Terwijl mijn hand nog lam is van het schrijven van de adressen op onze trouwkaarten, scroll ik met de muis over het beeldscherm en lees ik tot mijn schrik dat Amy Winehouse is overleden. In gedachten ga ik terug naar tijden waarin mijn hand geen pijn deed, maar mijn hart des te meer.
Ik zie mezelf zitten op de koude tegelvloer, tussen de openstaande kastdeurtjes van mijn tv- en stereokast. Keihard zong Amy dat ze terug zou gaan naar zwart en dat haar tranen vanzelf weer eens zouden drogen. Het rauwe randje aan haar stem, sneed scheurtjes in mijn trommelvlies en hoe hoger het volume, hoe zekerder ik wist dat mijn tranen ook wel weer eens zouden drogen.
Amy had gelijk. Mijn tranen zijn gedroogd en het leven lacht me weer toe. Nu luister ik liedjes die gespeeld zullen worden op de mooiste dag waarop ik met de liefde van mijn leven ga trouwen. Nooit zit ik meer tussen de kastdeurtjes mee te blèren met Amy. Ten eerste omdat die kast is gesneuveld dankzij een onhandige schoonvader toen ik ging samenwonen met X, maar vooral omdat de kleine verdrietjes die nu af en toe op mijn levenspad komen geen koude billen en zere oren meer nodig hebben.
Ik red het wel zonder Amy. Maar Amy heeft het niet gered. En dat stemt me droevig. Met dat grote haar, die zwarte ogen en al die plakplaatjes leek ze zo taai, zo sterk. En ze wist zo goed wat ik moest doen om er bovenop te komen. Maar ze was dus gewoon vier jaar jonger dan ik en ze had geen zangeres die háár er bovenop zong. Ze had de drank en de drugs nodig om dit leven te leiden of lijden. En nu is het voorbij.
Vandaag draag ik zwart en denk ik aan Amy. Back to black.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten