Sinds vandaag ben ik één van de ijdeltuiten die hun hele ziel en zaligheid (of een stukje daarvan) aan het net toevertrouwen. En dat met het risico dat mensen het daadwerkelijk gaan lezen.
Waarom? Kennelijk heb ik een grote behoefte om mijn gedachtenkronkels met anderen te delen.
Maar ik doe het vooral voor mezelf. Om uiting te geven aan alles wat ik denk en voel.
Misschien kun je er iets mee, misschien niet.
Misschien kun je er om lachen, misschien niet.
Misschien raak ik je, misschien niet.
Maar laat het me weten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten