Een van mijn grote, kleine pleziertjes in het leven is mensen een tikkeltje voor de gek houden. En dat kan in mindere of meerdere mate zijn. Maakt niet uit, zodra mensen even door mij op het verkeerde been worden gezet, ben ik in mijn element.
En mensen zijn nogal makkelijk op het verkeerde been te zetten, heb ik gemerkt. Je hoeft alleen maar een bosje blond haar op je hoofd te hebben en een beetje vrolijk in het leven te staan en mensen denken meteen dat je niet ook nog gezegend kunt zijn met een goed stel hersens. En dus zien ze me aan voor secretaresse en als ik geluk heb intercedente. Ook stewardess wordt nog wel eens gedacht. Skitterend vind ik de verwarde blik in hun ogen als ik vertel wat ik werkelijk doe.
Het aantal keren dat mensen dachten dat ik het ter plekke verzon is niet meer op één hand te tellen. Wat daarbij vooral opvalt is dat mijn vriendin, een prachtexemplaar met rood haar, altijd wel geloofd wordt. Maar dat geheel terzijde.
Een terugkerend fenomeen is het moment waarop ik mensen kan schrijven dat een bepaalde aktie veroorzaakt wordt door de haarkleur. "Blont hè" schrijf ik dan. En elke keer reageren mensen alsof ik niet weet dat 'blont' natuurlijk eigenlijk 'blond' moet zijn. Heerlijk! Ze weten allemaal dat ik dag in dag uit met taal bezig ben en toch vragen ze zich allemaal een heel klein momentje af of ik het nou wel of niet met opzet doe.
Er zijn ook gewoon mensen met hersens die er niet uitzien alsof ze hersens hebben. Onthoud dat. Maar wat belangrijker is. Onthoud ook dat heel veel mensen er vele malen slimmer uit zien dan ze zijn. In hun geval geen positieve verassing, maar een tegenvaller. En zelfs mensen mét hersens hebben wel eens iets te lang tijd nodig om daar doorheen te prikken, maar dat is een heel ander verhaal.
En jahaa, ik weet heus wel dat het eigenlijk 'hersenen' moet zijn en niet 'hersens'. Ik noem het 'dichterlijke vrijheid'.
vrijdag 10 juli 2009
donderdag 9 juli 2009
Zo waar! Texas - In demand
When we were together I was blown away
Just like paper from a fan
But you would act like I was just a kid
Like we were never gonna last
Now I've got someone who cares for me
He wrote my name in silver sands
I think you know you've lost the love of your life
(and you said) I was the best you've ever had
Because I'm in demand
Youre thinking of the way you shoulda held my hand
And all the times you said you didn't understand
You never had our love written in your plans
But now I'm in demand
Don't ever think you saw the best in me
Theres a side you'll never know
Cause love and loving are too different things
Set your sites far too low
Now I've got someone who cares for me
He wrote my name in silver sands
I think you know you've lost the love of your life
(and you said) I was the best you've ever had
Because I'm in demand
Youre thinking of the way you shoulda held my hand
And all the times you said you didnt understand
You never had our love written in your plans
But now I'm in demand
Its only when I fall asleep
I see that winning smile
When my dreams just move along
You've lost the race by miles
You know Im in demand
You see Im in demand
You need me in demand
You want me in demand
Just like paper from a fan
But you would act like I was just a kid
Like we were never gonna last
Now I've got someone who cares for me
He wrote my name in silver sands
I think you know you've lost the love of your life
(and you said) I was the best you've ever had
Because I'm in demand
Youre thinking of the way you shoulda held my hand
And all the times you said you didn't understand
You never had our love written in your plans
But now I'm in demand
Don't ever think you saw the best in me
Theres a side you'll never know
Cause love and loving are too different things
Set your sites far too low
Now I've got someone who cares for me
He wrote my name in silver sands
I think you know you've lost the love of your life
(and you said) I was the best you've ever had
Because I'm in demand
Youre thinking of the way you shoulda held my hand
And all the times you said you didnt understand
You never had our love written in your plans
But now I'm in demand
Its only when I fall asleep
I see that winning smile
When my dreams just move along
You've lost the race by miles
You know Im in demand
You see Im in demand
You need me in demand
You want me in demand
De vierkanten wereld
De wereld is rond. Natuurlijk, dat weten we sinds Copernicus (hij was het toch, of waren de geschiedenislessen echt volslagen nutteloos voor mij?). Maar er bestaat ook een vierkanten wereld. De wereld waar ik iedere dag in zit.
Achter mijn bureau, op het werk of thuis.
Het is een wereld van letters, woorden en zinnen. Een wereld die je zo mooi, spetterend, indrukwekkend of spannend kunt maken als je wilt. Slechts een paar toetsen verwijderd van een nieuw bestaan. Met een druk op de knop verander je alles. Wis je alles. Maak je alles schuin, of dikgedrukt.
Mijn wereld is op het werk wit, vol met zwarte lettertjes die tezamen een lopend verhaal vormen. Hard, kil, strak en logisch, zonder enige franje. Thuis is het een wereld waar altijd muziek op de achtergrond speelt. Een wereld met kleurtjes, mijn beste foto's en alleen opgewekte, lieve en belangstellende berichtjes. De wereld, zoals ik wil dat mensen hem om me heen zien. In die wereld gaat het altijd goed met me, beleef ik leuke dingen, ontmoet ik interessante mensen, verveel ik me nooit. In die wereld heb ik alleen maar leuke vrienden. In die wereld ben ik altijd grappig, mooi, gezellig, lief, vrolijk, oogverblindend en spannend.
In die wereld ben ik een vrouw van de echte, ronde wereld.
De vierkante wereld is de mooie kant van de ronde wereld. De gepimpte versie van mijn echte bestaan.
En ik weet dat het zo is. En zo is dat bij anderen natuurlijk ook. Maar wanneer ik me in de vierkanten wereld terugtrek, vergeet ik dat laatste iets te vaak. Ga ik ineens het leven dat anderen me daar voorspiegelen vergelijken met mijn werkelijke bestaan in de ronde wereld. En voel ik me suf, grijs, oud, lelijk, saai, ongezellig. Gewoon alles wat ik eigenlijk niet ben. Ik laat me intimideren door de vierkanten wereld die anderen hebben gecreëerd.
Het is eigenlijk het verhaal van het groenere gras van de buren. Het wordt tijd dat ik eens écht over de schutting ga kijken en me realiseer dat onze grasmat er op deze ronde wereld toch eigenlijk schitterend bij ligt!
Achter mijn bureau, op het werk of thuis.
Het is een wereld van letters, woorden en zinnen. Een wereld die je zo mooi, spetterend, indrukwekkend of spannend kunt maken als je wilt. Slechts een paar toetsen verwijderd van een nieuw bestaan. Met een druk op de knop verander je alles. Wis je alles. Maak je alles schuin, of dikgedrukt.
Mijn wereld is op het werk wit, vol met zwarte lettertjes die tezamen een lopend verhaal vormen. Hard, kil, strak en logisch, zonder enige franje. Thuis is het een wereld waar altijd muziek op de achtergrond speelt. Een wereld met kleurtjes, mijn beste foto's en alleen opgewekte, lieve en belangstellende berichtjes. De wereld, zoals ik wil dat mensen hem om me heen zien. In die wereld gaat het altijd goed met me, beleef ik leuke dingen, ontmoet ik interessante mensen, verveel ik me nooit. In die wereld heb ik alleen maar leuke vrienden. In die wereld ben ik altijd grappig, mooi, gezellig, lief, vrolijk, oogverblindend en spannend.
In die wereld ben ik een vrouw van de echte, ronde wereld.
De vierkante wereld is de mooie kant van de ronde wereld. De gepimpte versie van mijn echte bestaan.
En ik weet dat het zo is. En zo is dat bij anderen natuurlijk ook. Maar wanneer ik me in de vierkanten wereld terugtrek, vergeet ik dat laatste iets te vaak. Ga ik ineens het leven dat anderen me daar voorspiegelen vergelijken met mijn werkelijke bestaan in de ronde wereld. En voel ik me suf, grijs, oud, lelijk, saai, ongezellig. Gewoon alles wat ik eigenlijk niet ben. Ik laat me intimideren door de vierkanten wereld die anderen hebben gecreëerd.
Het is eigenlijk het verhaal van het groenere gras van de buren. Het wordt tijd dat ik eens écht over de schutting ga kijken en me realiseer dat onze grasmat er op deze ronde wereld toch eigenlijk schitterend bij ligt!
woensdag 8 juli 2009
De club van niet zo slimme meiden
Er is weer een nieuw lid bij de-club-van-niet-zo-slimme-meiden.
Ze is mooi, lief en slim. En ze heeft haar leven ontzettend goed op de rit. Leuk appartement, goede baan, pittig autootje, lieve ouders en broers, leuke vriendinnen. Kortom, een aanwinst voor de club.
Helaas mankeert er ook wat aan, anders kun je natuurlijk niet lid worden van de-club-van-niet-zo-slimme-meiden.
Ikzelf ben al jaren lid. Sinds het moment dat ik het met de ex aanlegde terwijl ik wist over zijn vreemde verleden en zijn escapades gedurende ons prille begin. Daarna ben ik ervaringsdeskundige geworden in het zijn van een 'niet slimme meid'. Hoeveel bagger laat je over je heen komen voordat je zegt: "het is genoeg"?
Nou, héél véél bagger. Ontzettend veel bagger. Zoveel bagger dat als het letterlijk zou zijn gebeurd, de bult bagger hoger zou zijn dan het puntje van de Eiffeltoren.
En je hoeft niet te denken dat de club van niet zo slimme meiden om leden verlegen zit. In tegendeel. We worden overspoeld met aanmeldingen van meiden die doorgaans als slim, mooi en fruitig kunnen worden bestempeld, maar die zich zó níet slim gedragen.
De een is medicus en valt op ontrouwe barmannen. De ander is zo fruitig als de pest en gaat samenwonen met haar tegenpool. En weer een ander komt nooit van de man af waarmee ze nergens zal komen.
En nu dus het nieuwe lid. Ze stortte zich in een relatie met een man die veel vrouwen aanspreekt. Een hottie. Maar een hottie met wat problemen. En ze dacht; die problemen lost hij wel op. Zelfs toen hij vond dat het geen problemen waren, bleef ze geloven dat hij er wel wat aan zou doen. Niet dus.
Kansloze situaties en relaties. En toch blijven we hangen. Tot in den treure [helaas heb ik moeten constateren dat de meeste leden iets sneller van begrip zijn geweest dan ik, maar dat geheel terzijde]. En daarom zijn we dus lid van de club.
Wat is het toch, dat wij, met al onze kracht en oogverblindendheid op alle fronten, niet kunnen stoppen met kerels die ons lichtje langzaam doven? Kerels die de twinkeling uit de ogen halen? Waarom gaan we na de eerste krenking, belediging, kleinering, bedreiging, of zelfs klap, niet gewoon weg???
Omdat we mooie mensen zijn met een goed hart. Omdat we hem dus niet in de steek willen laten. Omdat we hem proberen te begrijpen. Omdat we hopen op verbetering. Omdat we er voor willen gaan. Omdat we vasthouden aan de mooie herinneringen, het leuke begin. Omdat we bang zijn weer alleen te zijn en zelfs over te blijven. Omdat we vrezen dat we het alleen niet redden. En, het is onvoorstelbaar, ook omdat we op één of andere [achterlijke, ja het is gewoon achterlijk] manier denken dat we niet beter verdienen. En dus zijn we absoluut waardige leden van de-club-van-niet-zo-slimme-meiden.
Het lidmaatschap heeft gelukkig een groot voordeel. Je blijft lid. Ook als je wel het heft in eigen handen neemt en je [eindelijk!] gaat gedragen als een slimme meid, die weet wat ze wil en haar eigen geluk creëert. [En gelukkig geldt dat voor alle leden, zelfs voor onze mooie nieuwe aanwinst.] You go girl!
Ze is mooi, lief en slim. En ze heeft haar leven ontzettend goed op de rit. Leuk appartement, goede baan, pittig autootje, lieve ouders en broers, leuke vriendinnen. Kortom, een aanwinst voor de club.
Helaas mankeert er ook wat aan, anders kun je natuurlijk niet lid worden van de-club-van-niet-zo-slimme-meiden.
Ikzelf ben al jaren lid. Sinds het moment dat ik het met de ex aanlegde terwijl ik wist over zijn vreemde verleden en zijn escapades gedurende ons prille begin. Daarna ben ik ervaringsdeskundige geworden in het zijn van een 'niet slimme meid'. Hoeveel bagger laat je over je heen komen voordat je zegt: "het is genoeg"?
Nou, héél véél bagger. Ontzettend veel bagger. Zoveel bagger dat als het letterlijk zou zijn gebeurd, de bult bagger hoger zou zijn dan het puntje van de Eiffeltoren.
En je hoeft niet te denken dat de club van niet zo slimme meiden om leden verlegen zit. In tegendeel. We worden overspoeld met aanmeldingen van meiden die doorgaans als slim, mooi en fruitig kunnen worden bestempeld, maar die zich zó níet slim gedragen.
De een is medicus en valt op ontrouwe barmannen. De ander is zo fruitig als de pest en gaat samenwonen met haar tegenpool. En weer een ander komt nooit van de man af waarmee ze nergens zal komen.
En nu dus het nieuwe lid. Ze stortte zich in een relatie met een man die veel vrouwen aanspreekt. Een hottie. Maar een hottie met wat problemen. En ze dacht; die problemen lost hij wel op. Zelfs toen hij vond dat het geen problemen waren, bleef ze geloven dat hij er wel wat aan zou doen. Niet dus.
Kansloze situaties en relaties. En toch blijven we hangen. Tot in den treure [helaas heb ik moeten constateren dat de meeste leden iets sneller van begrip zijn geweest dan ik, maar dat geheel terzijde]. En daarom zijn we dus lid van de club.
Wat is het toch, dat wij, met al onze kracht en oogverblindendheid op alle fronten, niet kunnen stoppen met kerels die ons lichtje langzaam doven? Kerels die de twinkeling uit de ogen halen? Waarom gaan we na de eerste krenking, belediging, kleinering, bedreiging, of zelfs klap, niet gewoon weg???
Omdat we mooie mensen zijn met een goed hart. Omdat we hem dus niet in de steek willen laten. Omdat we hem proberen te begrijpen. Omdat we hopen op verbetering. Omdat we er voor willen gaan. Omdat we vasthouden aan de mooie herinneringen, het leuke begin. Omdat we bang zijn weer alleen te zijn en zelfs over te blijven. Omdat we vrezen dat we het alleen niet redden. En, het is onvoorstelbaar, ook omdat we op één of andere [achterlijke, ja het is gewoon achterlijk] manier denken dat we niet beter verdienen. En dus zijn we absoluut waardige leden van de-club-van-niet-zo-slimme-meiden.
Het lidmaatschap heeft gelukkig een groot voordeel. Je blijft lid. Ook als je wel het heft in eigen handen neemt en je [eindelijk!] gaat gedragen als een slimme meid, die weet wat ze wil en haar eigen geluk creëert. [En gelukkig geldt dat voor alle leden, zelfs voor onze mooie nieuwe aanwinst.] You go girl!
Mijn Grote Liefde
Ik las ergens dat een BN-ster met haar grote liefde was getrouwd. En opeens viel het kwartje. "Mijn Grote Liefde" is toch eigenlijk de prachtigste manier om je liefde voor een ander te omschrijven.
Het omvat alles. Niet alleen een enorme verliefdheid, maar diepe liefde, herkenning, jezelf kunnen zijn, het beste uit jezelf halen. Maar ook vrijheid, rust, geborgenheid en veiligheid. Als je je grote liefde vindt, ben je binnen.
En zonder enige twijfel realiseerde ik me dat ik mijn grote liefde heb gevonden.
In X.
En ik voelde mijn hart gloeien. Merkte dat mijn ogen weer begonnen te twinkelen. Mijn vertrouwen in de toekomst ging door het dak.
Ik heb gewoon Mijn Grote Liefde gevonden!!!
Natuurlijk wist ik al wel dat ik het ontzettend had getroffen met X. Hij is grappig, slim, charmant, lief, zorgzaam, gezellig, vergevingsgezind, vol inlevingsvermogen, enorm sociaal, een tikkeltje spannend, soms mysterieus, een doorzetter en gewoon een heerlijke man! En nu is hij ook nog eens Mijn Grote Liefde.
Een tijdje was ik bang dat ik de grote liefde al beleefd had. Maar dat was geen grote liefde, weet ik nu. Dat was dodelijke liefde. Het soort liefde waar je aan kapot gaat, alleen maar omdat je hersenen niet de juiste signalen aan je doorgeven doordat je hart je gehele zenuwstelsel lam legt. En al achtervolgt de dodelijke liefde me nog in mijn hoofd. De Grote Liefde zit nu voor altijd in mijn hart. En gelukkig ook in mijn leven. Deze laat ik niet meer lopen.
Vanavond ga ik hem maar eens vertellen dat hij Mijn Grote Liefde is. Ik weet zeker dat hij - zoals vaker - eerst even zal fronsen en daarna zijn allerleukste lachende oogjes zal tonen. Hopelijk bromt hij er even zacht bij, zoals alleen hij dat kan. En slaat hij dan zijn warme, veilige armen om me heen. Mijn Grote Liefde.
Het omvat alles. Niet alleen een enorme verliefdheid, maar diepe liefde, herkenning, jezelf kunnen zijn, het beste uit jezelf halen. Maar ook vrijheid, rust, geborgenheid en veiligheid. Als je je grote liefde vindt, ben je binnen.
En zonder enige twijfel realiseerde ik me dat ik mijn grote liefde heb gevonden.
In X.
En ik voelde mijn hart gloeien. Merkte dat mijn ogen weer begonnen te twinkelen. Mijn vertrouwen in de toekomst ging door het dak.
Ik heb gewoon Mijn Grote Liefde gevonden!!!
Natuurlijk wist ik al wel dat ik het ontzettend had getroffen met X. Hij is grappig, slim, charmant, lief, zorgzaam, gezellig, vergevingsgezind, vol inlevingsvermogen, enorm sociaal, een tikkeltje spannend, soms mysterieus, een doorzetter en gewoon een heerlijke man! En nu is hij ook nog eens Mijn Grote Liefde.
Een tijdje was ik bang dat ik de grote liefde al beleefd had. Maar dat was geen grote liefde, weet ik nu. Dat was dodelijke liefde. Het soort liefde waar je aan kapot gaat, alleen maar omdat je hersenen niet de juiste signalen aan je doorgeven doordat je hart je gehele zenuwstelsel lam legt. En al achtervolgt de dodelijke liefde me nog in mijn hoofd. De Grote Liefde zit nu voor altijd in mijn hart. En gelukkig ook in mijn leven. Deze laat ik niet meer lopen.
Vanavond ga ik hem maar eens vertellen dat hij Mijn Grote Liefde is. Ik weet zeker dat hij - zoals vaker - eerst even zal fronsen en daarna zijn allerleukste lachende oogjes zal tonen. Hopelijk bromt hij er even zacht bij, zoals alleen hij dat kan. En slaat hij dan zijn warme, veilige armen om me heen. Mijn Grote Liefde.
Motorisch debiel
Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd, tuur naar de volgende bal die gaat komen. Mijn hele lijf is er klaar voor om hem perfect terug te slaan. In opperste staat van paraatheid. Althans, dat denk ik. Want zodra de bal mijn racket raakt gebeuren er gekke dingen. De bal vliegt alle kanten op, behalve de goede.
Kennelijk was vooral mijn hele breín klaar om de bal met een bloedgang in een lastig hoekje te poeieren... Mijn lichaam denkt er helaas weer eens anders over. Gaat gewoon zijn eigen gang. Zoals wel vaker.
Dus ik slik de teleurstelling weg en maak me klaar voor de volgende bal. Die gaat raak én in. Hoppa! Zo nu en dan gaat het best goed en sla ik mooie balletjes... Opslaan lukt me ook wel. Maar dat is niet talent, geen techniek. Nee, gewoon geluk. En een beetje oefening.
"Motorisch debiel" was ooit het stempel dat ik kreeg opgedrukt door mijn huisarts. Een pijnlijk moment. Tot nu toe dacht ik dat dat vooral met mijn brokkenpiloot-activiteiten te maken had. Hij zei het namelijk na de zoveelste valpartij met de fiets waar ik [niet als kind, gewoon als grote meid] zwaar gedeukt en geschonden uit kwam. Nu denk ik dat zijn opmerking gewoon op de gehele staat van mijn (overigens goddelijke) lichaam slaat. Ik ben gewoon onhandig, klunzig en motorisch zwak. [Het wordt gelukkig ook wel eens voor schattig en charmant aangezien.] Niet voor niets kreeg ik vroeger altijd het slechtste 'rondje' in mijn rapport aangekruisd wanneer het ging over motoriek. Kan me herinneren dat ik nog niet eens wist wat het betekende maar me wel afvroeg waarom dat mijn slechtste vak was.
Inmiddels kan ik er wel om lachen dat ik niet de meest atletische ben. Ik heb andere kwaliteiten gelukkig. Maar ik heb toch maar een andere huisarts genomen [vriend X zei helaas heel terecht dat mijn lichamelijke staat niet zou veranderen en hij had natuurlijk gelijk]. Tennis blijft echter een pijnpunt. Wat zou ik toch graag een toppertje worden. Wie weet. Over twintig jaar in de senioren competitie? Want alles kun je leren. De een alleen wat sneller dan de ander. Toch?
Kennelijk was vooral mijn hele breín klaar om de bal met een bloedgang in een lastig hoekje te poeieren... Mijn lichaam denkt er helaas weer eens anders over. Gaat gewoon zijn eigen gang. Zoals wel vaker.
Dus ik slik de teleurstelling weg en maak me klaar voor de volgende bal. Die gaat raak én in. Hoppa! Zo nu en dan gaat het best goed en sla ik mooie balletjes... Opslaan lukt me ook wel. Maar dat is niet talent, geen techniek. Nee, gewoon geluk. En een beetje oefening.
"Motorisch debiel" was ooit het stempel dat ik kreeg opgedrukt door mijn huisarts. Een pijnlijk moment. Tot nu toe dacht ik dat dat vooral met mijn brokkenpiloot-activiteiten te maken had. Hij zei het namelijk na de zoveelste valpartij met de fiets waar ik [niet als kind, gewoon als grote meid] zwaar gedeukt en geschonden uit kwam. Nu denk ik dat zijn opmerking gewoon op de gehele staat van mijn (overigens goddelijke) lichaam slaat. Ik ben gewoon onhandig, klunzig en motorisch zwak. [Het wordt gelukkig ook wel eens voor schattig en charmant aangezien.] Niet voor niets kreeg ik vroeger altijd het slechtste 'rondje' in mijn rapport aangekruisd wanneer het ging over motoriek. Kan me herinneren dat ik nog niet eens wist wat het betekende maar me wel afvroeg waarom dat mijn slechtste vak was.
Inmiddels kan ik er wel om lachen dat ik niet de meest atletische ben. Ik heb andere kwaliteiten gelukkig. Maar ik heb toch maar een andere huisarts genomen [vriend X zei helaas heel terecht dat mijn lichamelijke staat niet zou veranderen en hij had natuurlijk gelijk]. Tennis blijft echter een pijnpunt. Wat zou ik toch graag een toppertje worden. Wie weet. Over twintig jaar in de senioren competitie? Want alles kun je leren. De een alleen wat sneller dan de ander. Toch?
dinsdag 7 juli 2009
Al gaat het leven nog zo snel
Het verleden achterhaalt me wel.
Zo voelt het. Alsof ik ergens ben gestruikeld terwijl ik zo hard probeerde weg te lopen voor de nare dingen in mijn hart en hoofd. Ik liep in de zon en rende zo hard ik kon. Om de wind te voelen en maar niet stil te hoeven staan bij de zwarte randjes van het leven. De schaduwen van mijn verleden.
En nu ben ik plat op mijn fruitige gezichtje gegaan. Recht in de modder. Geen redden meer aan. Ik probeerde nog op te krabbelen om het verleden voor te blijven, maar het is niet gelukt. En nu heeft het me volledig in zijn greep. Alsof het roept:
NU WIL IK AANDACHT, JE KUNT NIET MEER OM ME HEEN.
En ik voel dat het moet. Ik moet er doorheen. Voelen wat ik niet heb gevoeld. Tranen laten vloeien die ik heb weggestopt. Onder ogen zien wat er was en wat ik kwijt ben. Ik moet verwerken wat me is overkomen. Geen wonder... Het was niet niks. Het was teveel. Teveel voor de vlinder die ik was geworden. De vlinder die nu even vleugellam is.
En dus zit ik stilletjes te huilen in de auto terwijl Trijntje 'On my own' zingt. De tranen blijven maar stromen. Maar voor het eerst hoor ik het einde van het liedje. Het begon zo treurig, maar het loopt goed af!! En zo zal het mij ook vergaan. Over een poosje fladder ik weer, en dit keer zonder ballast, vrolijk in het rond.
Laat het verleden maar komen. De toekomst haalt het wel weer eens in.
Zo voelt het. Alsof ik ergens ben gestruikeld terwijl ik zo hard probeerde weg te lopen voor de nare dingen in mijn hart en hoofd. Ik liep in de zon en rende zo hard ik kon. Om de wind te voelen en maar niet stil te hoeven staan bij de zwarte randjes van het leven. De schaduwen van mijn verleden.
En nu ben ik plat op mijn fruitige gezichtje gegaan. Recht in de modder. Geen redden meer aan. Ik probeerde nog op te krabbelen om het verleden voor te blijven, maar het is niet gelukt. En nu heeft het me volledig in zijn greep. Alsof het roept:
NU WIL IK AANDACHT, JE KUNT NIET MEER OM ME HEEN.
En ik voel dat het moet. Ik moet er doorheen. Voelen wat ik niet heb gevoeld. Tranen laten vloeien die ik heb weggestopt. Onder ogen zien wat er was en wat ik kwijt ben. Ik moet verwerken wat me is overkomen. Geen wonder... Het was niet niks. Het was teveel. Teveel voor de vlinder die ik was geworden. De vlinder die nu even vleugellam is.
En dus zit ik stilletjes te huilen in de auto terwijl Trijntje 'On my own' zingt. De tranen blijven maar stromen. Maar voor het eerst hoor ik het einde van het liedje. Het begon zo treurig, maar het loopt goed af!! En zo zal het mij ook vergaan. Over een poosje fladder ik weer, en dit keer zonder ballast, vrolijk in het rond.
Laat het verleden maar komen. De toekomst haalt het wel weer eens in.
Abonneren op:
Posts (Atom)