Geen meisje meer

Ik sta onder de douche en denk na. Op een of andere manier kan ik onder de douche altijd erg helder denken. Misschien omdat mijn hersenpan dan lekker afgespoeld wordt? Ik denk aan P, ze vindt het liedje Woman van Anouk zo mooi. Ik ook. Heb net nog heerlijk mee zitten blèèèren in de auto. Het doet haar erg denken aan haar eigen situatie. Mijn hersenen draaien op volle toeren en opeens valt me een vreselijk besef in. P is een woman, een vrouw. En ik eigenlijk ook. Ik kijk omlaag naar mijn lijf en moet met enige weemoed constateren dat ik een vrouwenlichaam zie. Niks meisjesachtigs meer aan. Ik heb zwaaiarmen, borsten die al heel lang weten wat zwaartekracht is, rimpelknietjes en stoppeloksels. Scheisse! Wanneer ben ik een vrouw geworden?! Ik heb het niet gemerkt, en nu is het gewoon al zover!
Ik probeer te bedenken wanneer de GROTE VERANDERING is opgetreden. Natuurlijk werd ik al op mijn 15e mevrouw genoemd bij McDonald's en zeggen kleine (netjes opgevoede) kinderen al jaren U tegen me. Maar dat zegt niks. Toen was ik gewoon nog een meisje wanneer het me uitkwam. Maar nu kan ik met goed fatsoen niet meer beweren dat ik écht een meisje ben. Oh, bij X is het natuurlijk geen probleem om op de bank, onder zijn arm te kruipen en me een meisje te voelen. En gelukkig blijf ik bij mijn ouders ook altijd een beetje kind en gewoon lekker papa's meisje. Maar de overgrote meerderheid van de Nederlandse (en ik vrees de wereldbevolking) zal mij inmiddels aanduiden als een vrouw.
Als ik vroeger in de krant las dat een 'vrouw' van achttien om het leven was gekomen, dacht ik altijd...."Een vrouw? dat is toch gewoon nog een meisje!?" Maar als ze mij nu dood in een greppel zouden vinden (bij wijze van spreken, ik word natuurlijk gewoon 96 jaar), zou in de krant staan: VROUW VAN 29 GEVONDEN IN GREPPEL, en ze zouden nog gelijk hebben ook! Er is geen ontkennen meer aan. Maar sinds waneer is dat zo?
Van sommige momenten weet ik nog zeker dat ik een meisje was, zoals op het moment dat ik met mijn bloemetjestas in mijn fietsmandje - midden in de nacht - en vol verwachting naar de ex toefietste. Smoorverliefd en zo groen als gras. Echt nog een meisje. En het moment dat hij me mee uit nam met zijn vrienden en die alles behalve groen als gras bleken. Ook het moment dat ik met een dronken hoofd (ja, eenmalig, iedereen vergist zich wel eens) op mijn knietjes voor de wc van een discotheek hing was een typisch geval van: meisje.
Wanneer het is gebeurd, ach ik heb een flauw vermoeden, maar zeker weten doe ik het natuurlijk niet. Wat ik wel zeker weet is dat ik nu dus een vrouw ben. Tja, misschien voor de buitenwereld. Maar de binnenwereld? Die blijft meisje. Tot haar 96ste!

Wannabe

Hij nodigt me uit om zijn 'vriend' te worden op hyves. Zijn naam komt me niet bekend voor en het fotootje is te klein om hem al dan niet te herkennen. Dus ik bekijk zijn uitnodiging en zie dat hij niet zijn best heeft gedaan er een persoonlijk tintje aan te geven. En er rinkelen nog steeds geen belletjes.
Hij is niet de eerste die me uitnodigt en die ik niet blijk te kennen. Toen ik een groentje was op hyves-gebied accepteerde ik gewoon elke uitnodiging om later pas te ontdekken dat mijn foto en naam in een soort 'sloerie-galerij' terecht waren gekomen. Kennelijk zijn er mannen die er een gewoonte van maken lukraak dames uit te nodigen. Een schot hagel...er is altijd wel eentje raak.
Was ik eerst nog gevleid door dergelijke verzoekjes...dat ging snel over toen ik mocht aanschouwen wat de doelgroep was. Meiden met de voorgevel half uit de blouse, met rokjes die minder stof hebben dan mijn washandjes. Ben ik geblondeerd, daar zag ik dat het vele malen erger kon, als we het hebben over onnatuurlijke haarkleuren. Spierwit gepermanente pruikjes flankeerden opeens mijn met zorg uitgekozen profielfoto. Een foto waar ik voor mijn eigen gevoel natuurlijk erg gunstig op sta. Beetje lief, beetje roze, beetje blij, beetje sjiek. Echt niet ordi, en al zeker niet alsof ik een makkelijke prooi ben. Maar daar heeft het manvolk kennenlijk lak aan. Niet geschoten, altijd mis, zullen ze wel denken.
Laatst werd ik uitgenodigd door iemand die zichzelf trendymodeman noemde. Hoe verzin je het? En weet je wel zeker dat je dan dames moet uitnodigen? Ik zou zijn doelgroep ietsje anders inschatten. Trendymodeman had als achtergrondje een foto van een opengeslagen bed, versierd met rozenblaadjes en een rood lingerie-setje. Op het nachtkastje een fles champagne... Ik twijfelde nog even of ik hem zou accepteren, want dat was natuurlijk errug aanlokkelijk, NOT.
Vandaag kwam de uitnodiging van iemand die zichzelf behoorlijk bloot geeft op het wereldwijde web. Naam, woonplaats, werk, kids, alles passeerde de revue. En ja hoor, wederom een uitgebreide trofeeën galerij met dames van allerlei allooi. Enigzins nieuwsgierig nam ik even een kijkje tussen zijn foto's. Leek het eerst gewoon nog een leuke Fries die zijn levenspad wat onzeker bewandelde, de foto's maakten alles duidelijk. Zat ik bij foto drie vertederd te kijken hoe hij zijn dochtertje lief omarmde, bij foto drie keek ik ineens recht bij een shirtje naar binnen. Borsten met een schattig jong katje en dat alles onder de naam: zo lief en zacht. Treurig hoor. Vooral omdat de foto's van zijn kids zich bleven afwisselen met foto's van dames en blote toestanden. En dan die akelige commentaren erbij. Zielig. Ik kon er geen andere naam voor bedenken.
Gelukkig staat bij elke uitnodiging: 'weiger gerust wannabe friends'. Die keus was dus snel gemaakt. Jammer alleen dat de mensen van hyves zo lief zijn om de wannabe daar geen bericht van te sturen. Anders kreeg meneer nu een mailtje met de boodschap: FemFataal wil geen vrienden met je zijn omdat ze je een wannabe van de bovenste plank vindt.