Vakantie

Cumputerloos
Telefoonloos
Liefdevol
Inspiratievol
Loos + vol = LOL

Dus, over een paar weekjes allemaal nieuwe blogs!
Ciao!

Scheiden is hot

Ik voorzie een groot probleem.
In de toekomst heb ik geen hippe vrienden. Ze horen er straks echt niet meer bij.
Mijn vrienden trouwen namelijk niet. Ze latten of wonen samen, krijgen samen kinderen. En dan doen ze daarbij alsof trouwen ouderwets is.
Ik probeer altijd een appèl te doen op de diep in hen weggezonken normen en waarden. Leg uit dat hun kindjes in zonde worden geboren. Bastaards zijn het!
Ik probeer de aanstaande moeders er van te overtuigen dat het toch zwaar belabberd is om naar de school van je kind te moeten bellen en dan, vanwege de veschillende achternamen, uit te moeten leggen van welk kind je de moeder bent. Dat iedereen in het gezin straks net als papa heet, behalve mama. Maar het helpt niet. Er wordt gewoon niet getrouwd.
Dus loop ik allerlei leuke feestjes met gratis hapjes en drankjes mis en heb ik nooit een excuus om me belachelijk duur in het nieuw te hijsen.
Maar het ergste is de toekomst. Als je niet trouwt, kun je ook niet écht scheiden. En scheiden is zo ontzettend hip. Connie en Hans, Adam en Patries, Marc Klein-Essink en een hele rits Hollywood-celebs doen het. Scheiden is hot. Zonder scheiding en bijbehorende littekens op je ziel om mee te koketteren, hoor je er gewoon niet meer bij. En als je niemand kent die door een vuile scheiding is gegaan, dus ook niet.
En het is echt wel makkelijker om je scheidingsstatus te ontlenen aan je vrienden dan om zelf te gaan scheiden. Dat was ik dus ook niet van plan. Maar misschien moet ik het er toch eens met X over hebben. Voor ons imago.
We kunnen altijd voor een tweede keer weer met elkaar trouwen.
Dát is pas hip! Voor de tweede keer met dezelfde trouwen. Ik zie alleen maar voordelen. Je bent én hotter dan hot én je hebt twee keer een heerlijk feestje!
Hilly- en Hollywood, kom maar op! Gescheiden blijven is zoooo juli/augustus 2009.

Plaatjes

Hoe komt het toch dat ik geen foto's van mezelf heb waarop ik tussen het hooi lig in en koeienstal en bevallig de camera inloer terwijl mijn tieten bijna uit mijn strakke jurkje puilen, of waarop ik mijn armen omhoog steek om mijn haar, dat door een windmachine alle kant op wordt geblazen, uit mijn snoetje te houden terwijl ik mijn lippen op hun allerpruilerigst tuit?
Dat is de vraag die de laatste tijd vaak in mij opborrelt. En hoe komt het? Door hyves. Nu kan ik een hele verhandeling gaan houden over het al dan niet nuttig of treurig zijn van hyves, maar dat doe ik niet. Ik vind het soms gewoon heerlijk om onbeschaamd bij anderen plaatjes te loeren. Vaak val ik daarbij van de ene verbazing in de andere. Nog nooit zoveel exhibitionisten bij elkaar gezien. Vooral meiden. Menig pornoplaatje komt me tegemoet. Niks naakts, maar wel strakke, korte topjes, tieten, tattoos, wijdopengesperde ogen, billen en dus pruillipjes.
Zo langzamerhand heb ik het idee dat er een complete subcultuur bestaat waar ik totaal geen weet van heb. De subcultuur van de modellenfoto's zonder dat je echt mooi hoeft te zijn. Gaan al die meiden naar een fotograaf en betalen ze zich scheel voor een fotosessie? Toen ik met mijn broertje eens foto's wilde maken voor het 25jarig jubileum van mijn ouders was het een rib uit mijn lijf. En dat was voor maar 2 foto's waarbij ik gewoon steeds hetzelfde aanhield. Snel klaar dus. Maar die meiden op hyves staan in een studio of in een parkje, dragen iedere keer iets anders en nemen talloze pozes aan. Hoe kan dat? Worden tegenwoordig ook minder mooie exemplaren gewoon door fotograven gevraagd? Of hebben ze er gewoon heel lang voor gespaard? Waarom weet ik hier niets van?
Hoe moet dat nou als ik een keertje leuk op de foto wil omdat het vanaf nu (loop nu echt naar de 30) alleen maar down the drain kan gaan? Moet ik dan mijn halve garderobe meeslepen, kipfiletjes in mijn bh stoppen, de ventilator mee voor wat extra wind, een visagiste inhuren voor de schmink, oefenen op de porno-look voor de spiegel en tenslotte photo-shoppen?
Ach, laat maar. Ik sta nu ook al leuk op hyves. Oké geen koeien en hooi, en ook geen windmachine... Gewoon puur natuur en bloedmooi ;-)

De muur

Hoevaak lees je het niet in van die vrouwenbladen of hoor je het vriendinnen zeggen over hun lief. Als verklaring voor zijn geslotenheid, voor zijn onwil om over gevoelens te praten. Inmiddels weet ik dat mannen gewoon standaard liever niet over hun gevoelens praten en dat is prima! Ladies stel je toch eens voor dat je de diepste zieleroerselen van je man net zo vaak moet aanhoren dat je het idee krijgt dat je zit te theeleuten met een vriendin! Daar zijn wij helemaal niet goed voor toegerust. Ik heb de gereedschappen echt niet in huis. Een man moet stoer zijn, dapper, een sterke schouder bieden. Dat werk. Ik moet er niet aan denken om regelmatig theekransjes met x te houden over zijn gevoelens, mijn gevoelens, tissues erbij, getsie. Maar goed. Ik ging ergens heen met mijn verhaal, namelijk naar: MUURTJES.

"Hij heeft een muurtje om zich heen" en sommige meiden van het type dramaqueen maken er van: "Die jongen heeft zo'n muur om zich heen, stapel de Chinese muur op, doe er nog een paar kilometer bij en dan weet je ongeveer hoe hoog".

Tot voor kort deed ik niet zo mee met het muurtjes-debat. Ik had er niks mee. Kende ook niemand met een muur, of ik zag die muren gewoon niet. Tot voor kort dus. Want nu schijn ik zelf in het bezit te zijn van een muur. Eentje van het stevige soort. Gewoon keiharde bakstenen, dubbelwands met een spau ertussen. Ik kom tenslotte uit een bouwfamilie en dan zet je niet een krakkemikkig muurtje neer, nee, dat moet een stevig en mooi exemplaar zijn. Zo eentje die jaren mee gaat. Ik heb hem aan de binnenkant dan ook prachtig behangen met van dat leuke barokke behang, spiegeltjes aan de muur en hier en daar een foto, aan de buitenkant een mooi laagje stucwerk erop. Die muur van mij. Die mag er zijn.

Alleen een beetje jammer dat het binnen de muur zo stil is. Zo leeg. Misschien moet ik er toch maar eens een raam in maken. En later misschien een deurtje. Met een slot. Dat dan weer wel.

Rare Rudolf

Jan de Hoop tetterde weer mijn slaapkamer in. Zoals elke ochtend wanneer ik mijn televisie volledig op de tast aandruk, in de hoop dat Jan wat zal zeggen waar ik écht wakker van zal worden.
Je kunt van Jan zeggen wat je wilt, maar hij is best grappig en hij klinkt lekker. Vanochtend vertelde hij met zijn prettige stemgeluid over een misdaadverslaggever in Brazilië die voor zijn kijkers over lijken ging. "Letterlijk", zei de voice-over-mevrouw. En ik grinnikte om de taalkundige grap.
Stel je nou toch eens voor. Dat onze über-misdaadreporter Peter R. (wist je trouwens dat die R voor Rudolf staat? dan neem je zo iemand toch ineens een stuk minder serieus, ik krijg altijd meteen het deuntje van Rudolph the rednose reindeer in mijn hoofd, maar dat geheel terzijde) de Vries om smeuïge verhalen verlegen zit en dus zelf maar wat misdaad creëert? Het zou toch het verhaal van de eeuw zijn. Wie heeft Marianne Vaatstra vermoord? Peter R. natuurlijk. Wie heeft Nicky Verstappen van het leven beroofd, en Tanja Groen? Peter R. Alweer. En Nathalie Holoway, die ligt gewoon bij hem in Purmerend in de vriezer. Het land zou te klein zijn (en de wereld trouwens ook) en het nieuws over Jan en Yolanthe zou voorgoed uit ieders gedachten verdwijnen.
Maar zulke dingen gebeuren natuurlijk alleen aan de andere kant van de wereld. Al denk ik dat ik de volgende keer toch met iets andere ogen naar Peter R. zal kijken. Want heeft hij wel een aaa-li-bi?

Vlinder

Ik kroop wat rond. Ging gebukt onder een gebrek aan vleugels en aan wind. Voelde me klein, onzeker en treurig. Bang voor weer een aanval, bang voor pijn. En toen, opeens begon die situatie letterlijk aan me te knagen. Ik ontwikkelde een veilig cocon om me heen. Om me te beschermen tegen alle pijn en verdriet die mij ten deel was gevallen. Ik trok me terug uit die wereld. En leefde voor mezelf. Voor mijn ontwikkeling en geluk. Ik moest er het beste van maken.

Even voelde dat goed. Een veilig omhulsel. Maar langzaam maar zeker ontworstel ik me aan mijn cocon. Net als bij een rups duurt het lang voordat ik me van mijn oude huid kan ontdoen. Het knelt, zit me veel te strak. Het beperkt me in mijn vrijheid. Het ontneemt me mijn geluk. Maar het moet eraf. En ik moet elk laagje zelf wegpeuteren. Stapje voor stapje lukt het me. Krijg ik meer lucht. Meer ruimte. Meer geluk.

Over een poosje. Als ik me van alle ballast uit het verleden heb ontdaan, fladder ik als nooit te voren door het leven. De vlinder in mij ontwaakt.

Zwerver

We zaten in het kaarslicht op het terras. De kreeft was net op. De wijn nog niet. En onze liefde voor elkaar ook niet.
Naast ons zeeg een lange man met ietwat slordige kleren neer. Hij liet zijn aankomst gepaard gaan met het nodige gezucht en gesteun. Iedereen mocht weten dat hij er was. En dat hij een hele zware dag had gehad en nu écht eerst een heeeel groot glas water met veel ijs nodig had. En een dessertwijntje. Dezelfde als gisteren.
Hij stak een sigaar op en ging luidruchtig zitten bellen. Vervolgens sprak hij ons aan en vertelde over zijn geld, zijn meissie (dat veel jonger was, maar wél uit dezelfde setting), over een gigantisch grachtenpand aan de Amstel en al het geld dat hij aan exen was kwijtgeraakt. Over zijn kleding, over etiquette, over heren en dames. En over zijn kunst. Over zijn zus en haar borduursels, die zei dat hij de meest luxueuze zwerver aller tijden was. Over hofsteden, de crisis, de liefde.
Ik kende hem niet. En hij deed alsof dat heel bijzonder was.
Ik genoot. Van zoveel sjeu en zoveel toneel. En speelde het spel heerlijk mee. Dacht hij nou werkelijk dat X en ik daar niet dwars doorheen prikten? Dat we niet zagen dat hij gewoon een stadsje was, net als wij? En dat we voor geen seconde geloofden dat hij schathemeltje rijk was en uit een enorm gegoede familie kwam?
Misschien dacht hij het. Maar toen een verlopen überhomo die een shaggie draaide naast hem ging zitten en zei: "hé A! Hoe is het?" Moet hij vast begrepen hebben dat wij wel beter wisten.

La dolce vita

Het was donker. En door de wijn leken de lichtjes allemaal van die stralen te hebben. Een beetje zoals het lijkt wanneer je door je wimpers naar een lantaarnpaal kijkt. De stad leek prachtig. Voelde warm aan.
Het koude water verkoelde mijn voetjes. Dat de bodem een beetje bedekt was met algen, mocht de pret niet drukken. De wind liet mijn mooiste jurkje en mijn haar dansen. En ik danste mee. Flirterig naar X, maar voorzichtig. Toch nog een beetje bewust van het risico ontdekt te worden. En ook een beetje bang om om te vallen en als een verzopen katje mijn verjaardag te eindigen.

Ik voelde me gelukkig. Als een jaren-vijftig actrice in een romantische fontein in Rome. La dolce vita. Dat idee. Maar dan gewoon in mijn stadje. In de fontein waar ik al jaren lang, misschien wel duizenden keren langsreed. Daarna met mijn blote voetjes op de fiets naar huis. Het leven is zo mooi.