Het was donker. En door de wijn leken de lichtjes allemaal van die stralen te hebben. Een beetje zoals het lijkt wanneer je door je wimpers naar een lantaarnpaal kijkt. De stad leek prachtig. Voelde warm aan.
Het koude water verkoelde mijn voetjes. Dat de bodem een beetje bedekt was met algen, mocht de pret niet drukken. De wind liet mijn mooiste jurkje en mijn haar dansen. En ik danste mee. Flirterig naar X, maar voorzichtig. Toch nog een beetje bewust van het risico ontdekt te worden. En ook een beetje bang om om te vallen en als een verzopen katje mijn verjaardag te eindigen.
Ik voelde me gelukkig. Als een jaren-vijftig actrice in een romantische fontein in Rome. La dolce vita. Dat idee. Maar dan gewoon in mijn stadje. In de fontein waar ik al jaren lang, misschien wel duizenden keren langsreed. Daarna met mijn blote voetjes op de fiets naar huis. Het leven is zo mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten