Een maand geleden zag ik zijn witte gelaat - dat een week daarvoor nog zo ontzettend rood van alle kleine adertjes in zijn wangen was geweest - en voelde ik zijn koude, verstilde handen - die een week geleden nog zo warm en handig een bordje warm eten wegwerkten alsof het niets was.
De tijd vloog met hem. En de tijd vliegt ook zonder hem vrolijk verder. Het is een gekke gewaarwording. Alles is nog hetzelfde, maar mijn moeder heeft haar vader niet meer. Het einde van een tijdperk. Het einde van een leven. Een leven dat zich niet laat omschrijven als prachtig of geweldig. Een man die zich niet laat omschrijven als makkelijk en warm. En dat vervult me op momenten dat ik alleen ben, en me bewust wordt van de eindigheid der dingen, met een treurig gevoel. Tegelijkertijd leert het me veel.
Lessen over onvoorwaardelijke liefde van een kind voor zijn of haar vader. Mijn pake was niet altijd geliefd maar er werd altijd van hem gehouden. En hij wordt gemist door alle drie zijn kinderen en door al zijn kleinkinderen. Ondanks alles. En dankzij alles. Lessen over hoe ik het niet moet doen in het leven, over wat onbelangrijk is en over waar ik echt voor zou moeten gaan.
Ik realiseer me dat zelfs de lastigste pake een belangrijk deel van mijn leven is, een belangrijk deel van mijn persoonlijkheid heeft bepaald. En ik ben verdrietig omdat er een einde aan het tijdperk is gekomen waarin ik nog van hem kon leren terwijl hij naast me zat. Nu leer ik terwijl ik in gedachten naar hem kijk. En dan zie ik een man die uit angst en teleurstelling niet goed van het leven kon genieten. Zijn woorden spraken niet van liefde. Maar zijn daden wel. Jammer dat hij eerst moest sterven om me dat te realiseren.
Rust zacht lieve, bijzondere pake.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten