2011 zou het jaar van de grote verandering worden. Rondom de jaarwisseling realiseerde ik me ineens dat als ik wat wilde, het nú moest zijn. Gewoon alle zekerheden overboord gooien en een compleet nieuw leven beginnen. Een andere omgeving, een andere cultuur, een andere taal en een andere rol. Ik ben nu immers nog jong en ongebonden. Geen kindermondjes om te voeden en af te vegen. Geen hondjes die uitgelaten moeten worden en zelfs geen hypotheek die betaald moet worden. Dit is hét moment om het roer eens goed om te gooien.
Maar waar moest dat roer me dan naar toe sturen? Wat is op dit moment zo'n beetje het meest onbekende dat ik kan bedenken? Ik bedacht al snel dat ik dan in de Arabisch wereld terecht moest komen. Ik spreek de taal niet, snap hun letters niet, zal in no-time vergeten dat ik van rechts naar links moet lezen/schrijven en niet andersom en ik ben al helemaal niet gewend aan zand tussen mijn tanden. Dus mijn plan werd om ergens in het Midden Oosten terecht te komen. Flexibel als ik ben, liet ik het over aan het Lot en bepaalde Ezeltje Prik op de wereldkaart, dat Iran mijn bestemming moest worden. Ideaal, het contrast kon ook qua staatsvorm en vrijheid van meningsuiting niet groter zijn. En dat was immers wat ik wilde. Een grote verandering.
Het ticket was al bijna geboekt. Maar ik moest nog één vraag beantwoorden. Wat zou ik in Iran moeten doen? Ook daar zocht ik de tegenstelling met mijn huidige levensstijl en ik kon niet anders dan vaststellen dat ik dan terug zou moeten naar de schoolbanken, naar het vrije en ongebonden studentenleven. Niet meer voorr dag en dauw braaf in mijn boodschappenwagentje, al filerijdend, mijn Vinex-wijk verlaten voor en brave, degelijke baan in het centrum van de stad. Nee, uitslapen, omhangen, nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe dingen leren. Handige bijkomstigheid leek het me dat ik dan ook de taal wat zou leren. Dus het moest een studie Arabisch aan een Iraanse universiteit worden. Briljant! Zo zou mijn leven er in 2011 uit gaan zien.
Maar het gaat niet door. Nu.nl vertelt me net dat ze de regels aan de universiteit hebben aangescherpt. Geverfde haren, lange nagels, geëpileerde wenkbrauwen, een laagje make-up en strakke spijkerbroeken worden niet langer getolereerd. En laat dat nou net alles zijn waardoor ik nog een beetje appetijtelijk voor de dag kan komen. Dus ik blijf thuis. Tja, ik ga natuurlijk niet een partij voor joker lopen als ik nieuwe mensen wil leren en de wereld wil veroveren. Ik stap morgen gewoon weer in mijn auto en rijd gewoon weer naar mijn werk. Met make-up, lange nagels, geblondeerd haar en een veel te strakke spijkerbroek. Ze weten niet wat ze missen, daar in Iran.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten