Het deed toch minder pijn dan ik dacht...
Of was het de wijn die de boel heeft verzacht?
vrijdag 7 augustus 2009
woensdag 5 augustus 2009
Het zijn de kleine dingen die het doen
We leven in het groot, we maken veel te veel misbaar,
We praten wel, maar luisteren te zelden naar elkaar.
We kijken naar een punt en veel te weinig om ons heen.
We zien geen kleine dingen en dus blijven wij alleen.
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen.
Het zijn de kleine dingen die het doen.
Het is een liedje. Wel oud. Maar het klopt nog steeds. Dat besefte ik me zo net. Een lieve oud-collega (ja P ik bedoel jou) kwam net bij me langs. En ze had een cadeautje voor mijn verjaardag. "Een kleinigheidje hoor", zei ze en ze toverde een klein pakje uit haar broekzak. Wat ontzettend lief dat ze aan me dacht en dat ze gewoon wist dat ik jarig ben. Zo attent. Daar wordt een mens blij van. En al had ze me een theezakje gegeven of een spin in een potje. Ik vond het leuk, gewoon omdat ze aan me had gedacht en er een papiertje om had gedaan. Maar toen ik zag wat het echt was, maakte mijn hart helemaal een sprongetje! Een houten clowntje in de vorm van een X. Je weet wel, van die letters die je op deuren van kinderkamers wel eens ziet. "Omdat je altijd over vriendlief schrijft als X en je hem zo altijd een beetje bij me heb", zei ze. Zo leuk bedacht. Wat een mooi gebaar.
Het liedje is dus echt waar. Dit was een klein ding, maar het doet zoveel voor me. Hij én de gedachte aan lieve P krijgen een ereplaatsje. In mijn kamer en in mijn hart.
We praten wel, maar luisteren te zelden naar elkaar.
We kijken naar een punt en veel te weinig om ons heen.
We zien geen kleine dingen en dus blijven wij alleen.
Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen.
Het zijn de kleine dingen die het doen.
Het is een liedje. Wel oud. Maar het klopt nog steeds. Dat besefte ik me zo net. Een lieve oud-collega (ja P ik bedoel jou) kwam net bij me langs. En ze had een cadeautje voor mijn verjaardag. "Een kleinigheidje hoor", zei ze en ze toverde een klein pakje uit haar broekzak. Wat ontzettend lief dat ze aan me dacht en dat ze gewoon wist dat ik jarig ben. Zo attent. Daar wordt een mens blij van. En al had ze me een theezakje gegeven of een spin in een potje. Ik vond het leuk, gewoon omdat ze aan me had gedacht en er een papiertje om had gedaan. Maar toen ik zag wat het echt was, maakte mijn hart helemaal een sprongetje! Een houten clowntje in de vorm van een X. Je weet wel, van die letters die je op deuren van kinderkamers wel eens ziet. "Omdat je altijd over vriendlief schrijft als X en je hem zo altijd een beetje bij me heb", zei ze. Zo leuk bedacht. Wat een mooi gebaar.
Het liedje is dus echt waar. Dit was een klein ding, maar het doet zoveel voor me. Hij én de gedachte aan lieve P krijgen een ereplaatsje. In mijn kamer en in mijn hart.
Er liep een man over het water....
"Arie moet terug naar de kleuterschool en daar moet hij opnieuw leren hoe het eigenlijk moet. Hij moet niet zo met zichzelf bezig zijn."
Arme Arie. Wat krijgt die jongen het toch zwaar te verduren sinds hij onderdeel uitmaakt van de EO-club. Hij mocht niet goddelijk zijn in de l'Homo van Linda. En dit keer was het de oud directeur van de EO die het nodig vond om eens te vertellen wat hij van Arie vond.
Nu zou ik er een hele verhandeling over kunnen gaan houden waarom de opmerkingen van deze meneer niet stroken met de gedachte van het Christelijk geloof en 'oordeel niet' en dat soort dingen. Maar dat is zó makkelijk. Ieder redelijk denkend mens kan wel verzinnen dat het compleet stijlloos is om zo over een ander te praten op televisie en dat zoiets helemáál geen pas heeft als je zogenaamd staat voor de Christelijke normen en waarden. En dan dus wel Christelijk met een G.
Nee, daar ga ik het maar niet over hebben. Wel wil ik even stil staan bij "Er loopt een man over het water..."
Nog daargelaten of het een leuk programma zou worden. Ik zou geloof ik niet eens gaan kijken, maar X en ik hebben besloten dat het een goede titel is voor een programma waarin cabaretiers hun visie op het geloof zullen geven teneinde een dialoog te starten. En dat alles onder de bezielende leiding van onze Arie. Maar er gaat helemaal geen man meer over het water lopen. En Arie zit weer in de penarie. De gehele Gristelijke goegemeente is over hém en de directie van de EO heengedonderd en heeft zijn lidmaatschap van die fijne club opgezegd. En tja, dan zit er niets anders op dan Arie weer aan zijn bevallige haartjes terug te slepen naar de reserve-bank. Dan lopen ze als makke schapen weer in de pas bij de EO.
De mogelijkheid van een persverklaring over het programma waarin ze leden oproepen het programma eerst eens te bekijken voordat ze moord en brand schreeuwen is denk ik niet bij de angsthazen van de EO opgekomen. Dat had ik gedaan. Als één man achter Arie en het programma waar we wel heil in zagen.
Nu zou ik hier natuurlijk een complete verhandeling kunnen gaan houden over....bla bla bla.
Ben ik als enige Christelijke die nooit in de kerk kom dan ook werkelijk de enige die de essentie van het geloof heeft begrepen? Dat God liefde is en dat soort dingen meer? Of begrijp ík er juist helemaal niets van? En moet ik terug naar de kleuterschool om te leren hoe het echt zit?
Arme Arie. Wat krijgt die jongen het toch zwaar te verduren sinds hij onderdeel uitmaakt van de EO-club. Hij mocht niet goddelijk zijn in de l'Homo van Linda. En dit keer was het de oud directeur van de EO die het nodig vond om eens te vertellen wat hij van Arie vond.
Nu zou ik er een hele verhandeling over kunnen gaan houden waarom de opmerkingen van deze meneer niet stroken met de gedachte van het Christelijk geloof en 'oordeel niet' en dat soort dingen. Maar dat is zó makkelijk. Ieder redelijk denkend mens kan wel verzinnen dat het compleet stijlloos is om zo over een ander te praten op televisie en dat zoiets helemáál geen pas heeft als je zogenaamd staat voor de Christelijke normen en waarden. En dan dus wel Christelijk met een G.
Nee, daar ga ik het maar niet over hebben. Wel wil ik even stil staan bij "Er loopt een man over het water..."
Nog daargelaten of het een leuk programma zou worden. Ik zou geloof ik niet eens gaan kijken, maar X en ik hebben besloten dat het een goede titel is voor een programma waarin cabaretiers hun visie op het geloof zullen geven teneinde een dialoog te starten. En dat alles onder de bezielende leiding van onze Arie. Maar er gaat helemaal geen man meer over het water lopen. En Arie zit weer in de penarie. De gehele Gristelijke goegemeente is over hém en de directie van de EO heengedonderd en heeft zijn lidmaatschap van die fijne club opgezegd. En tja, dan zit er niets anders op dan Arie weer aan zijn bevallige haartjes terug te slepen naar de reserve-bank. Dan lopen ze als makke schapen weer in de pas bij de EO.
De mogelijkheid van een persverklaring over het programma waarin ze leden oproepen het programma eerst eens te bekijken voordat ze moord en brand schreeuwen is denk ik niet bij de angsthazen van de EO opgekomen. Dat had ik gedaan. Als één man achter Arie en het programma waar we wel heil in zagen.
Nu zou ik hier natuurlijk een complete verhandeling kunnen gaan houden over....bla bla bla.
Ben ik als enige Christelijke die nooit in de kerk kom dan ook werkelijk de enige die de essentie van het geloof heeft begrepen? Dat God liefde is en dat soort dingen meer? Of begrijp ík er juist helemaal niets van? En moet ik terug naar de kleuterschool om te leren hoe het echt zit?
Feitelijk verrassend
Er zijn mensen die bedenken voor hun werk slogans, reclameteksten, noem het maar op. Lekker creatief. Brainstormen. Ik zie het al helemaal voor me. Met zijn allen om een grote ovale tafel, hip interieurtje, vers cappuchinootje erbij. Hippe brillen, hippe kuiven. En dan maar roepen en bedenken. Laat de ideeën maar komen. De gedachten maar stromen. Hoe zou dat gegaan zijn toen ze voor het Kadaster aan de slag moesten?
Die gedachten namen gisteren onderweg naar huis bezit van mijn hoofd toen ik op een auto van het Kadaster het volgende zag staan: Kadaster - Feitelijk Verrassend.
Ja. Laat dat maar eens even op je inwerken. Feitelijk Verrassend. Zou dat ook door een club van hippe mensen zijn bedacht? Of zijn de suffe topambtenaren op een maandagochtend met een kopje waterige automatenkoffie bij elkaar zijn gaan zitten in hun grijze pakken met verkeerde schoenen (Mephisto's ofzo) op oubollige stoelen onder jaren tachtig verlichting tussen systeemwandjes en dito plafonds? Feitelijk Verrassend. Waarschijnlijk vonden zij het een vondst van jewelste, anders hadden ze het natuurlijk niet op al hun auto's, briefpapier, internetsite en weet ik wat nog meer gezet.
Ik vind het een bijzondere tekst. Eentje die nogal wat vragen bij mij oproept.
Feitelijk Verrassend. Betekent dat dan dat het een feit is dat het Kadaster heel verrassend is? Dus dat je maar moet afwachten of ze hun werk goed doen? Wordt het een verrassing waar de schutting tussen jouw tuin en die van de buren moet staan? Bedenken ze leuke kronkel-erfscheidingen om de Kadastrale kaarten wat op te leuken? Is het maar de vraag hoe laat de man van het Kadaster komt opmeten, of zelfs of hij überhaupt komt meten of gewoon met een vinger in de lucht een inschatting maakt van de oppervlakte van je stukje grond? De rijdende rechter heeft ook vaak iemand van het Kadaster bij zich. Én Frank Visser én een feitelijke verrassing van het Kadaster, als dat maar goed komt!
Of had ik er een punt tussen moeten lezen? Feitelijk. Verrassend. Zo van, wij zijn én feitelijk, maar ook heel verrassend hoor. Het is niet saai om bij het Kadaster te werken. Het is een dynamisch bedrijf, met dynamische mensen. Kom er bij, bij het Kadaster.
Had het niet gewoon Verrassend Feitelijk moeten zijn? Zo van, wat wij doen is zo ontzettend feitelijk, het is gewoon verrassend dat we het zo ontzettend goed weten? "Wij weten wat we doen. Wij maken geen fouten", dat zou ik eruit halen als ik Verrassend Feitelijk zou lezen. Die tekst wekt vertrouwen. Zo'n mannetje dat in zijn kaplaarzen de erfgrens komt uitmeten maakt op mij dan een hele zelfverzekerde indruk. Een capabele man. Kan niet anders, want hij is Verrassend Feitelijk. En dan zou ik heus nog wel aanvoelen dat het allemaal hele leuke frisse en fruitige mensen zijn bij het Kadaster, want het is toch een cluppie dat het woord verrassend gebruikt.
Die gedachten namen gisteren onderweg naar huis bezit van mijn hoofd toen ik op een auto van het Kadaster het volgende zag staan: Kadaster - Feitelijk Verrassend.
Ja. Laat dat maar eens even op je inwerken. Feitelijk Verrassend. Zou dat ook door een club van hippe mensen zijn bedacht? Of zijn de suffe topambtenaren op een maandagochtend met een kopje waterige automatenkoffie bij elkaar zijn gaan zitten in hun grijze pakken met verkeerde schoenen (Mephisto's ofzo) op oubollige stoelen onder jaren tachtig verlichting tussen systeemwandjes en dito plafonds? Feitelijk Verrassend. Waarschijnlijk vonden zij het een vondst van jewelste, anders hadden ze het natuurlijk niet op al hun auto's, briefpapier, internetsite en weet ik wat nog meer gezet.
Ik vind het een bijzondere tekst. Eentje die nogal wat vragen bij mij oproept.
Feitelijk Verrassend. Betekent dat dan dat het een feit is dat het Kadaster heel verrassend is? Dus dat je maar moet afwachten of ze hun werk goed doen? Wordt het een verrassing waar de schutting tussen jouw tuin en die van de buren moet staan? Bedenken ze leuke kronkel-erfscheidingen om de Kadastrale kaarten wat op te leuken? Is het maar de vraag hoe laat de man van het Kadaster komt opmeten, of zelfs of hij überhaupt komt meten of gewoon met een vinger in de lucht een inschatting maakt van de oppervlakte van je stukje grond? De rijdende rechter heeft ook vaak iemand van het Kadaster bij zich. Én Frank Visser én een feitelijke verrassing van het Kadaster, als dat maar goed komt!
Of had ik er een punt tussen moeten lezen? Feitelijk. Verrassend. Zo van, wij zijn én feitelijk, maar ook heel verrassend hoor. Het is niet saai om bij het Kadaster te werken. Het is een dynamisch bedrijf, met dynamische mensen. Kom er bij, bij het Kadaster.
Had het niet gewoon Verrassend Feitelijk moeten zijn? Zo van, wat wij doen is zo ontzettend feitelijk, het is gewoon verrassend dat we het zo ontzettend goed weten? "Wij weten wat we doen. Wij maken geen fouten", dat zou ik eruit halen als ik Verrassend Feitelijk zou lezen. Die tekst wekt vertrouwen. Zo'n mannetje dat in zijn kaplaarzen de erfgrens komt uitmeten maakt op mij dan een hele zelfverzekerde indruk. Een capabele man. Kan niet anders, want hij is Verrassend Feitelijk. En dan zou ik heus nog wel aanvoelen dat het allemaal hele leuke frisse en fruitige mensen zijn bij het Kadaster, want het is toch een cluppie dat het woord verrassend gebruikt.
Hij komt
"Hij komt ongeveer vier keer per nacht" verzucht een collega tegen een andere collega. Beide in het bezit van een kind. En dus ineens ook in het bezit van een nieuwe vocabulaire. Want baby's worden niet wakker, baby's huilen niet, baby's hebben geen honger of een vieze luier. Nee, baby's komen. En ik maar denken dat ze pas na hun eerste levensjaar in staat waren om te lopen, laat staan om de weg naar het bed van pa en moe te vinden.
Ook andere vaders en moeders termen vliegen je bij kersverse ouders om de oren. Hoe kan het toch dat ze zich eerder nooit van dergelijke termen leken te bedienen en nu ineens allemaal op de hoogte zijn van het wij zijn ouders spraakgebruik? Staan er woordenlijsten in die tijdschriften als 'Wij jonge ouders' of de Viva voor moeders? Of leest iedereen die zwanger is hetzelfde boek? Misschien komt de plaag met vader en moeder taal wel van de kraamverzorgsters. Indoctrineren zij langzaamaan ons hele landje met kneuterige taal omdat ze zelf nooit verder zijn gekomen dan Nederlands op basisschool-niveau of omdat ze te lui zijn om volledig, begrijpelijke zinnen te formuleren? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik het ervaar als een complot. Het complot van kersverse ouders om je buitenspel te zetten. Om te 'bonden' met andere kersverse ouders en je te laten merken dat je er niet bij hoort. Dat je gewoon nog niet zover bent in je leven. Dat je je zaakjes nog niet zo goed op orde hebt. Dat je niet in staat bent om zoveel verantwoordelijkheid te dragen en dat je vooral niet weet hoeveel liefde je ervaart door het krijgen van een kindje. Nou, dan maar niet. Ik weet in ieder geval zeker dat als het eens zover is en ikzelf moeder ben, ik nooit zal zeggen dat mijn kind drie keer per nacht kwam ofzo. Tenzij ik natuurlijk een wonderlijk exemplaar baar dat wel meteen kan lopen.
Ook andere vaders en moeders termen vliegen je bij kersverse ouders om de oren. Hoe kan het toch dat ze zich eerder nooit van dergelijke termen leken te bedienen en nu ineens allemaal op de hoogte zijn van het wij zijn ouders spraakgebruik? Staan er woordenlijsten in die tijdschriften als 'Wij jonge ouders' of de Viva voor moeders? Of leest iedereen die zwanger is hetzelfde boek? Misschien komt de plaag met vader en moeder taal wel van de kraamverzorgsters. Indoctrineren zij langzaamaan ons hele landje met kneuterige taal omdat ze zelf nooit verder zijn gekomen dan Nederlands op basisschool-niveau of omdat ze te lui zijn om volledig, begrijpelijke zinnen te formuleren? Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik het ervaar als een complot. Het complot van kersverse ouders om je buitenspel te zetten. Om te 'bonden' met andere kersverse ouders en je te laten merken dat je er niet bij hoort. Dat je gewoon nog niet zover bent in je leven. Dat je je zaakjes nog niet zo goed op orde hebt. Dat je niet in staat bent om zoveel verantwoordelijkheid te dragen en dat je vooral niet weet hoeveel liefde je ervaart door het krijgen van een kindje. Nou, dan maar niet. Ik weet in ieder geval zeker dat als het eens zover is en ikzelf moeder ben, ik nooit zal zeggen dat mijn kind drie keer per nacht kwam ofzo. Tenzij ik natuurlijk een wonderlijk exemplaar baar dat wel meteen kan lopen.
