Baantjes

Ik heb wat baantjes gehad in mijn leven. Brieven rond brengen door de hele stad en 's nachts dromen over huisnummers en brievenbussen. Schoonmaken, hamburgers bakken, verzekeringen verkopen, van alles heb ik gedaan. En maar zelden vond ik het leuk. Het geld dat ik ermee verdiende maakte het echter allemaal de moeite waard.
Maar er zijn banen waar zelfs het dikste salaris me niet gelukkig zou kunnen maken. Zo realiseer ik me iedere keer dat ik in een vliegtuig zit, dat het werk van een stewardes niets anders is dan het werk van een serveerster onder barre omstandigheden. Je kunt je kont niet keren, moet de hele tijd aardig blijven en dan ook nog eens in een vleeskleurige panty op onmogelijke hakken lopen. Niks voor mij. En al helemaal niet bij de KLM. Daar ontslaan ze zelfs stewardessen die al dertien jaar spataderen lopen te kweken op een hoogte van 20000 voet, omdat hun háár te kort is! Want kort haar is niet vrouwelijk, vinden ze bij KLM. Een stewardes moet dus niet alleen aardig en vakkundig zijn, maar ook nog eens vrouwelijk. Who cares? Die lelijke, Engelse monsters van Ryanair brengen me ook wel veilig en comfortabel naar de plaats van bestemming.
Stewardes zal ik dus niet snel worden. Maar het allerergste baantje wat ik kan bedenken is dat van verkoper... Niet gewoon een autoverkoper, wat me trouwens ook best erg lijkt, maar een bejaarde-dames-lokkende-en-misleidende-verkoper. Je kent ze wel, van die types die allerlei dubieuze lokkertjes bedenken om een zaal te kunnen vullen met oudjes die hopen een prijs te hebben gewonnen. Daar sta je dan, in het dorpshuis van Jipsing-Boertange en de oudjes stromen langzaam binnen, de een achter een rollator, de ander arm in arm met de buurvrouw. Ze gaan zitten en kijken verwachtingsvol rond. Je ziet ze bijna denken: 'wat leuk dat we er weer eens even uit zijn' en 'wat zou er komen? zou ik wat gewonnen hebben?' Je schenkt ze wat koffie in en dan ga je los. Alle verkooptrucs, niet alleen de fatsoenlijke maar ook de meest groffe, haal je uit de kast. Want verkopen zal je, zonder handel geen provisie en je Golf Gti loopt ook niet op lucht.
Dus je gooit er wat nepreisjes tegenaan, waarvan de oudjes niet weten dat die er alleen maar op gericht zijn om weer wat aan ze te slijten. Je laat de dametjes met de blauwe kleurspoelinkjes zelfs betalen voor dingen die ze gewonnen hebben en aan het eind van de rit leg je ze op een matras en praat je net zo lang op ze in tot ze zeggen; doe maar....voor het lieve sommetje van 800 euro. Niks vragen wat de maten van het bed zijn, niks garantie of ruilmogelijkheden. Nee hoor, die avond prop je je autootje vol en rijd je naar de dametjes en hun bedjes en draai je ze met je grootste glimlach definitief een poot uit, huppa weer een maandje AOW in je zak, om daarna je reis te vervolgen naar het volgende wijkcentrum en naar de volgende groep lieve, goedgelovige, oudjes die je ongegeneerd hun zuurverdiende centen uit de zak klopt.

Als dat de enige carrieremove zou zijn die ik kon maken, sloeg ik toch liever linksaf naar het loket om bijstand aan te vragen. Of rechtdoor naar het schoonmaakbedrijf om te smeken om een eerlijke baan. Maar oudjes laat ik met rust. Omdat ik het nooit op mijn geweten zou willen hebben dat zo'n lief omaatje 's avonds haar oudste kleindochter op moet bellen en het gesprek begint met; Wat was beppe dom he?! Nee beppe, je was niet dom. Je deed precies wat die mannen wilden en waar ze keihard op getraind zijn. Mannen met ellendige baantjes waar ze nooit en te nimmer trots op kunnen zijn.