Ja, ik ben een voorstander van kneuterigheid. Ik houd van wandelen, lezen in bad, waxine-lichtjes en eten met het bord op schoot voor Everybody loves Raymond. Ik draai mijn hand niet om voor een potje kaarten met mijn ouders, voor zelf kerstkaarten maken of het beschilderen van servies. Ik geniet van pottenbak-les en mag graag stiekem nog eens blokfluit spelen. Maar zelfs voor deze über-kneuteraar zijn er toch nog dingen die te ver gaan op de schaal van Kneuter.
Ik zeg: Domino Day.
Het welbekende, jaarlijks terugkerende kijkcijferkanon van SBS6, gepresenteerd door vedetten als Hans Kraaij jr. (met wie ik ooit heel treurig op het vliegveld van Palma de Mallorca voor een foto heb geposeerd) en Nance (wie heet er nou zo?).
Daar heeft de schaal van Kneuter geen maat voor. Als breien op de bank, wat overigens ontzettend leuk is, 9 punten op de schaal van Kneuter is, is Domino Day 685 punten. En helaas voor Robin Paul Weijers, zo ver gaat de schaal niet. En alles wat buiten deze schaal valt, valt in de categorie SNEU. Ja, met hoofdletters.
De halve natie zit fris gedouchet, in de pyjama en met een plastic bakje vol paprika-chips op schoot toe te kijken hoe Robin Paul Weijers als een bezetene de aorta volgt. De AORTA! Weer zo'n verzinsel van mister Domino himself. Laat die akelige aorta het alsjeblieft begeven! Geef toe, het enige leuke aan dat hele programma is toch te zien hoeveel steentjes blijven staan? Heerlijk als de voice-over meedeelt dat er nu een enorm veld aankomt van 425.000 steentjes in de vorm van de cirkel des levens (jahaa, Robin Peewee bedenkt het liefst de meest hoogdravende thema's voor het spelletje dat wij op ons 5e in de huiskamer speelden uit een kartonnen doos). Het veld móet om, zegt de voice-over, want anders komt het wereldrecord in gevaar. En dan? Dan blijven de blokjes staan. Niks cirkel des levens, gewoon domme domino-steentjes die nergens heen gaan. Heerlijke televisie...in gedachten reken ik al uit hoe moeilijk het wordt om het record te verbreken. Maar helaas is er dan altijd nog die akelige aorta van RPW. "Ik hoor de aorta', zegt de voice-over met lichte hysterie in zijn stem. De cameraman zoemt doortrapt in op de ogen van RPW, die als een bang hertje in de koplampen kijken en koortsachtig de aorta zoeken. Heerlijke televisie, maar dat zei ik al.
X en ik gaan volgend jaar infiltreren. We doen dan net alsof we sneue studentjes zijn die drie maanden van hun leven niets beters hebben te doen dan dag in dag uit in de kreukels liggen op de vloer van het FEC in Leeuwarden. Om vervolgens drie maanden relatief keurig in de pas te lopen en heel veel mooie steentjes neer te zetten. Dat alles om op de dag des oordeels, de dag van de uitzending, heeeeeeeeeeeel per ongeluk drie steentjes tussen de aorta uit te vissen. Net op het moment dat niemand kijkt. Fuck de aorta. Wij zorgen voor een aneurisma!
vrijdag 13 november 2009
Ja of Nee
Er zijn van die dingen waar ik me heel druk om maak. Al heel lang en waarschijnlijk nog heel lang. Echt van die Fem-dingen. Lekker zwart-wit, even geen grijs. Ik noem mijn anti-bont-lobby, die onder andere een brief naar de koningin en een mail naar Mart Visser inhield. Ik noem mijn anti-doodstraf-lobby, die tot meerdere felle discussies/ruzies heeft geleid met voorstanders van dit prehistorische, barbarische, achterlijke fenomeen. En vergeet ook niet mijn gepassioneerde strijd tegen roken, die onder meer inhield dat ik zowel de sigaretten van mijn vader als de pijptabak van de buurman door de plee spoelde. Waarbij ik overigens verheugd ben te melden dat inmiddels zowel mijn vader, als de buurman en gelukkig ook X zijn gestopt met die smerige, kankerverwekkende, hersenverwekende bezigheid.
Op dit moment wordt mijn overschot aan aandacht opgeëist door een postbus51 campagne. Overal zie ik advertenties, aanplakbiljetten en berichten op internet. Voor een zaak waar ik vierkant achtersta. Donorschap.
Dus dit blogje bevat een stichtelijke boodschap. Word allen donor mensen!!!
Tot nu toe heeft mijn passie voor deze goede zaak al tot 2 nieuwe donoren geleid. X en moeders. Maar dat is natuurlijk maar een druppel op een gloeiende plaat. Vooral omdat zij allebei heel erg oud gaan worden en we er op korte termijn niets aan hebben. Dus word allen donor en liefst ook heel oud...Dan spreken we gewoon af dat alleen volslagen onbekenden te jong sterven en hun kersverse orgaantjes afstaan aan anderen.
Om mijn missie wat extra kracht te geven nog even dit. Als je geen donor bent, hoef je ook niet op andermans organen te rekenen wat mij betreft. Dat is immers hetzelfde als met verjaardagen geen kadootjes geven en wel iets leuks verwachten op je eigen verjaardag. Zo werkt het niet.
Dus zeg Ja op JaofNee.nl en word donor! (of had ik dat al gezegd?)
ps. Af en toe bloed geven is ook geen ramp hoor...je krijgt er heerlijke koekjes, soep en andere lekkernijen bij...dus als je rond lunch-tijd gaat scheelt het ook nog bammetjes.
Op dit moment wordt mijn overschot aan aandacht opgeëist door een postbus51 campagne. Overal zie ik advertenties, aanplakbiljetten en berichten op internet. Voor een zaak waar ik vierkant achtersta. Donorschap.
Dus dit blogje bevat een stichtelijke boodschap. Word allen donor mensen!!!
Tot nu toe heeft mijn passie voor deze goede zaak al tot 2 nieuwe donoren geleid. X en moeders. Maar dat is natuurlijk maar een druppel op een gloeiende plaat. Vooral omdat zij allebei heel erg oud gaan worden en we er op korte termijn niets aan hebben. Dus word allen donor en liefst ook heel oud...Dan spreken we gewoon af dat alleen volslagen onbekenden te jong sterven en hun kersverse orgaantjes afstaan aan anderen.
Om mijn missie wat extra kracht te geven nog even dit. Als je geen donor bent, hoef je ook niet op andermans organen te rekenen wat mij betreft. Dat is immers hetzelfde als met verjaardagen geen kadootjes geven en wel iets leuks verwachten op je eigen verjaardag. Zo werkt het niet.
Dus zeg Ja op JaofNee.nl en word donor! (of had ik dat al gezegd?)
ps. Af en toe bloed geven is ook geen ramp hoor...je krijgt er heerlijke koekjes, soep en andere lekkernijen bij...dus als je rond lunch-tijd gaat scheelt het ook nog bammetjes.
woensdag 11 november 2009
Huis te koop
Ik loop naar de voordeur en kijk nog een keertje achterom. Scan met mijn ogen de kamer. Probeer me in te leven in de mensen die hier straks binnenkomen. Geen stoorzenders in mijn gezichtsveld? Check, check, dubbel-check. Met een gerust hart sluit ik de deur achter me en stap ik op de fiets om naar mijn werk te gaan.
Maar er knaagt iets van binnen. Heel klein. Het is het gekke idee dat er straks mensen in mijn huis lopen zonder dat ik er bij ben. Het lot van de verkopende partij treft me ineens.
Het begon met een idee: ik zet mijn huis te koop! Maar toen ik dat idee in de praktijk ging brengen kwamen er allemaal kleine hobbeltjes op de weg. Hobbeltjes in de vorm van gebeurtenissen, gesprekken, handelingen, die ik allemaal niet had voorzien toen ik bedacht dat het heerlijk zou zijn om bij X te wonen.
Was het eerst al raar dat de makelaar mijn paleisje op de foto en op internet ging zetten, nu lopen er al vreemden tussen mijn snuisterijtjes. Zouden ze ook in de koelkast loeren? Vinden ze de zolder wel netjes opgeruimd? Wat zouden ze vinden van mijn meubels? Zien ze wel hoe mooi het eigenlijk is? Houden ze wel van tegels op de vloer? De mooie tegels die mijn broer er hoogstpersoonlijk in heeft gelegd...
Mijn huis wordt langzaamaan steeds minder van mij. Zelfs mijn ex mailde er al over... Het wordt een beetje publiek bezit. En misschien is dat maar goed ook. Want er komt natuurlijk een dag dat mijn moeder vertelt dat 'die nieuwen' een akelige laminaatvloer over die prachtige tegels hebben gelegd. Of dat ze de tuin, die pas is aangelegd, helemaal overhoop hebben gehaald. Misschien hangen er over een tijdje wel afschuwelijke siergordijnen voor mijn ramen. Of zijn het van die paradijsvogels die over het prachtige, witte schilderwerk in de weer gaan met knalkleuren. Je weet het maar nooit.
Het knaagt en het schuurt van binnen. Maar gelukkig niet te hard en niet te vaak. Want mijn spulletjes gaan met me mee, mijn lief wacht op me en zo'n tegelvloer.... Ach, die wil mijn broer er misschien wel weer eens inleggen. ;-)
Maar er knaagt iets van binnen. Heel klein. Het is het gekke idee dat er straks mensen in mijn huis lopen zonder dat ik er bij ben. Het lot van de verkopende partij treft me ineens.
Het begon met een idee: ik zet mijn huis te koop! Maar toen ik dat idee in de praktijk ging brengen kwamen er allemaal kleine hobbeltjes op de weg. Hobbeltjes in de vorm van gebeurtenissen, gesprekken, handelingen, die ik allemaal niet had voorzien toen ik bedacht dat het heerlijk zou zijn om bij X te wonen.
Was het eerst al raar dat de makelaar mijn paleisje op de foto en op internet ging zetten, nu lopen er al vreemden tussen mijn snuisterijtjes. Zouden ze ook in de koelkast loeren? Vinden ze de zolder wel netjes opgeruimd? Wat zouden ze vinden van mijn meubels? Zien ze wel hoe mooi het eigenlijk is? Houden ze wel van tegels op de vloer? De mooie tegels die mijn broer er hoogstpersoonlijk in heeft gelegd...
Mijn huis wordt langzaamaan steeds minder van mij. Zelfs mijn ex mailde er al over... Het wordt een beetje publiek bezit. En misschien is dat maar goed ook. Want er komt natuurlijk een dag dat mijn moeder vertelt dat 'die nieuwen' een akelige laminaatvloer over die prachtige tegels hebben gelegd. Of dat ze de tuin, die pas is aangelegd, helemaal overhoop hebben gehaald. Misschien hangen er over een tijdje wel afschuwelijke siergordijnen voor mijn ramen. Of zijn het van die paradijsvogels die over het prachtige, witte schilderwerk in de weer gaan met knalkleuren. Je weet het maar nooit.
Het knaagt en het schuurt van binnen. Maar gelukkig niet te hard en niet te vaak. Want mijn spulletjes gaan met me mee, mijn lief wacht op me en zo'n tegelvloer.... Ach, die wil mijn broer er misschien wel weer eens inleggen. ;-)
Vriendschap
Ze zeggen over vriendschappen dat ze veranderen. Dat de ene komt en de ander gaat. Dat je vrienden hebt omdat ze op dat moment in je leven passen. Het klopt. En tot op heden maakte die wetenschap het mogelijk om zonder al teveel pijn te merken dat bepaalde vriendschappen doodbloedden.
Maar soms is het anders. Dan verandert mijn leven niet zo veel, maar juist het leven van de ander. Dan merk je dat de prioriteiten veranderen, dat je steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Zag je elkaar eerst nog wekelijks, ineens lukt het niet meer om een gaatje in de beide agendas te vinden. Belde je eerst nog dagelijks, ineens weet je het nummer niet meer goed te herinneren. Voelde je eerst nog grote liefde voor de ander, ineens word je een beetje boos.
Nou ja, boos? Teleurgesteld is een beter woord, al vond ik het vroeger emotionele chantage als mijn moeder zoiets zei.
Maar het is zo jammer... Er zijn twee mensen die me langzaam door de vingers glippen. Die me juist ontzettend dierbaar zijn. Ooit beschouwde ik ze misschien wel een beetje als soulmates, en nu....het worden langzaamaan kennissen. Als we elkaar zien moeten we eerst helemaal bijpraten.
Maar terwijl ik ze als zand door mijn handen voel gaan, merk ik ook dat mijn greep verslapt. Ik probeer niet krampachtig een afspraak te maken, bel ze niet meer zo vaak op. Ik wacht af. En waarom? Doet het te pijn om ze te spreken, omdat ik dan merk hoe groot de kloof is geworden? Of is het trots? Ben ik te trots om mezelf aan te blijven bieden? Ik weet het niet.
Ik houd het er maar op dat het een fase is. Dat straks alles weer bij het oude wordt en dat het beter is om ondertussen rustig af te wachten en niet te pushen of te pullen. En ondertussen, wonder boven wonder, dienen zich voorzichtig nieuwe vriendschappen aan... vriendschappen die misschien horen bij de fase waarin andere vriendschappen verdwijnen.
Maar soms is het anders. Dan verandert mijn leven niet zo veel, maar juist het leven van de ander. Dan merk je dat de prioriteiten veranderen, dat je steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Zag je elkaar eerst nog wekelijks, ineens lukt het niet meer om een gaatje in de beide agendas te vinden. Belde je eerst nog dagelijks, ineens weet je het nummer niet meer goed te herinneren. Voelde je eerst nog grote liefde voor de ander, ineens word je een beetje boos.
Nou ja, boos? Teleurgesteld is een beter woord, al vond ik het vroeger emotionele chantage als mijn moeder zoiets zei.
Maar het is zo jammer... Er zijn twee mensen die me langzaam door de vingers glippen. Die me juist ontzettend dierbaar zijn. Ooit beschouwde ik ze misschien wel een beetje als soulmates, en nu....het worden langzaamaan kennissen. Als we elkaar zien moeten we eerst helemaal bijpraten.
Maar terwijl ik ze als zand door mijn handen voel gaan, merk ik ook dat mijn greep verslapt. Ik probeer niet krampachtig een afspraak te maken, bel ze niet meer zo vaak op. Ik wacht af. En waarom? Doet het te pijn om ze te spreken, omdat ik dan merk hoe groot de kloof is geworden? Of is het trots? Ben ik te trots om mezelf aan te blijven bieden? Ik weet het niet.
Ik houd het er maar op dat het een fase is. Dat straks alles weer bij het oude wordt en dat het beter is om ondertussen rustig af te wachten en niet te pushen of te pullen. En ondertussen, wonder boven wonder, dienen zich voorzichtig nieuwe vriendschappen aan... vriendschappen die misschien horen bij de fase waarin andere vriendschappen verdwijnen.
De fout der fouten
Mannen....grrr. Ik kan best mét, maar ook best wel eens zonder. Zoals gisteren. De vaste lezers van mijn gedachtenkronkels weten dat ik eigenlijk altijd lyrisch ben over X. Zoniet vandaag. Want gisteren beging hij de fout der fouten, maakte hij de opmerking der opmerkingen. Het was genant en het ging zo:
We zaten even bij mijn ouders nadat we lekker een stuk hadden gelopen. Bakje thee, leuke film. Altijd gezellig. Totdat mijn vader constateerde dat eíndelijk mijn eigen haarkleur weer eens opdook. Hij heeft gelijk, want ik had de uitgroei weken geleden al bij moeten werken, maar toch. Eindelijk....dat klinkt mij in de oren als: 'Dat blonde staat je niet, ik ben blij dat je weer een brunette wordt.' Lekker is dat! Als het nou voor het eerst was dat er dergelijke geluiden uit mijn vader kwamen, ach, dan had ik me daar makkelijk overheen gezet. Maar sinds ik met de peroxide in de weer ben, en dat is toch al zo'n zes jaar, moet ik horen dat het andere mooier was. En daar word je wel eens flauw van. Toch dames? Als je daar dan bij optelt dat ik de nacht tevoren geen oog dicht had gedaan, kun je je ongeveer voorstellen hoe mijn reactie was. Ik sputterde, pruttelde en beet van me af. Een toeschouwer zou me misschien chagerijnig noemen.
Mijn X noemt dat een prikkelbare reactie. Weet ik nu. Nou en als ik dat nog niet was, werd ik het spontaan... Want wat presteerde X op dat moment? Hij zei zachtjes woorden in de strekking van: 'Je moet zeker ongesteld worden?!'.
KlaBoem!!!!! Ik vloog nog net niet op, maar het scheelde niet alles. Mijn lontje brandde op tot in het kruidvat en zorgde voor een explosie die zijn weerga niet kende. Neem hierbij dan nog even in ogenschouw dat meneer het niet zo netjes zei als ik het hier herhaal. Het was nog erger, maar uit loyaliteit en bescherming laat ik de letterlijke woorden maar achterwege. PRIKKELBAAR met hoofdletters was ik op dat moment! Dus. Mannen. Ik kan soms best even zonder hoor...
We zaten even bij mijn ouders nadat we lekker een stuk hadden gelopen. Bakje thee, leuke film. Altijd gezellig. Totdat mijn vader constateerde dat eíndelijk mijn eigen haarkleur weer eens opdook. Hij heeft gelijk, want ik had de uitgroei weken geleden al bij moeten werken, maar toch. Eindelijk....dat klinkt mij in de oren als: 'Dat blonde staat je niet, ik ben blij dat je weer een brunette wordt.' Lekker is dat! Als het nou voor het eerst was dat er dergelijke geluiden uit mijn vader kwamen, ach, dan had ik me daar makkelijk overheen gezet. Maar sinds ik met de peroxide in de weer ben, en dat is toch al zo'n zes jaar, moet ik horen dat het andere mooier was. En daar word je wel eens flauw van. Toch dames? Als je daar dan bij optelt dat ik de nacht tevoren geen oog dicht had gedaan, kun je je ongeveer voorstellen hoe mijn reactie was. Ik sputterde, pruttelde en beet van me af. Een toeschouwer zou me misschien chagerijnig noemen.
Mijn X noemt dat een prikkelbare reactie. Weet ik nu. Nou en als ik dat nog niet was, werd ik het spontaan... Want wat presteerde X op dat moment? Hij zei zachtjes woorden in de strekking van: 'Je moet zeker ongesteld worden?!'.
KlaBoem!!!!! Ik vloog nog net niet op, maar het scheelde niet alles. Mijn lontje brandde op tot in het kruidvat en zorgde voor een explosie die zijn weerga niet kende. Neem hierbij dan nog even in ogenschouw dat meneer het niet zo netjes zei als ik het hier herhaal. Het was nog erger, maar uit loyaliteit en bescherming laat ik de letterlijke woorden maar achterwege. PRIKKELBAAR met hoofdletters was ik op dat moment! Dus. Mannen. Ik kan soms best even zonder hoor...
dinsdag 10 november 2009
Hoge thee
Picture this: alle meiden uit mijn familie aan tafel voor een high-tea. Vooral om onze lieve beppe te vermaken nu ze een moeilijke tijd heeft met pake die aan Alzheimer lijdt.
Iedereen in zijn leukste, tuttigste goed, lekker opgedirkt en vol verwachting over de lekkernijen die komen gaan. En wat waren het een lekkernijen! De riem kon aan het eind van de middag wel een gaatje losser.
Tja, en waar gaat het dan over als zoveel vrouwvolk zich verzamelt? Over mannen? Nee hoor. Over make-up? Niets daarvan. Over kleding, sieraden, eten, familie of andere heerlijke onderwerpen? Uh-uh. Fout. Het gaat over kinderen. Over baby's, over peuters, poepluiers, tandjes, grote monden, onderbroken nachten, opvoedingsproblemen. Alle onderwerpen ten aanzien van het kleine grut van mijn nichtjes passeerden de revue.
Dus daar zat ik dan. Met mijn lijf dat nog nooit een kind had gedragen. Met mijn borsten waar nog nooit tepelkloven in hadden gezeten. Met mijn handen die nog nooit een snotneus zonder zakdoek hadden weggeveegd. Met mijn mond die nog nooit een speen had schoongesabbeld nadat ie op de grond was gevallen. Ik zat daar, moederrol-loos, kinderkennis-loos. En volslagen ongeïnteresseerd. Er zijn toch zat andere onderwerpen om over te praten? Ook als je kinderen hebt...toch? Of zou ik ook zo worden?
Ik probeerde het tij nog een beetje te keren door, tussen een brownie en een scone door, over een vriendin te klagen dat zij het altijd alléén maar over haar kind kon hebben. Ik benadrukte dat het me niet zoveel kon schelen hoe vaak haar kind 's nachts 'kwam'. (Kinderen van een paar maanden komen niet!!! Ze kunnen toch niet lopen?!) Gooide mijn hele hebben en houden in de strijd om te laten merken dat ik het wel eens over iets anders wilde hebben de de kids van mijn nichtjes. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn schattig en hartstikke gezellig en vermakelijk. ALS ZE ERBIJ ZIJN! Niet om over te praten... Het is net als met voetbal. Dat mannen er naar kijken snap ik nog net, maar die eeuwige lulverhalen van zogenaamde experts, dat is toch vre-se-lijk!
Toen mijn nichtje na een snikje van haar baby mij veelbetekenend aankeek en pruttelde: Weet waar je aan begint hoor', brak mijn klomp helemaal....Het was gedaan met het fatsoen. Ik werd chagerijnig. Bedoelt ze dan te zeggen dat het vreselijk is? Dat ze er nooit aan had moeten beginnen? Probeerde ze me op die manier te behoeden voor de grootste fout van mijn leven?
Ik snap het niet. Waarom heeft ze dan een tweede kind gekregen? En waarom gaat het ALTIJD over die kinderen als ze zo verschrikkelijk zijn en je je nog maar eens af moet vragen of je er wel aan moet beginnen... Pfff... Doe mij nog maar een brownie.
Iedereen in zijn leukste, tuttigste goed, lekker opgedirkt en vol verwachting over de lekkernijen die komen gaan. En wat waren het een lekkernijen! De riem kon aan het eind van de middag wel een gaatje losser.
Tja, en waar gaat het dan over als zoveel vrouwvolk zich verzamelt? Over mannen? Nee hoor. Over make-up? Niets daarvan. Over kleding, sieraden, eten, familie of andere heerlijke onderwerpen? Uh-uh. Fout. Het gaat over kinderen. Over baby's, over peuters, poepluiers, tandjes, grote monden, onderbroken nachten, opvoedingsproblemen. Alle onderwerpen ten aanzien van het kleine grut van mijn nichtjes passeerden de revue.
Dus daar zat ik dan. Met mijn lijf dat nog nooit een kind had gedragen. Met mijn borsten waar nog nooit tepelkloven in hadden gezeten. Met mijn handen die nog nooit een snotneus zonder zakdoek hadden weggeveegd. Met mijn mond die nog nooit een speen had schoongesabbeld nadat ie op de grond was gevallen. Ik zat daar, moederrol-loos, kinderkennis-loos. En volslagen ongeïnteresseerd. Er zijn toch zat andere onderwerpen om over te praten? Ook als je kinderen hebt...toch? Of zou ik ook zo worden?
Ik probeerde het tij nog een beetje te keren door, tussen een brownie en een scone door, over een vriendin te klagen dat zij het altijd alléén maar over haar kind kon hebben. Ik benadrukte dat het me niet zoveel kon schelen hoe vaak haar kind 's nachts 'kwam'. (Kinderen van een paar maanden komen niet!!! Ze kunnen toch niet lopen?!) Gooide mijn hele hebben en houden in de strijd om te laten merken dat ik het wel eens over iets anders wilde hebben de de kids van mijn nichtjes. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn schattig en hartstikke gezellig en vermakelijk. ALS ZE ERBIJ ZIJN! Niet om over te praten... Het is net als met voetbal. Dat mannen er naar kijken snap ik nog net, maar die eeuwige lulverhalen van zogenaamde experts, dat is toch vre-se-lijk!
Toen mijn nichtje na een snikje van haar baby mij veelbetekenend aankeek en pruttelde: Weet waar je aan begint hoor', brak mijn klomp helemaal....Het was gedaan met het fatsoen. Ik werd chagerijnig. Bedoelt ze dan te zeggen dat het vreselijk is? Dat ze er nooit aan had moeten beginnen? Probeerde ze me op die manier te behoeden voor de grootste fout van mijn leven?
Ik snap het niet. Waarom heeft ze dan een tweede kind gekregen? En waarom gaat het ALTIJD over die kinderen als ze zo verschrikkelijk zijn en je je nog maar eens af moet vragen of je er wel aan moet beginnen... Pfff... Doe mij nog maar een brownie.
Abonneren op:
Posts (Atom)