Stoelendans

De een valt van zijn stoel. De ander gaat erop staan dansen.
J en J zijn uit elkaar. Het droompaar van de eeuw, als je de bladen en andere media de afgelopen jaren mocht geloven...
Waarom reageren mensen daar zo verschillend op? (Je kunt je trouwens afvragen waarom mensen daar überhaupt op reageren, maar dat geheel ter zijde.)

Ik ben stiekem toch wel één van de mensen die op zijn stoel gaat staan dansen bij zulk nieuws. En waarom? Is het omdat ze bij iedere gelegenheid die er was van de daken schreeuwden hoe geweldig ze het samen hadden en hoe gelukkig ze wel niet waren? Zou kunnen...op het laatst stond er gewoon een teiltje naast de bank voor het geval Yolanthe (het is helemaal niet met een J) weer eens in beeld dook met een glimlach van oor tot oor en mooie woorden over de spetter Jan. Jan is ge-wel-dig! Jan was ge-wel-dig...
Toen Jan zijn nieuwe plakplaatje met een Spaanse tekst voor Yolan in beeld bracht heb ik een week aan de diarreeremmers gezeten. Het doet wat met je, zulk nieuws.
Maar goed, het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat het gewoon pure afgunst was en dat ik daarom op de stoel heb staan dansen. Ook ik ben maar een mens...en ook ik ben wel eens afgunstig. Met zijn allen moesten we zien hoe het nieuwe huis van Jan en Yol in Volendam uit de grond werd gestampt. Met zijn allen moesten we horen hoe Jan en Yol graag kindjes wilden. Met zijn allen moesten we horen hoe Jan zong over Yol en haar vader. Het was gewoon te mooi allemaal. Ook ik wil een rijke vent met een kast van een huis, ook ik wil kindertjes en ook ik wil een man die een liedje voor me zingt. Ik heb het getroffen, maar zingen doet die van mij niet.... En die van Yol wel, dus was Yol stom. En Jan werd ineens ook stom, omdat ie Yol leuk vond. Vrouwenlogica...
Een derde reden voor mijn stoelendans is misschien wel Yol zelf. Yol is mooi, moet ik vaak horen. Yol is lol. Mannen vinden Yolanthe een lekker wijf... Dat zie ik natuurlijk ook wel...maar waarom ziet niemand wat ik wel zie? Ze kan het niet zo goed op televisie. Ze heeft niet zo heel veel mee te brengen bij een presentatie of acteergedoetje. Alleen haar mooie snoetje. Waarbij je je trouwens kunt afvragen hoe Yol er uit zou zien zonder die prachtige krullen van d'r. Misschien is het dan gewoon een middelmatig typetje...ik geloof daar heilig in. De meeste mannen zullen daar wel anders over denken. (Ze schijnt ook een lekker lijf te hebben...ik verkeer nog in de ontkenningsfase.)

Nou goed, ik denk dat ik de stoelendans wel aardig verklaard heb.
Maar vriendin X stond niet op haar stoel. Die viel eraf. En hard. Een illusie naar de maan. Ze wilde zo zijn als Jan en Yolanthe. Hoe ben je dan, als J en Y??? Laaiend gelukkig, levend in een sprookje? Of gewoon goed in het jezelf voor de gek houden en de hele wereld erbij. Lieve X, als wij af en toe ups en downs ervaren met onze (overigens übergeweldige kerels), dan heeft de rest van de wereld dat toch gewoon óók? Dan bestaat het toch gewoon niet dat mensen alleen maar lyrisch over elkaar zijn en nooit een probleempje ervaren? Ik vertrouw overgelukkige mensen al jaren niet meer (sinds ik zelf ben gestopt met acteren). Tis nep.

Juist die mensen vallen het hardst op hun snuit als het sprookje uit is.
Tenzij ze een rijke voetballer aan de haak slaan.... Mag ik een teiltje?