Ik verveelde me. En hoewel psyhologen beweren dat het goed voor je is, vond ik er niks aan. Wat een saaie boel als de tijd niet voorbij wil en er niks anders op lijkt te zitten dan vroeg mijn bedje in te duiken. In plaats van dat laatste zocht ik wat vermaak op het wereldwijde web. En natuurlijk kwam ik toen ook even terecht bij mijn oude vriend; Hyves.
Mocht ik vergeten zijn waarom ik ookal weer van Hyves was gegaan, dan is dat me nu weer duidelijk. Wat ik daar zag, maakte de verveling misschien wat kleiner, maar mijn verbazing groter. Volwassen mannen die op filmpjes vertellen over de intergalactische wijsheid van de strijd tegen de illusie van angst terwijl ze in kleermakerzit op een paars geschilderde zolderkamer zitten en steentjes in bijzondere patronen in zand leggen (ik ben niet bepaald dom, maar dit ging me volledig boven de pet), volwassen meiden die hele verhalen over de diarree en hun eigen 'loopjes naar de wc' de ether inslingeren, ooit o zo fruitige dames die nu alleen nog maar foto's van hun kroost aan de wereld willen tonen omdat van hun mooie looks weinig meer is overgebleven dan een puddinkje met vettig haar in een joggingbroek en op nep-Uggs. De trouwfoto's in combinatie met de vakantiefoto's van na de eerste bevalling tonen een pijnlijk voor en na scenario. Zo'n scenario waardoor je zelf bijna af wilt zien van het voortbrengen van nageslacht... helemaal als er dan ook nog bij ge-wie-wat-waart wordt dat de hele diarree-familie weer is opgeknapt en morgen afreist naar Plopsa-land. Is dat mijn voorland?
No way hosee. Ik hyve dan misschien niet meer over mijn geweldige-fantastische-flitsende (ahum) leventje. Eén ding is zeker...als er kleine FeMmetjes komen, ligt moeders keurig gemake-uped en opgepoetst in het kraambed. Oké Uggs zullen aan mijn voeten pronken, maar daaronder zitten dan wel mooi rood gelakte teennageltjes. En net als vriendinnetje M, zal ik met mijn blubberbuikje (keurig opgevouwen in de correctiehempjes van de Hema) stralen als nooit tevoren en met prachtig gemanicuurde vingertjes mijn kroost aan mijn (hopelijk dan weer goed gevulde) boezem vleien. En mocht ik eens last krijgen van diarree, dan blijft dat iets tussen mij en de wc-pot. Sommige dingen wil ik niet weten, sommige dingen willen jullie niet weten. Want alles weten maakt niet gelukkig. Maar niet meer hyven wel.
