Hij is mijn kleine engeltje.
Dat zegt de moeder van Chris Brown over haar schatje-popje-liefje. Je weet wel Chris Brown, die zanger die bekender is van de gratis facelift die hij zijn liefste Rihanna gaf, dan van zijn muzikale talenten. Die. Het kleine engeltje van zijn moeder.
De schat. Ik heb de foto van het verbouwde snoetje van Rihanna nog levendig voor de geest. Het was dat haar haar nog hetzelfde zat als anders, dat ik wist dat zij het was. Maar van haar bevallige gezichtje was even niet zoveel meer over. Daar was niet één voorzichtig, onhandig, onschuldig tikje op terecht gekomen. Nee, daar had het kleine engeltje van zijn moeder hardhandig op om staan timmeren. Hij had haar zelfs gebéten!
Maar volgens zijn moeder is hij niet gewelddadig. Nee, moeder, ik denk het ook niet. Hij is niet geweldadig. Hij slaat en bijt alleen af en toe. Doet ie anders nóóit hoor.
Doet me denken aan een moeder die me ooit vertelde dat haar zoon het allemaal zo ontzettend goed bedoelde en dat hij zo zijn best deed. Een moeder die haar eigen zoon op handen droeg en werkelijk geen benul had van zijn ware aard. Want tegen zijn moeder was hij natuurlijk poeslief, voorkomend, ronduit braaf. Geen wonder ook, want moeders was om het voorzichtig te zeggen, nogal dominant. Misschien is bazig, controlerend, overheersend, dictatoriaal toch een iets betere kwalficatie, maar daar wil ik af zijn.
De eerste vraag die een kennis, psychologe, me ooit stelde toen ik vertelde over de eigenaardigheden van de desbetreffende persoon, was of hij een ziekelijke relatie met zijn moeder had. En daar moest ik aan denken toen ik las dat mama Brown haar zoon een klein engeltje noemde. Zou het zo zijn dat mannen die hun liefjes niet met woorden, maar met daden de les lezen, stiekem een beetje bang zijn voor hun moeder? Zouden ze allemaal van die moeders hebben die totaal niet weten dat hun oogappeltje behoort tot het slijk der aarde en zelfs denken dat ze eigenhandig een kind van God hebben gebaard?
Ik denk het wel. En ik denk dat hun kleine engeltjes doordat zij voortdurend door hun moeder de hemel in worden geprezen, onmogelijke mannen worden voor hun toekomstige liefjes. Van de kleine engeltjes met hele harde vleugels zeg maar. En een hele trieste geest.
vrijdag 4 september 2009
dinsdag 1 september 2009
Mooi mooi mooi van Don Henley
I got the call today, I didnt wanna hear
But I knew that it would come
An old, true friend of ours was talkin on the phone
She said youd found someone
And I thought of all the bad luck,
And the struggles we went through
And how I lost me and you lost you
What are these voices outside loves open door
Make us throw off our contentment
And beg for something more?
Im learning to live without you now
But I miss you sometimes
The more I know, the less I understand
All the things I thought I knew, Im learning again
Ive been tryin to get down
To the heart of the matter
But my will gets weak
And my thoughts seem to scatter
But I think its about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me anymore
These times are so uncertain
Theres a yearning undefined
And people filled with rage
We all need a little tenderness
How can love survive in such a graceless age?
The trust and self-assurance that lead to happiness
Theyre the very things - we kill I guess
Pride and competition
Cannot fill these empty arms
And the work I put between us
You know it doesnt keep me warm
Im learning to live without you now
But I miss you, baby
And the more I know, the less I understand
All the things I thought Id figured out
I have to learn again
Ive been trying to get down
To the heart of the matter
But everything changes
And my friends seem to scatter
But I think its about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me anymore
There are people in your life whove come and gone
They let you down you know they hurt your pride
You better put it all behind you baby; life goes on
You keep carryin that anger; itll eat you up inside, baby
Ive been trying to get down
To the heart of the matter
But my will gets weak
And my thought seem to scatter
But I think its about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me
Ive been tryin to get down
To the heart of the matter
Because the flesh will get weak
And the ashes will scatter
So Im thinkin about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me anymore
But I knew that it would come
An old, true friend of ours was talkin on the phone
She said youd found someone
And I thought of all the bad luck,
And the struggles we went through
And how I lost me and you lost you
What are these voices outside loves open door
Make us throw off our contentment
And beg for something more?
Im learning to live without you now
But I miss you sometimes
The more I know, the less I understand
All the things I thought I knew, Im learning again
Ive been tryin to get down
To the heart of the matter
But my will gets weak
And my thoughts seem to scatter
But I think its about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me anymore
These times are so uncertain
Theres a yearning undefined
And people filled with rage
We all need a little tenderness
How can love survive in such a graceless age?
The trust and self-assurance that lead to happiness
Theyre the very things - we kill I guess
Pride and competition
Cannot fill these empty arms
And the work I put between us
You know it doesnt keep me warm
Im learning to live without you now
But I miss you, baby
And the more I know, the less I understand
All the things I thought Id figured out
I have to learn again
Ive been trying to get down
To the heart of the matter
But everything changes
And my friends seem to scatter
But I think its about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me anymore
There are people in your life whove come and gone
They let you down you know they hurt your pride
You better put it all behind you baby; life goes on
You keep carryin that anger; itll eat you up inside, baby
Ive been trying to get down
To the heart of the matter
But my will gets weak
And my thought seem to scatter
But I think its about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me
Ive been tryin to get down
To the heart of the matter
Because the flesh will get weak
And the ashes will scatter
So Im thinkin about forgiveness
Forgiveness
Even if, even if you dont love me anymore
Die jongen
Wie is toch die jongen?
Daar loopt hij. In zijn stoere neger-rapper-gangster-kleren met aan een lijntje zijn konijntje. Het konijntje hipt voor hem uit en hij loopt er voorzichtig en een beetje mank achteraan. Mijn hart vult zich met liefde en zonnestralen.
Ik had hem al eerder gezien. Die jongen.
Op zijn driewieler in de stad.
Een driewieler met op het achterzitje een kussentje.
Rijdt er wel eens iemand met je mee? Ik hoop het, want ik zie je altijd in je eentje.
Die jongen die zo vrolijk lijkt op zijn driewieler. En toch ook zo stoer.
Die driewieler met daarop een kartonnetje met een verwijzing naar de Wu-tang clan van Tupac ofzo. Die driewieler waarop hij wheelies maakt tussen de terrasjes. Die driewieler waarmee hij me al zo vaak aan het lachen heeft gemaakt. Mijn hart heeft verwarmd.
Wie is hij toch? Die jongen, met dat mooie kleurtje. Zijn pet scheef. Dikke brilleglazen in een bril aan een touwtje. Die jongen met dat gekke loopje.
Wat doe je toch bij de rare jongens en in de gevaarlijke steegjes van de stad?
Verwarm mijn hart en maak nog eens een wheelie.
En laat alsjeblieft nog heel vaak je konijntje uit.
Daar loopt hij. In zijn stoere neger-rapper-gangster-kleren met aan een lijntje zijn konijntje. Het konijntje hipt voor hem uit en hij loopt er voorzichtig en een beetje mank achteraan. Mijn hart vult zich met liefde en zonnestralen.
Ik had hem al eerder gezien. Die jongen.
Op zijn driewieler in de stad.
Een driewieler met op het achterzitje een kussentje.
Rijdt er wel eens iemand met je mee? Ik hoop het, want ik zie je altijd in je eentje.
Die jongen die zo vrolijk lijkt op zijn driewieler. En toch ook zo stoer.
Die driewieler met daarop een kartonnetje met een verwijzing naar de Wu-tang clan van Tupac ofzo. Die driewieler waarop hij wheelies maakt tussen de terrasjes. Die driewieler waarmee hij me al zo vaak aan het lachen heeft gemaakt. Mijn hart heeft verwarmd.
Wie is hij toch? Die jongen, met dat mooie kleurtje. Zijn pet scheef. Dikke brilleglazen in een bril aan een touwtje. Die jongen met dat gekke loopje.
Wat doe je toch bij de rare jongens en in de gevaarlijke steegjes van de stad?
Verwarm mijn hart en maak nog eens een wheelie.
En laat alsjeblieft nog heel vaak je konijntje uit.
Komkommertijd
's Ochtends een krantje tijdens de vakantie. Heerlijk. Lekker helemaal weg en toch een beetje op de hoogte van wat er in ons koude kikkerlandje speelt. De krant van ons wakkere Nederland zorgt wel dat ie overal te krijgen is. En wij kochten hem.
Nou, wat was ik blij dat ik meer dan 1000 km van huis toch nog het ontzettend belangrijke nieuws meekreeg over Laura. Het meisje van dertien dat de wereld om wil zeilen. Elke dag een nieuw artikel. Het werd een beetje een soap, met elke dag een lekkere cliffhanger. Spannend. Hoe zou het toch aflopen?
Elke dag zat ik in spanning te wachten tot lief X terugkwam van het winkeltje met de krant. Probeerde ik aan zijn gezicht af te lezen hoe de vlag erbij hing. Zodra hij op roepafstand was riep ik: EN??? Is ze al uitgevaren? Het beheerste de hele vakantie. Dit belangrijke nieuws. Gelukkig kon ik in die klassekrant ook elke dag lezen wat andere Nederlanders dachten van de plannen van Laura. Er ontstonden twee kampen. Zoveel was wel duidelijk. Of je was voor en dan was je ruimdenkend, of je was tegen en dan was je bekrompen en regelgeil. Ik hoorde bij het laatste kamp. En X bij het eerste. Er zijn harde woorden gevallen. Ik heb zelfs een nacht in de andere slaaptent doorgebracht. De sfeer was om te snijden.
Ik was blij dat we weer naar huis konden om het nieuws van nabij te kunnen volgen. Zou het nog goedkomen? Zou ze gaan? Of zou ze blijven? Wie zou gelijk krijgen van de rechter? Hij of ik?
En nu weten we het. Laura blijft thuis. Geen tocht. Nog niet.
Maar de zee roept. Heel hard. En Laura die gaat.
En ik ben blij als ik haar naam en reis nooit meer hoor of lees.
Zal blij zijn als de komkommertijd voorbij is.
Nou, wat was ik blij dat ik meer dan 1000 km van huis toch nog het ontzettend belangrijke nieuws meekreeg over Laura. Het meisje van dertien dat de wereld om wil zeilen. Elke dag een nieuw artikel. Het werd een beetje een soap, met elke dag een lekkere cliffhanger. Spannend. Hoe zou het toch aflopen?
Elke dag zat ik in spanning te wachten tot lief X terugkwam van het winkeltje met de krant. Probeerde ik aan zijn gezicht af te lezen hoe de vlag erbij hing. Zodra hij op roepafstand was riep ik: EN??? Is ze al uitgevaren? Het beheerste de hele vakantie. Dit belangrijke nieuws. Gelukkig kon ik in die klassekrant ook elke dag lezen wat andere Nederlanders dachten van de plannen van Laura. Er ontstonden twee kampen. Zoveel was wel duidelijk. Of je was voor en dan was je ruimdenkend, of je was tegen en dan was je bekrompen en regelgeil. Ik hoorde bij het laatste kamp. En X bij het eerste. Er zijn harde woorden gevallen. Ik heb zelfs een nacht in de andere slaaptent doorgebracht. De sfeer was om te snijden.
Ik was blij dat we weer naar huis konden om het nieuws van nabij te kunnen volgen. Zou het nog goedkomen? Zou ze gaan? Of zou ze blijven? Wie zou gelijk krijgen van de rechter? Hij of ik?
En nu weten we het. Laura blijft thuis. Geen tocht. Nog niet.
Maar de zee roept. Heel hard. En Laura die gaat.
En ik ben blij als ik haar naam en reis nooit meer hoor of lees.
Zal blij zijn als de komkommertijd voorbij is.
Op de camping
De camping. Het is niet mijn natuurlijke habitat geloof ik. Ik val lichtelijk uit de toon met mijn enorme roze beauty-case die tot de nok toe is gevuld met mooi-maak-middeltjes. Helaas word ik, anders dan de Brooks en Laura's in deze wereld niet volledig opgemaakt en gecoiffeerd wakker. Nee, er moet heel wat gebeuren om me een beetje toonbaar te maken. Dus thank God for make-up. En dus de hele toverdoos mee op vakantie.
Thuis ben ik altijd keurig in de plooi. En op de camping gebeurde het ineens dat ik dagen zonder make-up rondliep en me daar heerlijk bij voelde. Zelfs mijn haar heeft de hele vakantie geen fohn gezien. De toverdoos bleef bijna gesloten (niet helemaal natuurlijk, tandenpoetsen deed ik natuurlijk wel, en benen scheren ook hoor). Zou dat misschien komen doordat ik menig tijdelijke buurman voorbij zag fietsen (ja fietsen, niet lopen) in zijn Speedo, op Jezus-nikes en met een net iets te bier-gevulde voorgevel? Of kwam het door al die dames die zich in een bikini wurmden terwijl een badpak eigenlijk al een grote gok was geweest? Misschien kwam het door de genante vertoning van de volwassen vent die in zijn gele badjas, met capuchon (dit is niet gelogen, probeer het te visualiseren) en op oranje Crogs naar de douches liep? Of zat het em in de complete sjeu-loosheid van de gehele camping bevolking? Nog nooit zoveel blubberbillen, lellende vellen en pukkelkonten bij elkaar gezien! Schimmelnagels in slippers, spataderen als complete wegenkaarten, plukken shag uit de bikini, bossen haar onder de oksels, hielkloven noem het maar. Ongeneerd toont het menselijk ras zich op zijn onbehouwendst, op zijn primitiefst. De gene compleet voorbij. Of gaan alleen maar lelijke mensen naar de camping?
Dan moeten we misschien volgend jaar toch eens in een hotelletje?!
Dacht het niet. Het was heerlijk! Vooral het mensen kijken...hihi.
Thuis ben ik altijd keurig in de plooi. En op de camping gebeurde het ineens dat ik dagen zonder make-up rondliep en me daar heerlijk bij voelde. Zelfs mijn haar heeft de hele vakantie geen fohn gezien. De toverdoos bleef bijna gesloten (niet helemaal natuurlijk, tandenpoetsen deed ik natuurlijk wel, en benen scheren ook hoor). Zou dat misschien komen doordat ik menig tijdelijke buurman voorbij zag fietsen (ja fietsen, niet lopen) in zijn Speedo, op Jezus-nikes en met een net iets te bier-gevulde voorgevel? Of kwam het door al die dames die zich in een bikini wurmden terwijl een badpak eigenlijk al een grote gok was geweest? Misschien kwam het door de genante vertoning van de volwassen vent die in zijn gele badjas, met capuchon (dit is niet gelogen, probeer het te visualiseren) en op oranje Crogs naar de douches liep? Of zat het em in de complete sjeu-loosheid van de gehele camping bevolking? Nog nooit zoveel blubberbillen, lellende vellen en pukkelkonten bij elkaar gezien! Schimmelnagels in slippers, spataderen als complete wegenkaarten, plukken shag uit de bikini, bossen haar onder de oksels, hielkloven noem het maar. Ongeneerd toont het menselijk ras zich op zijn onbehouwendst, op zijn primitiefst. De gene compleet voorbij. Of gaan alleen maar lelijke mensen naar de camping?
Dan moeten we misschien volgend jaar toch eens in een hotelletje?!
Dacht het niet. Het was heerlijk! Vooral het mensen kijken...hihi.
Donkere wolken
Donkere wolken pakken zich samen
Heel lokaal
Piet zei er niets over
Donkere wolken waar de bliksem uitslaat
Heel fel en onverwacht
Flitsen ze door mijn hoofd
Donkere wolken storten regen over me heen
Waar geen paraplu tegen bestand is
Doorweekt tot op het bot
Donkere wolken overal
Ik ren om de zon te vinden
Ik ren en val in een plas
Ik sta op en zie jou
Tussen alle regen en bliksemschichten
Een zonnestraal
Heel lokaal
Piet zei er niets over
Donkere wolken waar de bliksem uitslaat
Heel fel en onverwacht
Flitsen ze door mijn hoofd
Donkere wolken storten regen over me heen
Waar geen paraplu tegen bestand is
Doorweekt tot op het bot
Donkere wolken overal
Ik ren om de zon te vinden
Ik ren en val in een plas
Ik sta op en zie jou
Tussen alle regen en bliksemschichten
Een zonnestraal
Stilte in de storm
Ga jij, met mij, naar de stilte in de storm?
Dat punt te midden van alle chaos
Waar het heerlijk toeven is
Waar geluk bestaat
Ben jij, voor mij, de stilte in de storm?
Dat punt waar de wereld omheen raast
Waar ik me schuil kan houden
Waar ik veilig ben
Neem me me naar jouw stilte in de storm
Sla je armen om me heen
Bescherm me tegen de wereld om ons heen
En kietel me dan, heel onverwacht
Dat punt te midden van alle chaos
Waar het heerlijk toeven is
Waar geluk bestaat
Ben jij, voor mij, de stilte in de storm?
Dat punt waar de wereld omheen raast
Waar ik me schuil kan houden
Waar ik veilig ben
Neem me me naar jouw stilte in de storm
Sla je armen om me heen
Bescherm me tegen de wereld om ons heen
En kietel me dan, heel onverwacht
zondag 30 augustus 2009
Recept
Men neme:
12 dagen
ongeveer 3000 km
jij en ik
een handje vol zand
een meer vol water
een bikini en een zwembroek (maar het mag ook meer of minder zijn)
een tent
twee luchtbedden
twee zonnebrillen
bongiorno en ciao zo veel je wilt
een pizza'tje of 4
een lading prachtige boeken
een raadseltje van X
Italiaans ijs in de smaak die je lekker vindt
Meng dit met elkaar tot een zongebruind geheel. Voeg er een snufje liefde aan toe en wees niet te zuinig. Strooi er daarna heel veel kusjes overheen. Laat het even rijzen en maak het deeg af met een flinke scheut humor en lol. Voeg daarna zoveel glimlachen toe als je kunt vinden. Giet het geheel in een hartvorm en bak het af in de Italiaanse zon. En zie daar. Het recept voor de ideale vakantie.
12 dagen
ongeveer 3000 km
jij en ik
een handje vol zand
een meer vol water
een bikini en een zwembroek (maar het mag ook meer of minder zijn)
een tent
twee luchtbedden
twee zonnebrillen
bongiorno en ciao zo veel je wilt
een pizza'tje of 4
een lading prachtige boeken
een raadseltje van X
Italiaans ijs in de smaak die je lekker vindt
Meng dit met elkaar tot een zongebruind geheel. Voeg er een snufje liefde aan toe en wees niet te zuinig. Strooi er daarna heel veel kusjes overheen. Laat het even rijzen en maak het deeg af met een flinke scheut humor en lol. Voeg daarna zoveel glimlachen toe als je kunt vinden. Giet het geheel in een hartvorm en bak het af in de Italiaanse zon. En zie daar. Het recept voor de ideale vakantie.
Abonneren op:
Posts (Atom)