Ik houd mijn ogen dicht en luister tussen honderden stemmen door naar de muziek. Probeer de trilling van de bas in mijn buik te vangen en te vertalen naar een opgewekte, bevrijdende beweging die voor dansen door kan gaan. Opgaan in de lichtflitsen, de warmte, de geluiden. Dat is het enige wat mij rest om me hier te kunnen vermaken.
Want als ik mijn ogen open doe zie ik jou. In alle zoekende gezichten om me heen. Lachend naar iedereen, zwaaiend als het even kan. Een knipoog hier of daar. Op zoek naar de volgende liefde voor 1 nacht. Ik voel de eenzaamheid, rusteloosheid en complete misère die 50% van de bezoekers ook deze week weer naar deze tent heeft gedreven.
Dus ik knijp mijn ogen stevig dicht en pers een lach om mijn mond. "Wat kijk je boos" kan ik nu echt niet gebruiken. IK HEB HET LEUK, althans, zo moet het lijken.
Occassionhal, kringloopwinkel. Namen voor waar ik nu ben. Maar waarom zijn zoveel mensen dan niet tweedehands? Het zijn allemaal uitleenexemplaren, waarvan de man of vrouw thuis is gebleven bij de kinderen.
"Wat voel je lekker" zegt hij als hij zijn arm om mee heen slaat en zijn net iets te doorvoedde buik tegen me aandrukt. Twee tellen later: Flats. Hij schuift zijn telefoon open. "Kijk, dit is Thomas, hij is vier maanden, leuk hè, lijkt op zijn vader". "Eh, ja, schattig", breng ik verbouwereerd uit. Binnen een seconde heeft de grijze massa in mijn hoofd de link kind-vader-moeder-waar is moeder? gelegd. En dus vraag ik voorzichtig: "goh, waar is de moeder van Thomas eigenlijk?".
Thuis dus. Hij is op pad en zij is thuis, bij Thomas. Nog niet eens ontzwangerd heeft ze bedacht dat zij wel thuis blijft terwijl hij de bloemetjes buitenzet.
Een dappere vrouw. Dat blijkt wel als meneertje "je kent me misschien wel van tv" kort na onze eerste kennismaking (en de foto-kennismaking met zijn gezin) schaamteloos zegt: "zullen we even lekker zoenen? Loop maar achter me aan naar de wc..."
Enigszins onder de indruk van de belangstelling en de overweldigende aanwezigheid van dit uitleenexemplaar overweeg ik serieus om gewoon eens gek te doen en met een wildvreemde, bezette man te gaan zoenen. Maar gelukkig ben ik nog steeds ik, ook als de muziek hard is en mijn hart alleen. "Doen we!" zeg ik voordat ik hem eenzaam naar de wc zie waggelen in de veronderstelling dat ik warmbloedig achter hem aan loop.
Ik word geen lid van de speel-o-theek, deze week niet, volgende week niet, nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten