Voorzichtig liet ik me zakken in het chocolade-sop... Het was afwachten wanneer het er zou komen, niet óf het er zou komen. Maar nu was het er. Chocolade-badschuim. En ik koop dat natuurlijk, chocoladefreak die ik ben. Helemaal lekker als je wat af wilt vallen. Dan heb je toch nog een beetje die choco-kick. Een beetje troela kan daar immers niet zonder.
De fles ziet er helaas niet uit. Vieze bruine smurrie in een doorschijnende verpakking. Als je het in het water gooit, drijft er een vies bruin babypoepje. Maar dat babypoepje verandert al snel in een schuimfestijn dat zijn weerga niet kent. Mét de geur van chocolade natuurlijk.
Bijna misselijk van de zoete lucht overdacht ik mijn zonden, terwijl ik houvast probeerde te vinden in het veel te grote bad van X. Ik staarde naar de grauwe luchten buiten en voelde me gelukkig. Gelukkig omdat ik merkte dat ik goed bezig was, omdat ik voelde dat het goed zat met ons en omdat ik binnen was en niet buiten.
Gelukkig, maar met een bodempje van zorg. Zelfs de gelukzaligheid van chocolade om me heen kon dat stukje zorg niet wegtoveren.
En daar was X. Klaar om zich ook onder te dompelen in de warme weldaad. Plek zat voor twee, dus daar zaten we met zijn twee. In de chocoladedampen. Ik met een gelukkig maar bezwaard hart. Hij met een luisterend oor of twee.
Ik deed mijn verhaal. Over geschiedenis die niet zo zoet en warm was als de plaats waar wij ons bevonden. Over koude fietstochten met tranen in de ogen. Over kille nachten op de bank. Over uitwaaien aan zee en hopen op beter. Over water in mijn gezicht. Over dingen die ik liever niet had meegemaakt. En X luisterde en veegde mijn tranen één voor één geduldig weg.
Langzaam maakten de zorgen plaats voor een gerust gevoel. Ik rook aan X zijn chocoladevelletje terwijl hij me omhelsde. Het schuim bruiste mijn geheugen schoon en alles voelde zoet, zacht en troostrijk als chocola.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten