Dood en levend

Martin Bril is dood. Ik kende hem niet goed, maar ik had iets met die man. Ik wist eigenlijk niet eens wat...maar dan is iemand dood en laten ze natuurlijk stukjes zien op tv over diegene. Vanochtend kwam in het nieuws een stukje voorbij waarin Martin in het gras bij windmolens liep. En hij zei precies wat ik altijd dacht over windmolens...dat ze zowiezo al lelijk zijn maar dat het ook zó irritant is dat ze nooit allemaal op dezelfde manier draaien en helemaal dat er áltijd ééntje stilstaat. Natuurlijk totaal niet belangrijk, maar ik heb niet zo vaak dat iemand precies zegt wat ik altijd denk... Dus toen wist ik het, Martin Bril dacht een klein beetje zoals ik. Dat zal dan wel de reden zijn dat ik hem altijd al mocht...en nu is hij dood en ben ik er eigenlijk net iets te laat achter gekomen. Maar er is genoeg van zijn hand om nog te kunnen lezen. En dat ga ik dus ook maar doen...zo blijft hij voor mij dus een beetje levend. Zijn dood is ook de reden dat ik een blog durf te schrijven. Eigenlijk vind ik bloggen namelijk enorme ijdeltuiterij, wie zit er nou op mijn gedachtenkronkels te wachten? Maar aan de andere kant, ik vind het leuk wat te schrijven en als je het niet wilt lezen, lees je het niet. Ook prima natuurlijk. De belangrijkste reden om wat aan mijn beeldscherm toe te vertrouwen is niet Martin Bril. Eigenlijk kwam dat meer doordat ik op mijn werk een beetje in gedachten verzonken was en mijn oog op de foto van oma viel. Die staat al jaren op mijn werk. Ookal voordat ik haar moest missen. Ik was namelijk altijd al trots op mijn eigenzinnige oma (zonder dat ik dat echt doorhad) en het was fijn om een goede foto van haar in mooie tijden bij me te hebben. Collega's dachten altijd al dat ze dood was omdat ik haar in een lijstje had. Maar nu is ze dus ook echt dood en komen de kitscherige engeltjes op het lijstje goed van pas. Maar waarom deed de foto van oma me nu meer dan anders? Zelfs zoveel dat ik mijn gedachten over haar op wilde schrijven? Omdat ik me ineens bedacht dat het volgende maand gewoon al een jaar geleden is dat ze stierf. EEN JAAR... Het lijkt alsof ze pas net weg is. Zo levend is ze nog in mijn gedachten. Ik mis haar vaak maar omdat ik weet dat het voor haar een verlossing was om te sterven heb ik er veel minder verdriet van. Maar toen oma nog oma was... Wat was ze stoer...al zou ze zichzelf echt nooit zo hebben omschreven. Meestal speelt er een glimlach om mijn mond als ik aan haar denk. Ze had zoveel gekke nukken en streken. Prachtig! Ik heb veel van haar geleerd...niet vloeken, lief zijn voor anderen, niet alleen aan jezelf denken, dat materiaal niet het belangrijkste is en dat je gewoon jezelf moet zijn. Maar ook andere kleine dingetjes, over hoe het vooral niet moet. (Je kunt beter niet over de verpleegster zeggen dat ze niet zo slim is als ze net de hele dunne deur naar de hal heeft dichtgedaan, langer wachten kan handig zijn, helemaal als je bedenkt dat ze de volgende dag weer je eten komt maken en je billen wassen.) Wat een lap tekst wordt dit zeg. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Maar één gedachte moet ik nog even kwijt. Oma is meer levend dan dood omdat ik nog zo vaak aan haar denk en om haar lach. En omdat, als ik even mijn ogen dicht doe, ik me weer net zo voel als bij haar in huis, gezellig op bezoek met een merci bij de thee...