Vriendschap

Ze zeggen over vriendschappen dat ze veranderen. Dat de ene komt en de ander gaat. Dat je vrienden hebt omdat ze op dat moment in je leven passen. Het klopt. En tot op heden maakte die wetenschap het mogelijk om zonder al teveel pijn te merken dat bepaalde vriendschappen doodbloedden.
Maar soms is het anders. Dan verandert mijn leven niet zo veel, maar juist het leven van de ander. Dan merk je dat de prioriteiten veranderen, dat je steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Zag je elkaar eerst nog wekelijks, ineens lukt het niet meer om een gaatje in de beide agendas te vinden. Belde je eerst nog dagelijks, ineens weet je het nummer niet meer goed te herinneren. Voelde je eerst nog grote liefde voor de ander, ineens word je een beetje boos.
Nou ja, boos? Teleurgesteld is een beter woord, al vond ik het vroeger emotionele chantage als mijn moeder zoiets zei.
Maar het is zo jammer... Er zijn twee mensen die me langzaam door de vingers glippen. Die me juist ontzettend dierbaar zijn. Ooit beschouwde ik ze misschien wel een beetje als soulmates, en nu....het worden langzaamaan kennissen. Als we elkaar zien moeten we eerst helemaal bijpraten.
Maar terwijl ik ze als zand door mijn handen voel gaan, merk ik ook dat mijn greep verslapt. Ik probeer niet krampachtig een afspraak te maken, bel ze niet meer zo vaak op. Ik wacht af. En waarom? Doet het te pijn om ze te spreken, omdat ik dan merk hoe groot de kloof is geworden? Of is het trots? Ben ik te trots om mezelf aan te blijven bieden? Ik weet het niet.
Ik houd het er maar op dat het een fase is. Dat straks alles weer bij het oude wordt en dat het beter is om ondertussen rustig af te wachten en niet te pushen of te pullen. En ondertussen, wonder boven wonder, dienen zich voorzichtig nieuwe vriendschappen aan... vriendschappen die misschien horen bij de fase waarin andere vriendschappen verdwijnen.