Het hoosde en ik was al laat voor een belangrijke dag op het werk. Zo'n dag waarop je niet met de mascara tot op de knietjes en de miss-wet-tshirt-look op de tietjes op je werk kunt verschijnen. Bij wijze van uitzondering sprong ik dus in mijn dikke Chevy (Matiz) en reed ik dankzij mijn autorisatie om mijn scootertje te parkeren, de parkeerkelder van kantoor in. Plaats genoeg en ik koos er lukraak eentje uit met het idee dat er in de vakantietijd altijd plaats genoeg is.
Tien minuten later zat ik - voldaan over mijn slimme actie - met droge knietjes (en andere lichaamsdelen) in de zaal te luisteren naar de belangrijke dingen die daar werden besproken tot opeens een tekst onder in mijn beeldscherm oplichtte: "Ben je levensmoe ofzo? Je staat op de plek van X".
O mijn god!!! De plek van X. Ik weet zeker dat de aanwezigen in de zaal het spiertje dat spontaan nerveus onder mijn oog begon te trillen, niet hebben gezien. Maar mijn stokkende ademhaling was tot in de uithoeken van het gebouw te horen. Hoe stom kon ik zijn!?
Misschien is hier enige toelichting over collega X nodig om te begrijpen waar mijn angsthazen-reactie vandaan kwam. Collega X is van het soort; dieren zijn liever en beter dan mensen. Collega X is van het soort; is dat al goedgekeurd door de OR? Collega X is van het soort: iedereen is naar en heeft het slecht met me voor. Collega X is van een soort negativiteit en klagerigheid die tegenwoordig niet meer gemaakt wordt (gelukkig).
En uitgerekend op de plek van die sikkeneurige, boze vrouw, parkeer ik op goed geluk mijn auto. En dan zijn de rapen dus gaar. Ieder ander zou zeggen: niet meer doen, het is irritant. En dan zou ik mijn excuses maken en zeggen dat ze gelijk hebben. Maar niet collega X. Zij stormt bij mijn collega naar binnen en vraagt hem om mij te leren me normaal te gedragen. Zij schreeuwt over de gang scheldwoorden gevolgd door mijn naam en maakt op die manier haar ongenoegen kenbaar bij een ieder. Maar niet bij mij. Nee, ik moet het via via vernemen van collega's die haar woede naspelen en me gekscherend bang proberen te maken. Met als klap op de vuurpijl dat collega X er nu werk van maakt dat mijn autorisatie om mijn scootertje in de kelder te parkeren, wordt ingetrokken.
Nu zul je misschien denken dat ik moet lachen om zoveel gekkigheid. Maar nee, dat lukt me niet. Ik voel me geintimideerd en wordt nerveus van zoveel onaardigheid. Helemaal nu mijn excuses niet hielpen en ze het feit dat ik haar aansprak op het gescheld, betitelde als "zuigen". Ik was - naief als ik kennelijk ben - in de veronderstelling dat "zuigen" een term is die 14-jarige pubers tegen elkaar bezigen als ze het hebben over de 5 voor Engels. Vind het niet echt een term voor vrouwen van over de 50 die (over het algemeen) een goed stel hersens lijken te hebben. Dus ja, wat moet je daar dan nog op zeggen? Geen idee... feit is dat er nu dus een collega is die mijn bloed wel kan drinken. En waarom? Volgens mij niet om die parkeerplaats... als psycholoog van de koude grond maak ik er maar van dat er meer achter zit. Geen idee wat, maar het gaat er bij mij niet in dat iemand zich dagen achtereen druk kan maken over zo'n futiliteit. Get a life!, zou ik bijna puberaal willen zeggen. En dan een gekke bek erbij trekken...misschien communiceren we dan wel op hetzelfde niveau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten