Zieleroerselen

Ik las je weblog. PUNT. Een hardere punt had ze niet kunnen laten vallen.
Meteen vroeg ik me af waar die punt dan voor stond.
Dat werd al snel duidelijk toen ze zei dat ze verbaasd was dat ik al die persoonlijke dingen het internet opslingerde. "Daar was jij toch nooit van?" vroeg ze.
Ik wist meteen wat ze bedoelde en ik voelde ook meteen de behoefte om me te verantwoorden. Maar dat deed ik niet. Ik lachte het wat weg.
Nu, even na het gesprek, vraag ik me af waarom ik eigenlijk mijn hele hebben en houden op het internet deel met ..., tja met wie eigenlijk?
Ooit had ik een ex en die maakte er de gewoonte van om zijn hele leven te etaleren op internet en zelfs een hele intieme trouwsite te maken. Daar hebben we toen vaak lol om gehad. En we verbaasden ons regelmatig over zoveel openheid en de vele fotos.
En nu doe ik mee aan die poppenkast. Al voelt het anders. Ik noem geen namen, ook niet die van mezelf. Ik plaats geen foto's van mezelf of bekenden. Ik beschrijf geen weekenden etc. Ik probeer een beetje anoniem te blijven. Maar wat is die anonimiteit waard als je bekenden weten van je site en dus ook al je zieleroerselen kunnen lezen?
Ik weet het dus even niet. Waarom doe ik dit ookal weer, wat is er leuk aan?
Ik vind het heerlijk om te schrijven en geniet van de feedback die ik daarop van anderen krijg. Daarnaast voelt het soms als een soort verwerking om dingen op die manier te uiten. Niet alleen voor mezelf, maar gewoon met alles en iedereen. Alleen was het idee dat ik had dat "iedereen" vooral onbekenden zouden zijn.
Dus nu voelt het een beetje alsof ik mezelf teveel laat zien. Halfnakend de containers bij de weg zetten, dat idee.
Ik ga erover nadenken. Wie weet volgen alleen nog oppervlakkiger stukjes. Maar misschien....misschien heb ik gewoon wel 'Scheisse aan alles' en gooi ik alles als vanouds weer op het net.
Wordt vervolgd.

Het begin

Het begin. Ik vind het mooi om daarover te vertellen. Dus dat doe ik.
Hoe het begon?
Best gek eigenlijk. Want het begon niet echt.
Ik was op stap met mijn lieve vriendinnetje NM om mijn zinnen te verzetten. Oma was net begraven en de ex had net de relatie beëindigd (min of meer met mijn instemming). Kortom, ik had me wel eens beter gevoeld.
Daar stonden we dan. In één van de kringloopwinkels van mijn stadje. Weer dezelfde mensen als de laatste keer. Iedereen op zoek. Maar ik niet. Ik had mijn buik wel even vol van mannen... Wilde gewoon een leuke tijd hebben. Dus wat doe je dan? Raad het beroep natuurlijk!
NM en ik scanden de kroeg en bedachten bij een man die alleen stond dat hij vast iets creatieverigs moest doen. Wat het precies was, weten we helaas allebei niet meer. Die man bleek X te heten en best creatief te zijn, maar daar niet zijn werk van te hebben gemaakt. Toen we even met hem stonden te praten kwam zijn vriend aanlopen, waarschijnlijk was ie even naar het toilet geweest. We raakten aan de praat en ik raadde zijn beroep helemaal niet goed. Zijn naam had ik bijna goed ;-)
Andersom bakten ze er ook niets van. Secretaresse...dat dachten ze van mij. En als naam had hij bedacht dat ik vast Desiree heette ofzo. DESIREE!!! Hoe kun je het bedenken? Zie ik er zo tuttebollerig-ordinairderig uit? Kennelijk.
We kletsten maar raak. Vooral omdat hij een vriendin had en er dus geen extra lading was. Tenminste dat was de bedoeling. En dat lukte prima. Hij was off-limits. En ik ook. Toen we even gingen snacken deed hij heel kort zijn hand op mijn rug om me een zetje te geven. En heel heel even flitste er door mijn hoofd dat ik misschien best wel met hem wilde zoenen.
Hoe kon ik dat nou denken? Ik had in mijn leven nog maar met 3 (ja maar 3) mannen gezoend, dus zo bedreven was ik niet op het veroveringsterrein. Maar het voelde zo lekker om na de ex te merken dat ik open kon staan voor nieuwe mensen. En dat al na een week! Geen wonder, als je bedenkt dat ik al heel lang probeerde te stoppen met hem, maar dat geheel terzijde.
Maar goed, niets gebeurd die avond. Maar wat was ik al onder de indruk! Ik dacht aan hem. En ik weet niet precies waarom. Was het zijn openheid, stoerigheid, charme, intelligentie, uitstraling, lievigheid? Of gewoon alles tegelijk?
Ik had hem en zijn vriend bij hem thuis afgezet en zag de volgende dag dat er een peuk lag waar hij in de auto had gezeten. De mister X peuk. Die bleef liggen als aandenken aan een hele leuke avond.
Later in de tijd kregen mister X en ik meer en meer contact via internet. Hij was mij ook niet vergeten. Er was iets tussen ons. En hij was niet gelukkig met zijn meisje. Toen hij bij haar weg was hebben we voorzichtig eens afgesproken.
En toen... toen kwam hij met een kleinigheidje naar me toe.
Nadat mijn oma stierf had mijn moeder gezegd dat ze aan oma had gevraagd wat geluk en een leuke man mijn kant op te sturen. En ze wist zeker dat oma dat wel voor me zou regelen. Een heerlijk idee.
Toen mister X met een doosje Merci aan kwam zetten was ik van slag. Oma had nooit meer iets in huis omdat ze nauwelijks at en eten kreeg van het tehuis waar ze woonde...maar altijd had ze Merci. Als je bij oma kwam at je een Merci-tje. En daar stond hij, een stoere, mooie man met Merci.
Een signaaltje van oma. Een knipoog uit de hemel.
Sinds die dag is hij nooit meer uit mijn hoofd en uit mijn leven verdwenen. Een mooi begin van een mooi leven!