Mijn hele leven heet ik al zoals ik heet. Zonder nadenken neem ik op met de naam die mijn ouders mij gaven. Met de naam die staat voor een bedrijf waar ik trots op ben. Zonder nadenken onderteken ik dag in dag uit tientallen stukken en zie ik iedere keer die sierlijke letters die uit mijn pen vloeien en de naam vormen die bij me past.
Maar nu gaan X en ik trouwen. En ja, dan komt de vraag opborrelen of ik zijn naam ook aan ga nemen. Een terechte vraag en op zich simpel te beantwoorden met een ja of een nee. En tot voor kort leek het ook zo simpel, natuurlijk neem ik zijn naam aan. Heel mijn leven vond ik het de normaalste zaak van de wereld dat ik ooit de naam van mijn man aan zou nemen. Dat deed mijn oma, dat deed mijn moeder...en nu mag ik. Met dat kleine verschil dat zij allebei de naam aannamen die ik met mijn geboorte al meekreeg. Een naam waar ik trots op ben. Een naam die weergeeft dat ik hoor bij mijn ouders, dat we dezelfde genen hebben. En zo voelt het ook echt. Ik ben een echte 'van der M'. En hoe dichterbij de trouwdag komt, hoe lastiger ik het idee vind dat ik straks anders heet en er dus niet zo duidelijk meer bij hoor. Het voelt alsof ik afstand neem. En dat is het laatste wat ik wil.
De andere kant van de medaille is mijn nieuwe naam. Een uitzonderlijke, zeldzame naam die lekker in het gehoor ligt en gelukkig ook een beetje bij mijn voornaam past. En het mooiste van die naam is dat X hem draagt. Straks zijn we samen de familie T. En hoe degelijk en burgerlijk het ook klinkt, ik vind het heerlijk!
Dus eigenlijk is het namendilemma geen echt dilemma. Het is eigenlijk zoals met alles in het leven; voor elke deur die je sluit, gaat er een nieuwe open. Ik zie mijn leven en mijn naam dan maar als een soort draaideur. Mijn oude naam en alles wat daar bij hoort laat ik niet compleet achter, de deur blijft open terwijl ook de volgende deur, naar een nieuwe toekomst met een nieuwe naam, wagenwijd openstaat.
En voor de feministen onder ons; Natuurlijk weet ik dat hij ook mijn naam aan kan nemen en dat we dan ook gezellig hetzelfde heten. Maar dat doen we dus mooi niet. Ik kan hem net zo goed meteen chemisch castreren...sommige dingen zijn onbespreekbaar, ook voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten