hij is op pad en zij is thuis, bij Thomas. Nog niet eens ontzwangerd heeft ze bedacht dat zij wel thuis blijft terwijl hij de bloemetjes buitenzet.
Een dappere vrouw. Dat blijkt wel als meneertje "je kent me misschien wel van tv" kort na onze eerste kennismaking (en de foto-kennismaking met zijn gezin) schaamteloos zegt: "zullen we even lekker zoenen? Loop maar achter me aan naar de wc..."
Enigszins onder de indruk van de belangstelling en de overweldigende aanwezigheid van dit uitleenexemplaar overweeg ik serieus om gewoon eens gek te doen en met een wildvreemde, bezette man te gaan zoenen. Maar gelukkig ben ik nog steeds ik, ook als de muziek hard is en mijn hart alleen. "Doen we!" zeg ik voordat ik hem eenzaam naar de wc zie waggelen in de veronderstelling dat ik warmbloedig achter hem aan loop.
Ik word geen lid van de speel-o-theek, deze week niet, volgende week niet, nooit.
dinsdag 12 mei 2009
Muismat
Ik heb een muismat. Eindelijk niet meer het probleem van een muis die de weg kwijt is op het veel te gladde tafelblad en beeldscherm en dus zijn weg maar zoekt op mijn schoot.
Een praktisch dingetje dus, zo'n muismat.
Maar mijn muismat is ook nog eens een lust voor het oog. Althans, dat dacht ik, ooit, gedurende een minuut. Dat was de minuut waarin ik via de site van de Hema mijn muismat bestelde. Correctie, muismatten. Gul als ik ben had ik namelijk meteen ééntje voor de man besteld. Een leuk, persoonlijk cadeau. Echt leuk om te hebben, zo mooi. Toch?
Lyrisch pakte ik de muismat uit. Een prachtexemplaar! Kennelijk verkeerde ik toen ook nog in een staat van volledige ontoerekeningsvatbaarheid. Die toestand duurde nog even voort. In ieder geval tot het moment dat ik muismat nr 2 aan de man gaf. "Leuk voor op je werk lief! Heb je daar ook iets persoonlijks, ondanks al je wisselende werkplekken."
"Hmmhmm". De reactie van de man. In combinatie met een soort frons. Vond ie het niet leuk? Hoe is het mogelijk!!!! Ik was volledig in een staat van ontkenning. Begreep er niets van en nam muismet nr 2 dus maar (enigszins morrend) mee naar mijn eigen werkplek.
Na enige tijd begon de damp in mijn hoofd wat op te trekken. Waarschijnlijk vooral toen mijn pittige sectorvoorzitster meewarig en een beetje flauw lachte toen ze het exemplaar op mijn bureau ontdekte. Dat ze dat vervolgens tijdens een lunch en eigenlijk bij iedere andere gelegenheid aan de orde stelde, hielp denk ik ook wel mee voor het genezigsproces. En nu is de mist in mijn hoofd verdwenen...
Welke meid van 28 denkt nou serieus dat haar vriend (gewoon iemand van 34 met normale hersenfuncties en een goede baan) een muismat met een foto van hem en zijn liefje op zijn werk gaat neerleggen?
Tot voor kort was ik die meid.
Nu glimlach ik af en toe maar even om mijn eigen impulsiviteit en naïeviteit als ik de muismat in mijn ooghoek ontwaar.
En de muismat? Hij blijft hartstikke praktisch!
Een praktisch dingetje dus, zo'n muismat.
Maar mijn muismat is ook nog eens een lust voor het oog. Althans, dat dacht ik, ooit, gedurende een minuut. Dat was de minuut waarin ik via de site van de Hema mijn muismat bestelde. Correctie, muismatten. Gul als ik ben had ik namelijk meteen ééntje voor de man besteld. Een leuk, persoonlijk cadeau. Echt leuk om te hebben, zo mooi. Toch?
Lyrisch pakte ik de muismat uit. Een prachtexemplaar! Kennelijk verkeerde ik toen ook nog in een staat van volledige ontoerekeningsvatbaarheid. Die toestand duurde nog even voort. In ieder geval tot het moment dat ik muismat nr 2 aan de man gaf. "Leuk voor op je werk lief! Heb je daar ook iets persoonlijks, ondanks al je wisselende werkplekken."
"Hmmhmm". De reactie van de man. In combinatie met een soort frons. Vond ie het niet leuk? Hoe is het mogelijk!!!! Ik was volledig in een staat van ontkenning. Begreep er niets van en nam muismet nr 2 dus maar (enigszins morrend) mee naar mijn eigen werkplek.
Na enige tijd begon de damp in mijn hoofd wat op te trekken. Waarschijnlijk vooral toen mijn pittige sectorvoorzitster meewarig en een beetje flauw lachte toen ze het exemplaar op mijn bureau ontdekte. Dat ze dat vervolgens tijdens een lunch en eigenlijk bij iedere andere gelegenheid aan de orde stelde, hielp denk ik ook wel mee voor het genezigsproces. En nu is de mist in mijn hoofd verdwenen...
Welke meid van 28 denkt nou serieus dat haar vriend (gewoon iemand van 34 met normale hersenfuncties en een goede baan) een muismat met een foto van hem en zijn liefje op zijn werk gaat neerleggen?
Tot voor kort was ik die meid.
Nu glimlach ik af en toe maar even om mijn eigen impulsiviteit en naïeviteit als ik de muismat in mijn ooghoek ontwaar.
En de muismat? Hij blijft hartstikke praktisch!
Hoi
Dat je me schrijft! Daar was je nooit zo van. Dus ik keek er van op, zeker na een jaar...
Eigenlijk heb ik geen enkele behoefte meer aan contact, maar je hebt je zo kwetsbaar opgesteld dat ik het niet kan maken om niet te reageren.
Goed om te lezen dat je therapie hebt. Kan me herinneren dat je me voor gek verklaarde toen ik opperde dat je dat nodig leek te hebben. Gelukkig heb je er nu toch wat mee gedaan. En het lijkt zowaar te helpen.
Fijn dat je daardoor nu inziet dat je niet goed bezig bent geweest en dat het heel logisch was dat ik niet wist wat ik met jouw geschiedenis moest. Het was ook niet niks voor zo'n groen blaadje als ik. Ik hoop dat je zelf ondertussen ook vrede hebt met de keuzes die je hebt gemaakt. Je moet niet blijven hangen in het verleden, je moet het accepteren en gewoon met goede moed verder gaan.
En ik begrijp wel dat je het moeilijk vindt om alleen te zijn en dat je daarom overal een beetje liefde zoekt. Dat was voorheen niet anders. Wel jammer dat je jezelf nog steeds niet genoeg de moeite waard vindt om een beetje kritisch te zijn in je 'partner voor 1 nacht'-keuze. Dat is dus niet veranderd. Ik had toch graag het idee gehad dat je íets van onze tijd samen had opgestoken. Maar ik moet me daar maar niet meer druk om maken. Ik heb me al genoeg zorgen om je gemaakt.
Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt. Talloze... Zo zie ik ook wel in dat ik een hele verkeerde kijk op jou had. Door je mooie ogen, mooie kleren en stralende lach dacht ik gewoon met 'mijn type man' van doen te hebben. Wist ik veel dat je buitenkant weinig zegt over jouw binnenkant. Inmiddels heb ik geleerd dat iemands vrienden veel zeggen over hoe iemand is. En jouw vrienden…. de enkeling die je had…. Had ik maar wat beter opgelet, dan wist ik dat je mooie kleertjes alleen maar verbloemden dat je net zo was als zij. Stijl kun je niet kopen. Dus dat moet je ook niet willen. Wees nou maar gewoon jezelf. Dat is prima, dan hoef je ook niet zo op je tenen te lopen.
Het spijt me dat je dat wel moest toen wij nog samen waren. Ik had niet in de gaten dat het je zo ontzettend zwaar viel om een beetje een normale relatie te hebben met een gezellige, nette, spontane meid als ik vol principes. Ik dacht dat jij net zo'n leven wilde lijden als alle mannen van jouw leeftijd (een jongen ben je allang niet meer). Hoe kon ik ook weten dat je zo anders was en nergens je rust kon vinden? Je bent een flink stuk ouder dan ik…ik keek gewoon tegen je op! En je kon jezelf natuurlijk goed verkopen…halve waarheden hebben je ver gebracht.
Ik wil wel zeggen dat het er echt niet toe doet dat de meeste problemen voortvloeiden uit ons niveauverschil (zoals jij dat nu benoemt). Je bent daarom niet minder of slechter dan ik, maar gewoon anders. Wel jammer dat je me toen gewoon altijd raar vond als je iets niet begreep…en dat je dan zo boos werd. Hopelijk heb je je woede nu ook een beetje beter onder controle.
Het doet me wel heel goed dat je nu inziet dat ik nooit uit was op ruzie, maar juist met elkaar wilde praten om er voor te vechten. De erkenning dat ik heel erg goed voor je ben geweest en altijd mijn best ben blijven doen, vind ik toch wel prettig. Al maakt het me niet zo heel veel meer uit. Water onder de brug!
En wees nou maar niet verdrietig meer dat het over is tussen ons, het is al zo lang geleden. Ik snap wel dat je nu pas beseft dat je niet snel weer zo'n bijzonder iemand als ik zal vinden. En dat je het toch eigenlijk wel heel erg had getroffen. Maar het is beter zo. Ook voor jou! We maakten elkaar totaal niet gelukkig. Ik heb het zogenaamde 'geitenwollen-sokken-type' dat ik volgens jou nodig had, gevonden. Ach, en jij wordt ook nog wel eens gelukkig. Laat het los en maak (eindelijk) wat van je leven.
F€M
Eigenlijk heb ik geen enkele behoefte meer aan contact, maar je hebt je zo kwetsbaar opgesteld dat ik het niet kan maken om niet te reageren.
Goed om te lezen dat je therapie hebt. Kan me herinneren dat je me voor gek verklaarde toen ik opperde dat je dat nodig leek te hebben. Gelukkig heb je er nu toch wat mee gedaan. En het lijkt zowaar te helpen.
Fijn dat je daardoor nu inziet dat je niet goed bezig bent geweest en dat het heel logisch was dat ik niet wist wat ik met jouw geschiedenis moest. Het was ook niet niks voor zo'n groen blaadje als ik. Ik hoop dat je zelf ondertussen ook vrede hebt met de keuzes die je hebt gemaakt. Je moet niet blijven hangen in het verleden, je moet het accepteren en gewoon met goede moed verder gaan.
En ik begrijp wel dat je het moeilijk vindt om alleen te zijn en dat je daarom overal een beetje liefde zoekt. Dat was voorheen niet anders. Wel jammer dat je jezelf nog steeds niet genoeg de moeite waard vindt om een beetje kritisch te zijn in je 'partner voor 1 nacht'-keuze. Dat is dus niet veranderd. Ik had toch graag het idee gehad dat je íets van onze tijd samen had opgestoken. Maar ik moet me daar maar niet meer druk om maken. Ik heb me al genoeg zorgen om je gemaakt.
Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt. Talloze... Zo zie ik ook wel in dat ik een hele verkeerde kijk op jou had. Door je mooie ogen, mooie kleren en stralende lach dacht ik gewoon met 'mijn type man' van doen te hebben. Wist ik veel dat je buitenkant weinig zegt over jouw binnenkant. Inmiddels heb ik geleerd dat iemands vrienden veel zeggen over hoe iemand is. En jouw vrienden…. de enkeling die je had…. Had ik maar wat beter opgelet, dan wist ik dat je mooie kleertjes alleen maar verbloemden dat je net zo was als zij. Stijl kun je niet kopen. Dus dat moet je ook niet willen. Wees nou maar gewoon jezelf. Dat is prima, dan hoef je ook niet zo op je tenen te lopen.
Het spijt me dat je dat wel moest toen wij nog samen waren. Ik had niet in de gaten dat het je zo ontzettend zwaar viel om een beetje een normale relatie te hebben met een gezellige, nette, spontane meid als ik vol principes. Ik dacht dat jij net zo'n leven wilde lijden als alle mannen van jouw leeftijd (een jongen ben je allang niet meer). Hoe kon ik ook weten dat je zo anders was en nergens je rust kon vinden? Je bent een flink stuk ouder dan ik…ik keek gewoon tegen je op! En je kon jezelf natuurlijk goed verkopen…halve waarheden hebben je ver gebracht.
Ik wil wel zeggen dat het er echt niet toe doet dat de meeste problemen voortvloeiden uit ons niveauverschil (zoals jij dat nu benoemt). Je bent daarom niet minder of slechter dan ik, maar gewoon anders. Wel jammer dat je me toen gewoon altijd raar vond als je iets niet begreep…en dat je dan zo boos werd. Hopelijk heb je je woede nu ook een beetje beter onder controle.
Het doet me wel heel goed dat je nu inziet dat ik nooit uit was op ruzie, maar juist met elkaar wilde praten om er voor te vechten. De erkenning dat ik heel erg goed voor je ben geweest en altijd mijn best ben blijven doen, vind ik toch wel prettig. Al maakt het me niet zo heel veel meer uit. Water onder de brug!
En wees nou maar niet verdrietig meer dat het over is tussen ons, het is al zo lang geleden. Ik snap wel dat je nu pas beseft dat je niet snel weer zo'n bijzonder iemand als ik zal vinden. En dat je het toch eigenlijk wel heel erg had getroffen. Maar het is beter zo. Ook voor jou! We maakten elkaar totaal niet gelukkig. Ik heb het zogenaamde 'geitenwollen-sokken-type' dat ik volgens jou nodig had, gevonden. Ach, en jij wordt ook nog wel eens gelukkig. Laat het los en maak (eindelijk) wat van je leven.
F€M
Abonneren op:
Posts (Atom)