Hoevaak lees je het niet in van die vrouwenbladen of hoor je het vriendinnen zeggen over hun lief. Als verklaring voor zijn geslotenheid, voor zijn onwil om over gevoelens te praten. Inmiddels weet ik dat mannen gewoon standaard liever niet over hun gevoelens praten en dat is prima! Ladies stel je toch eens voor dat je de diepste zieleroerselen van je man net zo vaak moet aanhoren dat je het idee krijgt dat je zit te theeleuten met een vriendin! Daar zijn wij helemaal niet goed voor toegerust. Ik heb de gereedschappen echt niet in huis. Een man moet stoer zijn, dapper, een sterke schouder bieden. Dat werk. Ik moet er niet aan denken om regelmatig theekransjes met x te houden over zijn gevoelens, mijn gevoelens, tissues erbij, getsie. Maar goed. Ik ging ergens heen met mijn verhaal, namelijk naar: MUURTJES.
"Hij heeft een muurtje om zich heen" en sommige meiden van het type dramaqueen maken er van: "Die jongen heeft zo'n muur om zich heen, stapel de Chinese muur op, doe er nog een paar kilometer bij en dan weet je ongeveer hoe hoog".
Tot voor kort deed ik niet zo mee met het muurtjes-debat. Ik had er niks mee. Kende ook niemand met een muur, of ik zag die muren gewoon niet. Tot voor kort dus. Want nu schijn ik zelf in het bezit te zijn van een muur. Eentje van het stevige soort. Gewoon keiharde bakstenen, dubbelwands met een spau ertussen. Ik kom tenslotte uit een bouwfamilie en dan zet je niet een krakkemikkig muurtje neer, nee, dat moet een stevig en mooi exemplaar zijn. Zo eentje die jaren mee gaat. Ik heb hem aan de binnenkant dan ook prachtig behangen met van dat leuke barokke behang, spiegeltjes aan de muur en hier en daar een foto, aan de buitenkant een mooi laagje stucwerk erop. Die muur van mij. Die mag er zijn.
Alleen een beetje jammer dat het binnen de muur zo stil is. Zo leeg. Misschien moet ik er toch maar eens een raam in maken. En later misschien een deurtje. Met een slot. Dat dan weer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten