Bijna gewoon

Ze vertelt dat hij haar leuk vindt. Ik grijns en stoot wat kirrende geluidjes uit. Ik weet nog net een hysterisch gejuich als van een zestienjarige bakvis te onderdrukken. Vooral omdat zij hem ook zo leuk vindt. Ik ben blij dat ze verliefd is. Na een paar jaar totaal manloos vroeg ik me af of het er ooit nog van zou komen. En ik gun het haar zo. Ze is een leuke meid, vrolijk en spontaan. En een goede vriendin, door dik en dun.

En nu is het er dan eindelijk eens van gekomen. Een kerel aan de haak. Maar er is een maar. Er is altijd een maar. Zodra je de magische grens van dertig gepasseerd bent en je kansen waagt op de liefdesmarkt, kom je geen ongeschonden exemplaren zonder enorme rugzak meer tegen. Heeft hij niet een of ander jeugdtrauma, dan komt ie wel net uit een relatie en weet hij nog niet zo goed wat hij echt wil. Hij heeft kinderen, of juist een knoopje laten aanleggen om dat te voorkomen. En er zijn natuurlijk ook de exemplaren die nog niet helemaal officieel op de liefdesmarkt beschikbaar zijn. Zo ook dit exempaar. Je zou kunnen zeggen dat hij van het soort is dat geen oude schoenen weggooit voordat hij nieuwe heeft. Maar je zou het ook wat rooskleuriger kunnen omschrijven. En dat doen we natuurlijk, blij als we zijn met haar recente ontwikkelingen op liefdesgebied. Dus zeggen we dat zij zo bijzonder is dat ze zijn ogen geopend heeft en hem heeft doen inzien dat zijn relatie niet goed zit.

En waarschijnlijk is dat ook zo. Maar het gemak waarmee we het constateren en de luchtigheid die we tentoonspreiden op het moment dat we fantaseren over een toekomst voor die twee... het zet me aan het denken. Waar is de tijd gebleven dat ik mensen die hun geliefden bedrogen nog veroordeelde? En waar is de tijd dat ik het vreselijk vond voor de kleine kindjes die er bij betrokken zouden raken? Het lijkt een eeuwigheid geleden. Het lijkt wel over een andere Fem te gaan. De pre-hysterische Fem. Zou het komen doordat ik zelf eens de liefde ontdekte terwijl ik nog niet de stoute schoenen had durven aantrekken om mijn relatie te beëindigen? Of komt het doordat X zijn relatie pas op de juiste waarde wist te schatten nadat hij als een blok voor mij was gevallen (logisch ;-))? Als het ons kan overkomen, dan geldt dat toch voor iedereen? Maar die kindjes dan? Maakt dat dan geen verschil? Waarom stap ik daar zo gemakkelijk over heen? Misschien is het uit liefde voor mijn vriendin, die ik het allerbeste gun. Maar misschien komt het wel door iets anders.

Het leven is niet meer zo simpel als toen ik klein was. Toen waren we nog zó verbaasd dat de buurman en buurvrouw gingen scheiden, tegelijk met de ouders van een klasgenootje dat we er meteen de verklaring voor bedachten dat de buurman dan wel iets met de moeder van het klasgenootje moest hebben. Scheiden was een zeldzaamheid en we bleken het qua aanleiding ook nog bij het juiste eind te hebben. Tegenwoordig stikt het van de "Te Koop" bordjes in de vinexwijken. Een teken van een relatiebreuk, soms maar een paar maanden nadat de tuin nog werd opgesierd door een dikke ooievaar. Ongemerkt is het gewoon geworden. Het idee van samengestelde gezinnen, tweede of zelfs derde leggen en stiefmoeders en - vaders is zelfs in mijn romantische, ietwat naieve denkwereld gewoner geworden. Zo gewoon dat ik me bijna niet kan voorstellen dat ik, net als mijn ouders, een levenlang gelukkig kan blijven met de toekomstige vader van mijn kindjes. Maar gelukkig net niet gewoon genoeg om er niet alles aan te blijven doen om samen de eindstreep te halen. Een eindstreep waar we hand in hand, achter onze rollator, gevolgd door een horde kleinkinderen over heen zullen strompelen, als het aan mij ligt.