Ik heb het nooit willen weten en ik zal het live ook nooit toegeven... Maar ik ben een vreselijke versie van mezelf als het weer rode vlaggetjesweek is.
En nee, dan doel ik niet op de kortingsaktie van de C&A. Ik heb het over het maandelijkse ongenoegen dat menstruatie heet. Maar je kunt natuurlijk ook spreken over ongesteldheid, de rode feestweek, het hebben van een rode poes (ja er zijn dus gewoon echt mensen die zoiets denigrerends zeggen), de maandstonde, en weet ik wat nog meer. Ik kies voor de rode vlaggetjesweek, het is tenslotte al ellendig genoeg, daar hoef ik dan niet ook nog eens een naam aan te geven waar je nekharen spontaan van overeind gaan staan. En met rode vlaggetjesweek kan ik toch net doen of het totaal niet ongemakkelijk, pijnlijk en vervelend is. Om van de emotionele ongein nog maar te zwijgen.
Het is dus geen vlaggetjesweek en al helemaal geen feestje. En ik schrijf het nu één keer op om het daarna voor altijd te ontkennen. Ik ben een draak van een meid als de hormonen door mijn lijf gieren. Ik wordt nog wispelturiger dan anders. Chagerijnig op een manier waar je U tegen zegt. Ik jank om niks en om alles. Vind mezelf zielig en klaag over buikpijn. Ik heb zo'n kort lontje dat ik spontaan vlam vat. Vind mezelf ineens vreselijk dik en lelijk en denk iedere maand weer dat ik helemaal niks leuks in de kast heb. Ik wil chocolade om vervolgens te mekkeren over de kilo's en de puistjes. Ik zeur. En tot overmaat van ramp heb ik altijd pas door hoeveel de hormonen met me doen op het moment dat ik alle akelige kanten van mezelf - zonder enige nuttige aanleiding - aan mijn lief heb getoond.
Kortom, de vlaggetjes wapperen niet alleen tot mijn irritatie, het is ook rampzalig voor de man in mijn leven. Dus die heeft zich nu veilig terug getrokken met een boek aan de andere kant van de, gelukkig grote, woonkamer. Hij hult zich in stilzwijgen en wacht rustig af tot het over gaat. Want hoe vervelend het ook is, het gaat gelukkig altijd weer over. Om volgende maand in volle hevigheid terug te keren. Ik weet het, hij weet het. Maar we spreken het niet uit, ik waarschuw hem niet van te voren met een soort PMS-alert en hij wijst mij niet op mijn narigheid. Allemaal om te voorkomen dat de hormonale duivel in mij ontwaakt en haar staart roert. Gelukkig is er één voordeel, ook voor mij, het is niet besmettelijk!
zaterdag 24 oktober 2009
Oohoo cherie!
Het is zover, ik begin een ouwe doos te worden.
Opeens zie ik doembeelden voor me van mezelf als sherry-teutende-leutende troelala op de bank met een tijdschrift op schoot of met As the world turns op tv. En leken die doembeelden vorige week nog onrealistisch of op zijn minst ver weg... Inmiddels ben ik me er van bewust dat het een realiteit is die ik binnen nu en een minuut zou kunnen creëeren. Zonder enig schuldgevoel of enige gene. Ik kan nu opstaan, drie stappen zetten, de kurkentrekker tevoorschijn toveren, het glas oppoetsen, de fles ontkurken en een sherrietje voor mezelf inschenken. De Linda ligt op tafel...dus ik kan mijn gevreesde toekomst in no time omzetten in keiharde (in dit geval mierzoete, tongstrelend zachte) realiteit.
Vandaag heb ik mijn eerste flesje sherry (van ongetwijfeld vele volgende) gekocht.
Maar ik kan het niet helpen. H en G hebben het gedaan, mij verpest... Vorige week, na een heerlijk maaltje boden ze me een drankje aan. Niet wetende dat het om het ouwe-vrijsters-die-graag-een-sjekkie-roken-vocht ging, stonk ik er met open ogen in.
Zelden een vloeibaar goedje met zo'n goddelijke smaak geproefd. De engeltjes piesten op mijn tong. Ik kon een zachte kreun van genot nog net onderdrukken toen ik vroeg wat voor zaligs dit was....om me bijna in het tweede slokje te verslikken toen ik hoorde dat het om sherry ging.
Na van de eerste schrik te zijn bekomen liet ik mij graag nog eens bijschenken en zette ik me al snel over de naam van het beestje heen. Zoiets lekkers laat ik niet lopen vanwege een imago-probleempje of eigen vooroordelen. Ik moest en zou er meer van hebben.
Dus vandaag, met de naam in mijn hoofd - Pedro Ximenez zong het in mijn brein - de wijnhandel binnengestapt en toegeslagen. En nu ben ik dus officieel een sherry liefhebber. Alleen de zoete natuurlijk...maar het is toch echt sherry. Sherry, mon cherie. Ach, wat zit ik hier nog!??? Ik schenk eens in. Je leeft maar één keer. En dan liever als sherrytroel dan als appelsaptut. Proost!
Opeens zie ik doembeelden voor me van mezelf als sherry-teutende-leutende troelala op de bank met een tijdschrift op schoot of met As the world turns op tv. En leken die doembeelden vorige week nog onrealistisch of op zijn minst ver weg... Inmiddels ben ik me er van bewust dat het een realiteit is die ik binnen nu en een minuut zou kunnen creëeren. Zonder enig schuldgevoel of enige gene. Ik kan nu opstaan, drie stappen zetten, de kurkentrekker tevoorschijn toveren, het glas oppoetsen, de fles ontkurken en een sherrietje voor mezelf inschenken. De Linda ligt op tafel...dus ik kan mijn gevreesde toekomst in no time omzetten in keiharde (in dit geval mierzoete, tongstrelend zachte) realiteit.
Vandaag heb ik mijn eerste flesje sherry (van ongetwijfeld vele volgende) gekocht.
Maar ik kan het niet helpen. H en G hebben het gedaan, mij verpest... Vorige week, na een heerlijk maaltje boden ze me een drankje aan. Niet wetende dat het om het ouwe-vrijsters-die-graag-een-sjekkie-roken-vocht ging, stonk ik er met open ogen in.
Zelden een vloeibaar goedje met zo'n goddelijke smaak geproefd. De engeltjes piesten op mijn tong. Ik kon een zachte kreun van genot nog net onderdrukken toen ik vroeg wat voor zaligs dit was....om me bijna in het tweede slokje te verslikken toen ik hoorde dat het om sherry ging.
Na van de eerste schrik te zijn bekomen liet ik mij graag nog eens bijschenken en zette ik me al snel over de naam van het beestje heen. Zoiets lekkers laat ik niet lopen vanwege een imago-probleempje of eigen vooroordelen. Ik moest en zou er meer van hebben.
Dus vandaag, met de naam in mijn hoofd - Pedro Ximenez zong het in mijn brein - de wijnhandel binnengestapt en toegeslagen. En nu ben ik dus officieel een sherry liefhebber. Alleen de zoete natuurlijk...maar het is toch echt sherry. Sherry, mon cherie. Ach, wat zit ik hier nog!??? Ik schenk eens in. Je leeft maar één keer. En dan liever als sherrytroel dan als appelsaptut. Proost!
Abonneren op:
Posts (Atom)