Al gaat het leven nog zo snel

Het verleden achterhaalt me wel.
Zo voelt het. Alsof ik ergens ben gestruikeld terwijl ik zo hard probeerde weg te lopen voor de nare dingen in mijn hart en hoofd. Ik liep in de zon en rende zo hard ik kon. Om de wind te voelen en maar niet stil te hoeven staan bij de zwarte randjes van het leven. De schaduwen van mijn verleden.
En nu ben ik plat op mijn fruitige gezichtje gegaan. Recht in de modder. Geen redden meer aan. Ik probeerde nog op te krabbelen om het verleden voor te blijven, maar het is niet gelukt. En nu heeft het me volledig in zijn greep. Alsof het roept:
NU WIL IK AANDACHT, JE KUNT NIET MEER OM ME HEEN.

En ik voel dat het moet. Ik moet er doorheen. Voelen wat ik niet heb gevoeld. Tranen laten vloeien die ik heb weggestopt. Onder ogen zien wat er was en wat ik kwijt ben. Ik moet verwerken wat me is overkomen. Geen wonder... Het was niet niks. Het was teveel. Teveel voor de vlinder die ik was geworden. De vlinder die nu even vleugellam is.

En dus zit ik stilletjes te huilen in de auto terwijl Trijntje 'On my own' zingt. De tranen blijven maar stromen. Maar voor het eerst hoor ik het einde van het liedje. Het begon zo treurig, maar het loopt goed af!! En zo zal het mij ook vergaan. Over een poosje fladder ik weer, en dit keer zonder ballast, vrolijk in het rond.

Laat het verleden maar komen. De toekomst haalt het wel weer eens in.