Mannen....grrr. Ik kan best mét, maar ook best wel eens zonder. Zoals gisteren. De vaste lezers van mijn gedachtenkronkels weten dat ik eigenlijk altijd lyrisch ben over X. Zoniet vandaag. Want gisteren beging hij de fout der fouten, maakte hij de opmerking der opmerkingen. Het was genant en het ging zo:
We zaten even bij mijn ouders nadat we lekker een stuk hadden gelopen. Bakje thee, leuke film. Altijd gezellig. Totdat mijn vader constateerde dat eíndelijk mijn eigen haarkleur weer eens opdook. Hij heeft gelijk, want ik had de uitgroei weken geleden al bij moeten werken, maar toch. Eindelijk....dat klinkt mij in de oren als: 'Dat blonde staat je niet, ik ben blij dat je weer een brunette wordt.' Lekker is dat! Als het nou voor het eerst was dat er dergelijke geluiden uit mijn vader kwamen, ach, dan had ik me daar makkelijk overheen gezet. Maar sinds ik met de peroxide in de weer ben, en dat is toch al zo'n zes jaar, moet ik horen dat het andere mooier was. En daar word je wel eens flauw van. Toch dames? Als je daar dan bij optelt dat ik de nacht tevoren geen oog dicht had gedaan, kun je je ongeveer voorstellen hoe mijn reactie was. Ik sputterde, pruttelde en beet van me af. Een toeschouwer zou me misschien chagerijnig noemen.
Mijn X noemt dat een prikkelbare reactie. Weet ik nu. Nou en als ik dat nog niet was, werd ik het spontaan... Want wat presteerde X op dat moment? Hij zei zachtjes woorden in de strekking van: 'Je moet zeker ongesteld worden?!'.
KlaBoem!!!!! Ik vloog nog net niet op, maar het scheelde niet alles. Mijn lontje brandde op tot in het kruidvat en zorgde voor een explosie die zijn weerga niet kende. Neem hierbij dan nog even in ogenschouw dat meneer het niet zo netjes zei als ik het hier herhaal. Het was nog erger, maar uit loyaliteit en bescherming laat ik de letterlijke woorden maar achterwege. PRIKKELBAAR met hoofdletters was ik op dat moment! Dus. Mannen. Ik kan soms best even zonder hoor...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten