Ik groeide op met de Telegraaf op de ontbijttafel en Baantjer in de boekenkast en later ook op televisie. Een heerlijke jeugd waarin regelmatig smeuïig nieuws voorbij kwam in koppen van chocoladeletters. De mooiste was "Mylene kent geen gene" over Mylene de la Haye, die destijds Lief en Leed zou gaan presenteren. Het is een eeuwigheid geleden, maar nog altijd denk ik bij het woord 'gene' aan Mylene.
Maar goed, als je opgroeit zoals ik, dan ben je niet zo'n kritische lezer. Dan lees je om een beetje bij te blijven, maar niet om alles precies te weten en overal zeker van te zijn. Dan is een half uurtje met de krant niet alleen voor ontwikkeling of kennisvergaring, maar ook gewoon heerlijk voor vermaak. Dan denk je niet zoveel na over de achtergrond van een artikel en stel je geen vragen over het waarheidsgehalte. Het staat er, dus het is zo. Dat blijkt immers wel met Mylene. Want als ze gene kende, zou ze vast niet op televisie aan Bridget hebben verteld dat zij (als moeder van twee jongens van ongeveer 17) onlangs met een jongetje van 20 had staat zoenen op een feestje...
Maar nu, een paar jaar na Mylene in de Telegraaf, is er FF in de krant. En nu het nieuws zo nu en dan over mij gaat, lees ik toch wat kritischer. Nou ja, kritisch hoef ik eigenlijk niet eens te lezen. Bijna elk stukje staat bol van de fouten. Journalisten maken van de beperkte informatie die ze hebben gewoon lekker hun eigen verhaal. En dat mag, maar als ik dan ineens heel anders overkom dan ik ben, wordt het wat mij betreft toch een ander verhaal. Als er teksten worden gequoot die ik nooit mijn keel uit zou kunnen krijgen of een beeld wordt geschetst van een prekerig typje, dan word ik ineens een heel kritische lezer. Een mopperige lezer ook. Een lezer die zich nu bij elk stukje afvraagt welk onderdeel verkeerd vertaald is of gewoon compleet uit de duim is gezogen. En dan sta ik nog niet eens in die beruchte Telegraaf....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten