Hoi

Dat je me schrijft! Daar was je nooit zo van. Dus ik keek er van op, zeker na een jaar...
Eigenlijk heb ik geen enkele behoefte meer aan contact, maar je hebt je zo kwetsbaar opgesteld dat ik het niet kan maken om niet te reageren.
Goed om te lezen dat je therapie hebt. Kan me herinneren dat je me voor gek verklaarde toen ik opperde dat je dat nodig leek te hebben. Gelukkig heb je er nu toch wat mee gedaan. En het lijkt zowaar te helpen.
Fijn dat je daardoor nu inziet dat je niet goed bezig bent geweest en dat het heel logisch was dat ik niet wist wat ik met jouw geschiedenis moest. Het was ook niet niks voor zo'n groen blaadje als ik. Ik hoop dat je zelf ondertussen ook vrede hebt met de keuzes die je hebt gemaakt. Je moet niet blijven hangen in het verleden, je moet het accepteren en gewoon met goede moed verder gaan.
En ik begrijp wel dat je het moeilijk vindt om alleen te zijn en dat je daarom overal een beetje liefde zoekt. Dat was voorheen niet anders. Wel jammer dat je jezelf nog steeds niet genoeg de moeite waard vindt om een beetje kritisch te zijn in je 'partner voor 1 nacht'-keuze. Dat is dus niet veranderd. Ik had toch graag het idee gehad dat je íets van onze tijd samen had opgestoken. Maar ik moet me daar maar niet meer druk om maken. Ik heb me al genoeg zorgen om je gemaakt.
Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt. Talloze... Zo zie ik ook wel in dat ik een hele verkeerde kijk op jou had. Door je mooie ogen, mooie kleren en stralende lach dacht ik gewoon met 'mijn type man' van doen te hebben. Wist ik veel dat je buitenkant weinig zegt over jouw binnenkant. Inmiddels heb ik geleerd dat iemands vrienden veel zeggen over hoe iemand is. En jouw vrienden…. de enkeling die je had…. Had ik maar wat beter opgelet, dan wist ik dat je mooie kleertjes alleen maar verbloemden dat je net zo was als zij. Stijl kun je niet kopen. Dus dat moet je ook niet willen. Wees nou maar gewoon jezelf. Dat is prima, dan hoef je ook niet zo op je tenen te lopen.
Het spijt me dat je dat wel moest toen wij nog samen waren. Ik had niet in de gaten dat het je zo ontzettend zwaar viel om een beetje een normale relatie te hebben met een gezellige, nette, spontane meid als ik vol principes. Ik dacht dat jij net zo'n leven wilde lijden als alle mannen van jouw leeftijd (een jongen ben je allang niet meer). Hoe kon ik ook weten dat je zo anders was en nergens je rust kon vinden? Je bent een flink stuk ouder dan ik…ik keek gewoon tegen je op! En je kon jezelf natuurlijk goed verkopen…halve waarheden hebben je ver gebracht.
Ik wil wel zeggen dat het er echt niet toe doet dat de meeste problemen voortvloeiden uit ons niveauverschil (zoals jij dat nu benoemt). Je bent daarom niet minder of slechter dan ik, maar gewoon anders. Wel jammer dat je me toen gewoon altijd raar vond als je iets niet begreep…en dat je dan zo boos werd. Hopelijk heb je je woede nu ook een beetje beter onder controle.
Het doet me wel heel goed dat je nu inziet dat ik nooit uit was op ruzie, maar juist met elkaar wilde praten om er voor te vechten. De erkenning dat ik heel erg goed voor je ben geweest en altijd mijn best ben blijven doen, vind ik toch wel prettig. Al maakt het me niet zo heel veel meer uit. Water onder de brug!
En wees nou maar niet verdrietig meer dat het over is tussen ons, het is al zo lang geleden. Ik snap wel dat je nu pas beseft dat je niet snel weer zo'n bijzonder iemand als ik zal vinden. En dat je het toch eigenlijk wel heel erg had getroffen. Maar het is beter zo. Ook voor jou! We maakten elkaar totaal niet gelukkig. Ik heb het zogenaamde 'geitenwollen-sokken-type' dat ik volgens jou nodig had, gevonden. Ach, en jij wordt ook nog wel eens gelukkig. Laat het los en maak (eindelijk) wat van je leven.
F€M