Op de eigenzinnigheid

"Op jou! En op de eigenzinnigheid!" Het is niet nu en ik ben niet ik. Ik ben een rechter, werk in Groningen en zit na een dag op kantoor even voor een afzakkertje met mijn collega in de kroeg. Hij was er aan toe. Vandaag kwam de gehele vaderlandse pers naar het noorden van het land door zijn beslissing. Hij belde me om te vragen of ik zin had om ons samen te verstoppen voor de cameras. En natuurlijk zei ik daar geen nee tegen. Niemand anders zou me op dit moment meer kunnen boeien dan hij. Op dit moment is hij even mijn held.
Nee, had hij er absoluut niet voor gekozen om vreemdelingenrechter te worden. Daar kiest geen mens voor nu de wet door Cohen en Verdonk zo is dichtgetimmerd dat je er als rechter niks maar dan ook niks meer mee kunt. Een vreemdelingenrechter is niets anders meer dan een stempelmachine. Een machine die zelden tot nooit "JA" stempelt. Toch was hij op die gevreesde stoel terecht gekomen en op een dag was daar Sahar. Een meisje uit het AZC in Sint Annaparochie dat naar het gymnasium in Leeuwarden gaat. Een meisje dat op foto's staat in oranje shirt terwijl zij samen met haar hollandse vriendinnetjes het Nederlands elftal aanmoedigt. Een meisje dat goed kan leren en vloeiend Nederlands spreekt. Een meisje dat al ruim acht jaren in Nederland woont. Meer dan de helft van haar leven. Een meisje dat houdt van voetbal en zeilen en dat doen meisjes niet in Afghanistan.
En hij draaide in zijn stoel en las haar dossier. Hij krabde op zijn hoofd en zuchtte eens diep. Hij kroop 's nachts tegen zijn vrouw aan en vroeg haar wat hij er mee aan moest. Zijn vrouw wist het ook niet en fluisterde zacht: "Ga nou maar slapen lieverd, het komt allemaal wel goed. Het geeft niet dat Hart van Nederland komt filmen. Je bent hartstikke mooi op beeld." Mopperend had hij zich omgedraaid. Hart van Nederland was wel het laatste waar hij over inzat. Nee, minister Leers en de PVV-ers hielden hem van zijn schaarse nachtrust.
En nu zitten we hier. Hij heeft zijn hart laten spreken, dwars door alle regeltjes in het wetboek heen. Dwars tegen de rechtse stroming in. Sahar mag blijven als het aan hem ligt. En als het aan mij ligt ook. Dwars en trots toasten we op zijn moed en eigenzinnigheid. Nu maar afwachten wat Leers en zijn IND doen. Hij heeft in ieder geval een signaal afgegeven. Een signaal waar we niet omheen kunnen. En ik hoop ooit ook zo eigenzinnig te durven zijn en net zo te stralen in de camera van Hart van Nederland, ondanks de slapeloze nachten die soms horen bij het vak van rechter. Proost, op Sahar.