Voetbalman

'Wees blij dat ie niet van voetbal houdt!' Een gevleugelde opmerking van verschillende vriendinnen wanneer de pluspunten van 'de man' werden beoordeeld. Ik hechtte daar nooit zoveel waarde aan, had geen idee hoe het zou zijn om een man te hebben die gek is van voetbal. Nu weet ik het wel. En op zich was mijn opvoeding met op zondagavond verplicht studio sport al een signaal over wat voor proporties de liefde voor het spelletje zou kunnen aannemen. Maar goed, de man houdt van voetbal. Niet alleen voetbal van zijn eigen amateurclub, maar ook voetbal van zijn eigen profclub. En niet alleen van zijn eigen profclub maar ook van alle andere profclubs. En niet alleen van alle andere profclubs, maar ook van alle semi profclubs. En niet alleen van de clubs in Nederland, nee ook van de clubs in Duitsland, Engeland, Spanje en Italië. Met het risico hier een aantal clubs en elftals te zijn vergeten, laat ik het toch maar bij deze opsomming. Geloof dat het punt nu wel ongeveer duidelijk is. Maar hoe uit deze liefde voor het spelletje zich dan? Op alle momenten op alle manieren, kan ik je meedelen. Smsen over uitslagen van de eigen club, teletekst checken (elke dag een keer of drie) voor de uitslagen in de eredivisie (want hoe staat mijn cluppie ervoor en wat moet die andere club doen om het allemaal beter te maken voor mijn Fc?). Studio Sport kijken, niet alleen op zondag maar ook op zaterdag en natuurlijk door de week. Op sommige avonden aangeven dat ie druk is met van alles en nog wat en dan blijkt er gewoon weer een leuke pot op tv te komen (ja, ik weet wel dat Chelsea morgen moet spelen ). In je speciale tenue naar de wedstrijden van je club (elke twee weken). Helemaal druk en onrustig zijn als je club moet spelen en je er niet naar toe kunt. Trouwens ook als je er wel naar toe kunt. Want natuurlijk spelen ze beter als jij ze toeschreeuwt in het stadion en de hele weg naar Grun al met je kop in het stadion zit... Ik snap dat best hoor. Mijn leven is nu elke dag voetbal. In meer of mindere mate natuurlijk. En dan kan ik daarover gaan zitten klagen...maar dan maak ik het mezelf alleen maar moeilijk voor de komende 60-70 jaar. Ik heb er maar een soort studie-object van gemaakt. Aan de ene kant is het fascinerend om te zien hoe mannen zich gedragen rondom voetbal. Een soort antropologisch onderzoekje van mijn kant dus... De meest nuchtere mannen ontbreekt het ineens volledig aan relativeringsvermogen en fatsoen (Ja in Amsterdam deugen ze allemaal niet en bij Heerenveen zijn het sukkels met hun Friese volkslied...ik weet het). Aan de andere kant is het voetbal aan sich ook nog wel een studie waard. Ik probeer alle voornamen bij de achternamen van de spelers te onthouden. Je lacht je dood... Waarom heten voetballers allemaal zo hip en tegelijk zo kinderlijk, het zijn toch echte mannen? Wesley, Nicky (!!!), Ricky enzovoort. En waarom zeggen die luie commentatoren Kufo als iemand N Kufo op zijn shirt heeft staan? Ze nemen zichzelf toch zo serieus??? Spreek dan op zijn minst de namen goed uit! En waarom voeren schwalbes en andere kunstjes de boventoon in het spel? En waarom mag de ene speler de andere speler in het voorbij gaan even bij zijn keel pakken? Neem jezelf serieus en je sport en gedraag je, dan is het voor vrouwen ook nog een beetje leuk om naar te kijken. Dat Haantjes-gedrag...ik ga me dan gelijk dingen afvragen over bepaalde lichaamsdelen en een gebrek daaraan...maar dat geheel ter zijde. Kortom, voetbal is fascinerend en ik ben blij dat ik een voetbal man aan de haak heb geslagen. Het heeft mijn leven verrijkt met heel veel vragen en studie-objecten. En ach, dat ik eens mee kan praten in de kantine is ook best leuk.