Lulkoek bingo
Ik kende het niet. Lulkoek bingo. Totdat een collega me er op attent maakte.
Nu werk ik in een vrij professionele omgeving met veel hoogopgeleide en ietwat levensvreemde mensen. Eigenheimers, Eizelgängers, Exentriekelingen, Warhoofden, Studiebollen. You name it, we've got them.
Dus verwacht je niet zo één, twee drie dat een collega je attent maakt op een heerlijk spel. Lulkoek-bingo dus.
Hoe gaat het? Je verzint tien woorden of uitdrukkingen waarvan je verwacht dat ze op de eerstvolgende, totaal nutteloze en dus vreselijk saaie vergadering voorbij zullen komen. En dan ga je tijdens die vergadering de woorden afvinken. En met een beetje mazzel heb je als eerste bingo. Ik weet niet of je dan rap op moet springen en bingo moet zeggen, en wie dan bijhoudt of je wel goed hebt gevinkt. Ook weet ik niet wat de prijzen zijn. Maar ik vind lulkoek-bingo nu al machtig mooi. Vooral omdat we, zonder ook maar ooit echt lulkoek-bingo te hebben gespeeld, al zoveel lol hebben gehad over de veelal compleet loze uitdrukkingen die je kunt verzinnen, die zo vaak worden gezegd dat ze nog inhoudslozer zijn geworden dan ze al waren.
Vaktijdschriften en informatie van hogerhand wordt door mij en mijn mede lulkoekers ineens met een heel ander soort belangstelling gelezen. 'Hoe vaak heb jij het woord 'gremium' voorbij zien komen?' mailen we elkaar dan. Of we proberen zo lang mogelijke zinnen met zoveel mogelijk lulkoek te bedenken. "Is er wel voldoende draagvlak onder de achterban om de pragmatische aanpak van de effectiviteit van de cash-cows te waarborgen?" "Welk gremium binnen onze organisatie heeft de sterkste hands-on mentaliteit om de prognoses rondom de cash-flow efficiënt in kaart te brengen?" Kortom, hoe zeg je zo weinig mogelijk met zoveel mogelijk woorden?
Het is een kunst.
Suggesties zijn welkom.
Nu werk ik in een vrij professionele omgeving met veel hoogopgeleide en ietwat levensvreemde mensen. Eigenheimers, Eizelgängers, Exentriekelingen, Warhoofden, Studiebollen. You name it, we've got them.
Dus verwacht je niet zo één, twee drie dat een collega je attent maakt op een heerlijk spel. Lulkoek-bingo dus.
Hoe gaat het? Je verzint tien woorden of uitdrukkingen waarvan je verwacht dat ze op de eerstvolgende, totaal nutteloze en dus vreselijk saaie vergadering voorbij zullen komen. En dan ga je tijdens die vergadering de woorden afvinken. En met een beetje mazzel heb je als eerste bingo. Ik weet niet of je dan rap op moet springen en bingo moet zeggen, en wie dan bijhoudt of je wel goed hebt gevinkt. Ook weet ik niet wat de prijzen zijn. Maar ik vind lulkoek-bingo nu al machtig mooi. Vooral omdat we, zonder ook maar ooit echt lulkoek-bingo te hebben gespeeld, al zoveel lol hebben gehad over de veelal compleet loze uitdrukkingen die je kunt verzinnen, die zo vaak worden gezegd dat ze nog inhoudslozer zijn geworden dan ze al waren.
Vaktijdschriften en informatie van hogerhand wordt door mij en mijn mede lulkoekers ineens met een heel ander soort belangstelling gelezen. 'Hoe vaak heb jij het woord 'gremium' voorbij zien komen?' mailen we elkaar dan. Of we proberen zo lang mogelijke zinnen met zoveel mogelijk lulkoek te bedenken. "Is er wel voldoende draagvlak onder de achterban om de pragmatische aanpak van de effectiviteit van de cash-cows te waarborgen?" "Welk gremium binnen onze organisatie heeft de sterkste hands-on mentaliteit om de prognoses rondom de cash-flow efficiënt in kaart te brengen?" Kortom, hoe zeg je zo weinig mogelijk met zoveel mogelijk woorden?
Het is een kunst.
Suggesties zijn welkom.
Abonneren op:
Posts (Atom)