De mens is een ingenieus stukje natuurkunde, scheikunde en biologie. Alles heeft een functie en een taak in het lichaam. Een wonder op zich. Op wat kleine haperingetjes in mijn evenwicht na, heb ook ik niets te klagen over het geheel dat mij ter beschikking is gesteld. Het voldoet prima...ik kan er mee lopen, fietsen, vrijen, praten, lachen, tennissen, denken, schilderen, noem maar op.
En dan de geest. Hij ontstaat uit al die atomen en moleculen die mijn lichaam vormen. Je kunt niet aanwijzen waar precies het stukje hersenen zit dat altijd met me aan de haal gaat. Niet dat ik hoef te weten waar het zit, want ik ga het er toch niet weg laten halen. Het hoort bij mij, een geest die met me op de loop gaat. Een geest die een dolletje met me maakt. Die apen en beren tevoorschijn tovert. Een geest die graag een rijk geestelijk leven lijdt/leidt. That's mine, and proud of it!. Het is de bron van alle fruitigheid. Maar o, wat kan die geest het me ook moeilijk maken. Hij neemt me zo vaak mee op een trip down Memory Lane.
En was Memory Lane dan maar zo'n prachtig brede straat met aan weerszijden groene, rijkelijk bebloemde bomen en prachtige gazonnetjes voor even prachtige huizen, zoals je wel ziet in van die Amerikaanse romantische comedy's waar de krantenjongen met de kranten gooit. Nee, Memory Lane is in mijn geval vaak een duister achteraf steegje. Meer zoiets als je ziet in de Amerikaanse politieseries. Daar kom je als keurig, fruitig typje natuurlijk liever niet te vaak. En als je gaat wil je liever je kogelvrije vest aanhebben en een dikke knuppel achter je rug verstoppen. Om je te verdedigen tegen al het onheil dat op de loer ligt.
Dus dat probeer ik als ik weer eens word meegesleept naar Memory Lane. Ik wapen me tegen pijnlijke herinneringen en verwarring. Mijn wapen? Realiteitszin en relativering. Daarmee sla ik om me heen en probeer ik mezelf te beschermen tegen alles wat me kan kwetsen en uit het lood kan brengen. De ene keer lukt het beter dan de andere, helaas. Dus stap ik nog regelmatig bont en blauw door het leven. Gelukkig tekent de geest het lichaam niet en zijn mijn wonden volkomen onzichtbaar... maar ja, dan heb je daar dat lichaam weer, met al zijn techniek... Heel soms piept een stukje blauw naar buiten door een hoekje in mijn oog. Zilte tranen spoelen langzaam maar zeker Memory Lane schoon en maken de weg vrij naar alle mooie herinneringen die ook nog ergens zitten. Ze voeden het zaadje van geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten