Nieuwsgierig als ik ben, kon ik het niet laten om na de vakantie die Belg uit het huisje naast ons, die met die twee Maserati's, eens te googelen. En wat ik toen vond, maakte mijn beeld van de Belg waarover ik mijn mening tijdens de vakantie in de positieve richting had bijgesteld, meteen weer zo negatief als toen ik een eerste blik op hem had geworpen.
Alles is dus gewoon wéér zoals het lijkt. Leek de Belg iin eerste instantie een narrige, kritische, ietwat on-lieve man. Is ie dat dus ook gewoon. Liet ik me eerst nog een beetje van de wijs brengen doordat hij een ontzettend pienter en schattig zoontje van negen jaar had.... inmiddels weet ik dat lieve zoontjes ook gewoon alleen een lieve moeder kunnen hebben. Inmiddels weet ik óók dat de brom-Belg geen leuke vakantie heeft gehad. Want waarom zou hij anders niet bij zijn telefoon weg te slaan zijn geweest? Ik weet nu wat hij iedere keer deed als hij semi-intellectueel, vanachter zijn überhippe bril die zijn gebrek aan echte hippigheid niet kon verhullen, naar zijn telefoontje zat te staren.
Hij Twitterde. En niet over de heerlijke omgeving, het schitterende uitzicht of over het fijne klimaat waar we van konden genieten op onze berg op Zakynthos. Niet over het prachtige huisje waarin we verbleven, niet over het lekkere zwembad en de mooie zonsondergangen.... Nee meneer vond het nodig om te twitteren over ons. Over mij en mijn schattie...
"Zegt het ene Nederlandse stel tegen het andere na een avondje uit: "Bedankt voor de gezelligheid". Dan is het toch ineens een beetje balen dat mijn stem zo ver draagt. En als je dat dan over jezelf leest voel je je toch een beetje een domme Ollander. Oké er zijn sterkere teksten te bedenken...maar als je daarover al moet twitteren zijn je eigen teksten kennelijk helemaal niet zo boeiend. Nu ik er beter over nadenk, heeft de iele Belg zelf ook weinig boeiends gemeld. Gelukkig hoefde ik niet over hem te twitteren, want dan zou ik alleen zijn gekomen tot zijn zeurderige opmerking over het heerlijke zwembad dat ons ter beschikking stond. "Ik ga noooooit weer in dat zwembad zwemmen, want het is veel te klein en dan stoot ik mijn kale hoofdje." Om de volgende dag natuurlijk gewoon weer in het zwembad te duiken, dat dan weer wel.... Dat zwembad was niet klein, hij zag de kant gewoon niet zonder die enorme bril op dat kleine hoofd.
Ik zou misschien niet net zo moeten zeuren als hij, maar ik doe het toch. Want de andere tekst, die ook onmiskenbaar over ons ging, was de volgende. "Trek jij je onderjurk aan, dan doe ik het kraagje van mijn shirt omhoog". Tja, mijn skattige jurkje, waarin ik er overigens beeldig uitzag, een onderjurk noemen, dat mag best. Hij zal zijn bril wel weer niet opgehad hebben. Maar over mijn manlief zijn kraagje zeiken, dat kan écht niet. Hij zag er werkelijk goddelijk uit die avond. Dus er is geen andere conclusie mogelijk; de Belg was jaloers. Maar wij hadden een topvakantie. Met en zonder leuke herinneringen aan die schijnheilige Belgische buurman met het leuke zoontje.
