Als ik naar beneden keek naar die onderdanen van mij, zag ik het wel... Die knieën van mij hadden hun beste tijd gehad. Het vel wat te los, het vet wat teveel. Gewoon geen mooie knieën. En af en toe dacht ik dan aan Nicole Kidman die er ooit in bepaalde kwaliteitsbladen van werd beschuldigd dat ze haar knieën had laten liften. Dat is me altijd bij gebleven omdat ik er toen echt geen bal van snapte dat iemand er op zou komen om haar knieën te laten liften. Misschien is daar mijn fascinatie voor knieën wel vandaan gekomen.
Zo lang ik me namelijk kan herinneren, kijk ik naar knieën. Misschien juist wel omdat die exemplaren van mij het nodige aan schoonheid te wensen overlaten. En dan spreek ik alleen nog maar van de voorkant. De achterkant, daar wordt ik gelukkig niet zo vaak mee geconfronteerd. Al weet ik helaas, van die keren dat ik blootbeens voor een dubbele spiegel stond, dat mijn kniëen ook van achteren geen schoonheidsprijs verdienen.
Maar goed, ik ben dus een knieënkijker. En dan zie je van alles voorbij komen. Je hebt exemplaren die precies tegenovergesteld zijn aan die van mij. Dun en pezig. Geen los velletje of overtollig vetje. Maar ook dat is niet mooi, heb ik gelukkig ontdekt. Je krijgt dan van die meisjes met onderdanen alsof ze van het mannelijk geslacht zijn. Van die knietjes die je normaal bij achtjarige jongetjes boven hun voetbalkousen uit ziet komen. De dag dat ik vaststelde dat dit nou ook weer niet je dat was, was een heuglijke. Want eigenlijk was de conclusie hetzelfde als de conclusie omtrent het uiterlijk van het mannelijke geslacht. ER BESTAAN GEEN MOOIE.
Sindsdien treed ik mijn knietjes wat liefdevoller tegemoet en ben ik ze vooral dankbaar voor hun prestaties. Ik ren er tenslotte heerlijk mee, en dat is belangrijker dan de look onder een rokje.
Tot gisteren. Vaderlief had weer de nodige dosis kwaliteitsbladen gekocht, zoals een goed vader betaamt in vakantietijd. En met groot genoegen las ik de glamourpagina waarin één of andere valse nicht zijn licht laat schijnen over de kleding van de sterren bij een haringparty of een andere festiviteit waar paparazzi op de loer liggen. En daar stond het. Een überslanke, stralende BN-er droeg een rokje tot boven de knie. Alles werd goedgekeurd, maar dat rokje moest langer. Want met die "klutsknieën" kon dat écht niet meer!....
Klutsknieën dus. Ik wist meteen dat Mike de Boer of Mari van de Ven de mijne ook zo zouden betitelen. Ze klutsen aan alle kanten. Ik wist het al, maar had er geen woord bij. En nu gaat het woord niet meer uit mijn hoofd. Het lukt me zelfs niet meer om liefdevol om laag te kijken en dankbaar te zijn voor de scharnierfunctie van mijn knietjes. Ik zie alleen nog maar klutsknieën en vraag me af waar Nicole haar nieuwe exemplaren vandaan had. Met de foto's van Jennifer Love Hewitt, die er in mijn ogen prachtig uit zag (en waarvan ik dacht...."ha zulke benen heb ik ook een beetje"), maar volgens velen te curvy (lees: vet) was voor haar korte rokje, nog in gedachten- vraag ik me af of het ooit nog goedkomt met mijn knieëncomplex. In ieder geval draag ik vandaag gewoon een rok tot boven die klutsknieën van me.
