Ik zit op mijn werk en lees in een dossier. Eens even kijken hoe oud de persoon is waar het over gaat. Geboortejaar 1991. “Een broekje” schiet door mijn gedachten. Hij is tenslotte 11 jaar jonger dan ik. Dan realiseer ik me dat het gewoon over een volwassen man gaat en maak ik in gedachten een rekensom die tot de schrikbarende uitkomst leidt dat ik al 13 jaar een volwassene ben. Oei…het piepjonge is er wel wat af.
Vroeger dacht ik altijd dat ik alles prima voor elkaar zou hebben als ik 30 jaar zou zijn. Getrouwd, kindjes, werk en vooral geen zorgen, geen heen en weer slingerende emoties, geen twijfels of onzekerheden. Viel dat even tegen toen ik vorig jaar 30 werd! Niet getrouwd, geen kinderen… oké, qua werk lag ik lekker op schema. Maar het ergste van alles was de constatering dat al die mevrouwen van 30 waarvan ik vroeger dacht dat ze vast een stuk stabieler in het leven stonden dan ik in mijn puberjaren, misschien ’s avonds ook wel in hun roze badjas op de bank zaten te grienen omdat ze het leven soms best ingewikkeld vonden.
Nu ben ik dus én niet meer piepjong, én de puberale trekjes zijn er nog steeds niet vanaf. Af en toe zit ik mezelf verschrikkelijk in de weg, kan ik soms nog zo wispelturig en ongedurig zijn als een meisje van 15 jaar met teveel oogpotlood en teveel schuim-gel in haar versgepermanente haar. Zo nu en dan leidt dat er zelfs toe dat ik het liefst stampvoetend naar mijn kamer zou gaan om daar mokkend de muziek veel te hard te zetten. Net als vroeger. Maar het ergste van alles is dat mijn gezicht nog alle kenmerken vertoont van een puberende drama-queen. Een puber van 31 jaar. Puistjes, van links naar rechts, van kruin tot kin. Ik zit er onder! Natuurlijk zou ik er het liefst eeuwig uitzien als een jonge meid. Maar niet als een jonge meid met teveel hormonen en overactieve talgklieren. En nu al helemaal niet. Over een maand wordt één van de “things to do before I’m 30”-dingen dan toch eindelijk van mijn lijstje gestreept. We gaan trouwen, X en ik.
Dikke kans dat ik straks voor het altaar, heel volwassen en 30-plus een belangrijke belofte ga afleggen, terwijl mijn huid nog is blijven steken in de jaren 90. Als dat velletje van mij nou altijd zo achter blijft lopen, sta ik tegen de tijd dat we ons zilveren huwelijksfeest vieren in ieder geval goed op de foto. Als een zeer stabiele, 31 lentes tellende dame. Niet in de verste verte lijkend op een een 56 jarige mevrouw met overgangsklachtjes.
