Ik heb een muismat. Eindelijk niet meer het probleem van een muis die de weg kwijt is op het veel te gladde tafelblad en beeldscherm en dus zijn weg maar zoekt op mijn schoot.
Een praktisch dingetje dus, zo'n muismat.
Maar mijn muismat is ook nog eens een lust voor het oog. Althans, dat dacht ik, ooit, gedurende een minuut. Dat was de minuut waarin ik via de site van de Hema mijn muismat bestelde. Correctie, muismatten. Gul als ik ben had ik namelijk meteen ééntje voor de man besteld. Een leuk, persoonlijk cadeau. Echt leuk om te hebben, zo mooi. Toch?
Lyrisch pakte ik de muismat uit. Een prachtexemplaar! Kennelijk verkeerde ik toen ook nog in een staat van volledige ontoerekeningsvatbaarheid. Die toestand duurde nog even voort. In ieder geval tot het moment dat ik muismat nr 2 aan de man gaf. "Leuk voor op je werk lief! Heb je daar ook iets persoonlijks, ondanks al je wisselende werkplekken."
"Hmmhmm". De reactie van de man. In combinatie met een soort frons. Vond ie het niet leuk? Hoe is het mogelijk!!!! Ik was volledig in een staat van ontkenning. Begreep er niets van en nam muismet nr 2 dus maar (enigszins morrend) mee naar mijn eigen werkplek.
Na enige tijd begon de damp in mijn hoofd wat op te trekken. Waarschijnlijk vooral toen mijn pittige sectorvoorzitster meewarig en een beetje flauw lachte toen ze het exemplaar op mijn bureau ontdekte. Dat ze dat vervolgens tijdens een lunch en eigenlijk bij iedere andere gelegenheid aan de orde stelde, hielp denk ik ook wel mee voor het genezigsproces. En nu is de mist in mijn hoofd verdwenen...
Welke meid van 28 denkt nou serieus dat haar vriend (gewoon iemand van 34 met normale hersenfuncties en een goede baan) een muismat met een foto van hem en zijn liefje op zijn werk gaat neerleggen?
Tot voor kort was ik die meid.
Nu glimlach ik af en toe maar even om mijn eigen impulsiviteit en naïeviteit als ik de muismat in mijn ooghoek ontwaar.
En de muismat? Hij blijft hartstikke praktisch!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten