Plopperdeplop

Vriendlief (en bijna manlief) snurkt wel eens wat. En dat is soms gezellig, maar meestal hoogst irritant. Dus wat doe je dan? Apart slapen? Nee, natuurlijk niet. Daar beginnen we niet aan. Een por geven als het te erg is, dat werkt ook niet want twee tellen later ligt hij weer op zijn rug. Lief vragen of hij op zijn zij wil gaan liggen, dat werkte tot voor kort nog wel aardig. Inmiddels is ook die methode achterhaald, want meneer draait niet meer zijn hele lijf op de zij, nee in al zijn slaperige wijsheid draait hij nu alleen nog maar zijn hoofd een slagje. En dat maakt qua decibellen dus geen enkel verschil.

Gelukkig zijn er oordopjes. De hemel zij geprezen voor de uitvinding van die dingen. Tenminste, zo dacht ik er tot voor kort over. Tot voor kort was tot vorige week. Tot het plopperdeplop-moment. Stel je het volgende voor: ik zit in mijn pyamaatje, met een handdoek om mijn haar, op de rand van het bed en pak de oordopjes uit de la van mijn nachtkastje. Het zijn van die oranje sponsachtige dingen, die je even een stukje inknijpt zodat ze in je oor weer uit kunnen zetten en al het gesnurk buiten sluiten. Een prachtsysteem in al haar eenvoud. Ik pak het dopje tussen duim en wijsvinger, knijp er in en duw het in mijn oor. En dan ineens voel ik: PLOP.

Mijn hart last een kleine pauze in tussen twee slagen om goed vast te kunnen stellen dat ik echt PLOP voelde. En ja, het was een plop. Een plop van het soort: oei oei oei nu zit het dopje wat te diep. Toen mijn hart weer rustig verder sloeg ben ik daarom heel kordaat - zonder mijn oor te bewegen - naar mijn toilettasje gelopen, heb ik mijn pincet gepakt, ben ik weer op de rand van het bed gaan zitten en zou ik dit varkentje wel eens even snel wassen. Dus hup dat pincet in mijn oor, de pootjes om het dopje en trekken maar.... Daar komt ie! Niet. Een stukje oranje spons zit pietepeuterig tussen het pincet, maar het dopje blijft waar hij zit. Nog een keer. Shit! Hetzelfde verhaal. Nog een keer, en nog een keer en nog een keer.... Op het bed liggen inmiddels al een paar oranje minisponsjes. Maar geen dopje. Bij elke poging brokkelt mijn masker van uiterlijke kalmte verder af en nader ik het stadium van paniek. Ik doe nog een hele goede en zeer pijnlijke poging, maar dat ding zit muur- en dan ook echt muurvast.

De dokterswacht wil het niet proberen. Ik moet maar gaan slapen en de volgende dag naar de KNO arts. Als de paniek wat is gezakt, lukt het me zowaar om te gaan slapen. Om de volgende dag wakker te worden met een pijn! Niet te geloven. Ik kon wel naar de dokter kruipen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Eerst bellen, dan verwijzing en dan eindelijk die stofzuiger in mijn oor.... Dat werkte ook niet. Toen een haak....weer geen succes. Maar dan: de grote tang... ik verga van de pijn, maar voel dat er beweging in de dop komt. En dan: engelen beginnen te zingen, de zon breekt door, mijn hart vervult zich met warmte: HIJ IS ER UIT!!!

Mensen neem een momentje de tijd om je bewust te worden van het heerlijke gevoel van lege, vrije gehoorgangen. We nemen het allemaal maar voor vanzelfsprekend aan. Maar dat is het niet meer als je een plopperdeplop moment hebt meegemaakt.