Dan ben je advocaat. En je komt uit een geslacht van advocaten. Je doet het leuk, wordt steeds bekender. Vooral omdat je je zaakjes goed voor elkaar hebt.
En wat doe je dan? Dan kruip je naast Albert achter een desk in een showprogramma en twinkel je af en toe met je oogjes om te laten merken dat het toch eigenlijk allemaal maar niets voor jou is. Dan scoor je, na een hele reeks jonge blaadjes, een nieuwslezeres van de NOS die je aan de haak hebt geslagen doordat je weer eens ijdel in een blaadje moest.
Maar altijd behoudt je je uiterlijke klasse en spreek je keurig, iets te geaffecteerd ABN. En tussendoor doe je nog even het proces van de eeuw, waarin je keer op keer de onpartijdigheid van de rechter aan de orde stelt. Uiteindelijk zelfs succesvol. En al doende wordt je bekender, geliefder en ijdeler.
Om vervolgens op een doodgewone dinsdagavond langs Powned te zappen en een bekend gezicht te zien. Je zapt nog eens terug en krabt eens achter je oor...wie was ze ookal weer? Heb je haar nou wel of niet tussen de lakens gehad? Een schrijfstertje, ja dat was het. Huh, wat zegt ze nu? Ben je goed met je tong? Even denk je nog dat ze bedoelt dat je niet op je mondje gevallen bent. Totdat nog een bekend gezicht de beeldbuis vult en je maag zich bijna omkeert. Even vraag je je af of ze "In de hoofdrol" weer uitzenden en ze vergeten zijn om je uit te nodigen. Maar al snel merk je dat niet al je exen aan het woord komen. Nee, alleen die twee rancuneuze die je op een gegeven moment gewoon niet meer gebeld hebt omdat ze toch een beetje tegenvielen. Nou, dat blijkt wel. Jouw klasse hebben ze duidelijk niet als het item wordt afgerond met de conclusie dat je een maar een 'kort gedingetje' in je broek hebt.
Arme Bram. Zoveel wrok. Hopelijk strijk je Eva nooit tegen de haren in. Want als ze over jouw gereedschap net zo vurig spreekt als over haar 'boobies', nou berg je dan maar en geloof in eeuwige liefde.
woensdag 27 oktober 2010
Baantjes
Ik heb wat baantjes gehad in mijn leven. Brieven rond brengen door de hele stad en 's nachts dromen over huisnummers en brievenbussen. Schoonmaken, hamburgers bakken, verzekeringen verkopen, van alles heb ik gedaan. En maar zelden vond ik het leuk. Het geld dat ik ermee verdiende maakte het echter allemaal de moeite waard.
Maar er zijn banen waar zelfs het dikste salaris me niet gelukkig zou kunnen maken. Zo realiseer ik me iedere keer dat ik in een vliegtuig zit, dat het werk van een stewardes niets anders is dan het werk van een serveerster onder barre omstandigheden. Je kunt je kont niet keren, moet de hele tijd aardig blijven en dan ook nog eens in een vleeskleurige panty op onmogelijke hakken lopen. Niks voor mij. En al helemaal niet bij de KLM. Daar ontslaan ze zelfs stewardessen die al dertien jaar spataderen lopen te kweken op een hoogte van 20000 voet, omdat hun háár te kort is! Want kort haar is niet vrouwelijk, vinden ze bij KLM. Een stewardes moet dus niet alleen aardig en vakkundig zijn, maar ook nog eens vrouwelijk. Who cares? Die lelijke, Engelse monsters van Ryanair brengen me ook wel veilig en comfortabel naar de plaats van bestemming.
Stewardes zal ik dus niet snel worden. Maar het allerergste baantje wat ik kan bedenken is dat van verkoper... Niet gewoon een autoverkoper, wat me trouwens ook best erg lijkt, maar een bejaarde-dames-lokkende-en-misleidende-verkoper. Je kent ze wel, van die types die allerlei dubieuze lokkertjes bedenken om een zaal te kunnen vullen met oudjes die hopen een prijs te hebben gewonnen. Daar sta je dan, in het dorpshuis van Jipsing-Boertange en de oudjes stromen langzaam binnen, de een achter een rollator, de ander arm in arm met de buurvrouw. Ze gaan zitten en kijken verwachtingsvol rond. Je ziet ze bijna denken: 'wat leuk dat we er weer eens even uit zijn' en 'wat zou er komen? zou ik wat gewonnen hebben?' Je schenkt ze wat koffie in en dan ga je los. Alle verkooptrucs, niet alleen de fatsoenlijke maar ook de meest groffe, haal je uit de kast. Want verkopen zal je, zonder handel geen provisie en je Golf Gti loopt ook niet op lucht.
Dus je gooit er wat nepreisjes tegenaan, waarvan de oudjes niet weten dat die er alleen maar op gericht zijn om weer wat aan ze te slijten. Je laat de dametjes met de blauwe kleurspoelinkjes zelfs betalen voor dingen die ze gewonnen hebben en aan het eind van de rit leg je ze op een matras en praat je net zo lang op ze in tot ze zeggen; doe maar....voor het lieve sommetje van 800 euro. Niks vragen wat de maten van het bed zijn, niks garantie of ruilmogelijkheden. Nee hoor, die avond prop je je autootje vol en rijd je naar de dametjes en hun bedjes en draai je ze met je grootste glimlach definitief een poot uit, huppa weer een maandje AOW in je zak, om daarna je reis te vervolgen naar het volgende wijkcentrum en naar de volgende groep lieve, goedgelovige, oudjes die je ongegeneerd hun zuurverdiende centen uit de zak klopt.
Als dat de enige carrieremove zou zijn die ik kon maken, sloeg ik toch liever linksaf naar het loket om bijstand aan te vragen. Of rechtdoor naar het schoonmaakbedrijf om te smeken om een eerlijke baan. Maar oudjes laat ik met rust. Omdat ik het nooit op mijn geweten zou willen hebben dat zo'n lief omaatje 's avonds haar oudste kleindochter op moet bellen en het gesprek begint met; Wat was beppe dom he?! Nee beppe, je was niet dom. Je deed precies wat die mannen wilden en waar ze keihard op getraind zijn. Mannen met ellendige baantjes waar ze nooit en te nimmer trots op kunnen zijn.
Maar er zijn banen waar zelfs het dikste salaris me niet gelukkig zou kunnen maken. Zo realiseer ik me iedere keer dat ik in een vliegtuig zit, dat het werk van een stewardes niets anders is dan het werk van een serveerster onder barre omstandigheden. Je kunt je kont niet keren, moet de hele tijd aardig blijven en dan ook nog eens in een vleeskleurige panty op onmogelijke hakken lopen. Niks voor mij. En al helemaal niet bij de KLM. Daar ontslaan ze zelfs stewardessen die al dertien jaar spataderen lopen te kweken op een hoogte van 20000 voet, omdat hun háár te kort is! Want kort haar is niet vrouwelijk, vinden ze bij KLM. Een stewardes moet dus niet alleen aardig en vakkundig zijn, maar ook nog eens vrouwelijk. Who cares? Die lelijke, Engelse monsters van Ryanair brengen me ook wel veilig en comfortabel naar de plaats van bestemming.
Stewardes zal ik dus niet snel worden. Maar het allerergste baantje wat ik kan bedenken is dat van verkoper... Niet gewoon een autoverkoper, wat me trouwens ook best erg lijkt, maar een bejaarde-dames-lokkende-en-misleidende-verkoper. Je kent ze wel, van die types die allerlei dubieuze lokkertjes bedenken om een zaal te kunnen vullen met oudjes die hopen een prijs te hebben gewonnen. Daar sta je dan, in het dorpshuis van Jipsing-Boertange en de oudjes stromen langzaam binnen, de een achter een rollator, de ander arm in arm met de buurvrouw. Ze gaan zitten en kijken verwachtingsvol rond. Je ziet ze bijna denken: 'wat leuk dat we er weer eens even uit zijn' en 'wat zou er komen? zou ik wat gewonnen hebben?' Je schenkt ze wat koffie in en dan ga je los. Alle verkooptrucs, niet alleen de fatsoenlijke maar ook de meest groffe, haal je uit de kast. Want verkopen zal je, zonder handel geen provisie en je Golf Gti loopt ook niet op lucht.
Dus je gooit er wat nepreisjes tegenaan, waarvan de oudjes niet weten dat die er alleen maar op gericht zijn om weer wat aan ze te slijten. Je laat de dametjes met de blauwe kleurspoelinkjes zelfs betalen voor dingen die ze gewonnen hebben en aan het eind van de rit leg je ze op een matras en praat je net zo lang op ze in tot ze zeggen; doe maar....voor het lieve sommetje van 800 euro. Niks vragen wat de maten van het bed zijn, niks garantie of ruilmogelijkheden. Nee hoor, die avond prop je je autootje vol en rijd je naar de dametjes en hun bedjes en draai je ze met je grootste glimlach definitief een poot uit, huppa weer een maandje AOW in je zak, om daarna je reis te vervolgen naar het volgende wijkcentrum en naar de volgende groep lieve, goedgelovige, oudjes die je ongegeneerd hun zuurverdiende centen uit de zak klopt.
Als dat de enige carrieremove zou zijn die ik kon maken, sloeg ik toch liever linksaf naar het loket om bijstand aan te vragen. Of rechtdoor naar het schoonmaakbedrijf om te smeken om een eerlijke baan. Maar oudjes laat ik met rust. Omdat ik het nooit op mijn geweten zou willen hebben dat zo'n lief omaatje 's avonds haar oudste kleindochter op moet bellen en het gesprek begint met; Wat was beppe dom he?! Nee beppe, je was niet dom. Je deed precies wat die mannen wilden en waar ze keihard op getraind zijn. Mannen met ellendige baantjes waar ze nooit en te nimmer trots op kunnen zijn.
dinsdag 26 oktober 2010
Kritische lezer
Ik groeide op met de Telegraaf op de ontbijttafel en Baantjer in de boekenkast en later ook op televisie. Een heerlijke jeugd waarin regelmatig smeuïig nieuws voorbij kwam in koppen van chocoladeletters. De mooiste was "Mylene kent geen gene" over Mylene de la Haye, die destijds Lief en Leed zou gaan presenteren. Het is een eeuwigheid geleden, maar nog altijd denk ik bij het woord 'gene' aan Mylene.
Maar goed, als je opgroeit zoals ik, dan ben je niet zo'n kritische lezer. Dan lees je om een beetje bij te blijven, maar niet om alles precies te weten en overal zeker van te zijn. Dan is een half uurtje met de krant niet alleen voor ontwikkeling of kennisvergaring, maar ook gewoon heerlijk voor vermaak. Dan denk je niet zoveel na over de achtergrond van een artikel en stel je geen vragen over het waarheidsgehalte. Het staat er, dus het is zo. Dat blijkt immers wel met Mylene. Want als ze gene kende, zou ze vast niet op televisie aan Bridget hebben verteld dat zij (als moeder van twee jongens van ongeveer 17) onlangs met een jongetje van 20 had staat zoenen op een feestje...
Maar nu, een paar jaar na Mylene in de Telegraaf, is er FF in de krant. En nu het nieuws zo nu en dan over mij gaat, lees ik toch wat kritischer. Nou ja, kritisch hoef ik eigenlijk niet eens te lezen. Bijna elk stukje staat bol van de fouten. Journalisten maken van de beperkte informatie die ze hebben gewoon lekker hun eigen verhaal. En dat mag, maar als ik dan ineens heel anders overkom dan ik ben, wordt het wat mij betreft toch een ander verhaal. Als er teksten worden gequoot die ik nooit mijn keel uit zou kunnen krijgen of een beeld wordt geschetst van een prekerig typje, dan word ik ineens een heel kritische lezer. Een mopperige lezer ook. Een lezer die zich nu bij elk stukje afvraagt welk onderdeel verkeerd vertaald is of gewoon compleet uit de duim is gezogen. En dan sta ik nog niet eens in die beruchte Telegraaf....
Maar goed, als je opgroeit zoals ik, dan ben je niet zo'n kritische lezer. Dan lees je om een beetje bij te blijven, maar niet om alles precies te weten en overal zeker van te zijn. Dan is een half uurtje met de krant niet alleen voor ontwikkeling of kennisvergaring, maar ook gewoon heerlijk voor vermaak. Dan denk je niet zoveel na over de achtergrond van een artikel en stel je geen vragen over het waarheidsgehalte. Het staat er, dus het is zo. Dat blijkt immers wel met Mylene. Want als ze gene kende, zou ze vast niet op televisie aan Bridget hebben verteld dat zij (als moeder van twee jongens van ongeveer 17) onlangs met een jongetje van 20 had staat zoenen op een feestje...
Maar nu, een paar jaar na Mylene in de Telegraaf, is er FF in de krant. En nu het nieuws zo nu en dan over mij gaat, lees ik toch wat kritischer. Nou ja, kritisch hoef ik eigenlijk niet eens te lezen. Bijna elk stukje staat bol van de fouten. Journalisten maken van de beperkte informatie die ze hebben gewoon lekker hun eigen verhaal. En dat mag, maar als ik dan ineens heel anders overkom dan ik ben, wordt het wat mij betreft toch een ander verhaal. Als er teksten worden gequoot die ik nooit mijn keel uit zou kunnen krijgen of een beeld wordt geschetst van een prekerig typje, dan word ik ineens een heel kritische lezer. Een mopperige lezer ook. Een lezer die zich nu bij elk stukje afvraagt welk onderdeel verkeerd vertaald is of gewoon compleet uit de duim is gezogen. En dan sta ik nog niet eens in die beruchte Telegraaf....
Zuur
Als ik in een dossier zier e staan dat de betrokkene is geboren in 1991 heb ik even nog de illusie dat we ongeveer even oud zijn. Om vervolgens met kramp in mijn hartstreek te ontdekken dat hij toch echt gewoon nog maar een jongen van 19 is en ik een vrouw van 30. Ik voel me vaker een vrouw als een meisje, maar moet zo nu en dan constateren dat mijn zelfbeeld iets te rooskleurig is. In ieder geval wat leeftijd en gebrek aan volwassenheid betreft.
Oké ik slaap als het even kan met een knuffeltje. Ja, ik schep er genoegen in om puberale boer- en scheetgrappen (en -geluiden) te maken. En ik kan ook niet ontkennen dat het heerlijk is om af en toe als een tiener door een kroeg te stuiteren en net te doen of ik er echt elke week kom.
Maar gisterochtend was er even geen ontkennen meer aan. Daar fietste ik, met mijn schouders omhoog getrokken om mijn oren zover mogelijk tussen mijn sjaal en capuchon te kunnen duwen...het was koud!? De winter moest wel onderweg zijn... En wat zag mijn oog? Jonge meisjes met korte rokjes, dunne legginkjes en totaal leeftijds-inadequate pumps. KOUD!!! En meteen dacht ik; wie laat die kinderen nou zo ordinair de deur uitgaan? Straks krijgen ze blaasontsteking.
Ik voelde tijdens al die verontwaardiging en verbazing mijn gezicht veranderen - ik metamorfooste ineens in een ouwe doos met een zure bek. Wat is dat toch een heerlijke uitdrukking als het over andere saaie, bekrompen en zeurderige vrouwen heb....ze heeft een zure bek, of "met die zure bek van haar"... Als de hormonen op volle toeren draaien is het zalig om ander vrouwvolk van dergelijke toevoegingen te voorzien, maar als je ineens voelt dat je zelf een zure bek aan het trekken bent wordt het een heel ander verhaal.
Dan is de enige conclusie dat het puberale-tienerige-meisjesachtige wel heel ver van je af is komen te staan.
Gelukkig was het maar even en zat ik tien minuten later alweer lachend en dromend op mijn fietsje te genieten van mijn superfoute negermuziekjes.... Die zure bek was in geen velden of wegen meer te bekennen...Totdat een jongetje - dat nog zo jong was dat hij totaal niet doorhad dat hij niet elke dag zijn halve gelpot op zijn hoofd hoefde te legen - een dikke vette sigaret draaide uit zijn pakje javaanse jongens. Waar moet het heen met deze wereld en wat moet ik aan met die zure vrouw die zo nu en dan bezit neemt van mijn lichaam?!
Oké ik slaap als het even kan met een knuffeltje. Ja, ik schep er genoegen in om puberale boer- en scheetgrappen (en -geluiden) te maken. En ik kan ook niet ontkennen dat het heerlijk is om af en toe als een tiener door een kroeg te stuiteren en net te doen of ik er echt elke week kom.
Maar gisterochtend was er even geen ontkennen meer aan. Daar fietste ik, met mijn schouders omhoog getrokken om mijn oren zover mogelijk tussen mijn sjaal en capuchon te kunnen duwen...het was koud!? De winter moest wel onderweg zijn... En wat zag mijn oog? Jonge meisjes met korte rokjes, dunne legginkjes en totaal leeftijds-inadequate pumps. KOUD!!! En meteen dacht ik; wie laat die kinderen nou zo ordinair de deur uitgaan? Straks krijgen ze blaasontsteking.
Ik voelde tijdens al die verontwaardiging en verbazing mijn gezicht veranderen - ik metamorfooste ineens in een ouwe doos met een zure bek. Wat is dat toch een heerlijke uitdrukking als het over andere saaie, bekrompen en zeurderige vrouwen heb....ze heeft een zure bek, of "met die zure bek van haar"... Als de hormonen op volle toeren draaien is het zalig om ander vrouwvolk van dergelijke toevoegingen te voorzien, maar als je ineens voelt dat je zelf een zure bek aan het trekken bent wordt het een heel ander verhaal.
Dan is de enige conclusie dat het puberale-tienerige-meisjesachtige wel heel ver van je af is komen te staan.
Gelukkig was het maar even en zat ik tien minuten later alweer lachend en dromend op mijn fietsje te genieten van mijn superfoute negermuziekjes.... Die zure bek was in geen velden of wegen meer te bekennen...Totdat een jongetje - dat nog zo jong was dat hij totaal niet doorhad dat hij niet elke dag zijn halve gelpot op zijn hoofd hoefde te legen - een dikke vette sigaret draaide uit zijn pakje javaanse jongens. Waar moet het heen met deze wereld en wat moet ik aan met die zure vrouw die zo nu en dan bezit neemt van mijn lichaam?!
Abonneren op:
Posts (Atom)