Hoge thee

Picture this: alle meiden uit mijn familie aan tafel voor een high-tea. Vooral om onze lieve beppe te vermaken nu ze een moeilijke tijd heeft met pake die aan Alzheimer lijdt.
Iedereen in zijn leukste, tuttigste goed, lekker opgedirkt en vol verwachting over de lekkernijen die komen gaan. En wat waren het een lekkernijen! De riem kon aan het eind van de middag wel een gaatje losser.
Tja, en waar gaat het dan over als zoveel vrouwvolk zich verzamelt? Over mannen? Nee hoor. Over make-up? Niets daarvan. Over kleding, sieraden, eten, familie of andere heerlijke onderwerpen? Uh-uh. Fout. Het gaat over kinderen. Over baby's, over peuters, poepluiers, tandjes, grote monden, onderbroken nachten, opvoedingsproblemen. Alle onderwerpen ten aanzien van het kleine grut van mijn nichtjes passeerden de revue.
Dus daar zat ik dan. Met mijn lijf dat nog nooit een kind had gedragen. Met mijn borsten waar nog nooit tepelkloven in hadden gezeten. Met mijn handen die nog nooit een snotneus zonder zakdoek hadden weggeveegd. Met mijn mond die nog nooit een speen had schoongesabbeld nadat ie op de grond was gevallen. Ik zat daar, moederrol-loos, kinderkennis-loos. En volslagen ongeïnteresseerd. Er zijn toch zat andere onderwerpen om over te praten? Ook als je kinderen hebt...toch? Of zou ik ook zo worden?
Ik probeerde het tij nog een beetje te keren door, tussen een brownie en een scone door, over een vriendin te klagen dat zij het altijd alléén maar over haar kind kon hebben. Ik benadrukte dat het me niet zoveel kon schelen hoe vaak haar kind 's nachts 'kwam'. (Kinderen van een paar maanden komen niet!!! Ze kunnen toch niet lopen?!) Gooide mijn hele hebben en houden in de strijd om te laten merken dat ik het wel eens over iets anders wilde hebben de de kids van mijn nichtjes. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn schattig en hartstikke gezellig en vermakelijk. ALS ZE ERBIJ ZIJN! Niet om over te praten... Het is net als met voetbal. Dat mannen er naar kijken snap ik nog net, maar die eeuwige lulverhalen van zogenaamde experts, dat is toch vre-se-lijk!
Toen mijn nichtje na een snikje van haar baby mij veelbetekenend aankeek en pruttelde: Weet waar je aan begint hoor', brak mijn klomp helemaal....Het was gedaan met het fatsoen. Ik werd chagerijnig. Bedoelt ze dan te zeggen dat het vreselijk is? Dat ze er nooit aan had moeten beginnen? Probeerde ze me op die manier te behoeden voor de grootste fout van mijn leven?
Ik snap het niet. Waarom heeft ze dan een tweede kind gekregen? En waarom gaat het ALTIJD over die kinderen als ze zo verschrikkelijk zijn en je je nog maar eens af moet vragen of je er wel aan moet beginnen... Pfff... Doe mij nog maar een brownie.