De Houdini van de Lage Landen

Daar zit hij. Zo van de achterkant ziet hij er gewoon uit als anders. Een kaal hoofd met een keurig getrimd grijs randje haar. Even denk ik nog dat ze het allemaal een beetje hebben overdreven, dat het wel meevalt. Maar terwijl mijn voeten me dichterbij zijn voorkant brengen, zet mijn binnenste zich toch maar een beetje schrap. En niet voor niets, blijkt zodra ik durf te kijken naar zijn gezicht.

Het is dat ik zijn achterkant en zijn te hoog opgetrokken broek meteen herken, maar anders had het iedereen behalve mijn pake kunnen zijn. Mijn pake heeft geen negerlippen, mijn pake kan gewoon zijn ogen opendoen. Mijn pake brabbelt niet, maar spreekt gewoon volzinnen en mijn pake is niet bont en blauw en bedekt met schaafwonden.

Maar het is wel mijn pake. Mijn pake die voor de tweede keer is ontsnapt uit het verzorgingscentrum voor Alzheimerpatienten. Dit keer uit Nieuw Mellens, hij woonde er net een dag. We hoopten dat het een thuis voor hem zou zijn, maar daar dacht hij duidelijk anders over. En dus liep hij weg. Verward en bang zwierf hij meerdere uren door de stad die hij ooit zo goed kende en die hem nu vast vreemd voor zal hebben gekomen. Om tenslotte, zwaargewond te eindigen in een ambulance.

Hoe en wat er is gebeurd zullen we nooit precies weten. Hij kan het ons niet vertellen want hij weet het niet meer. Misschien is hij gewoon heel ongelukkig gevallen. Misschien is het erger. Feit blijft dat hij nu heel veel pijn heeft, geopereerd moet worden en misschien wel nooit meer zo wordt als hij was. Feit blijft dat Nieuw Mellens niet goed op hem gepast heeft.

Want pake woont niet meer bij beppe, woont niet meer in zijn geliefde huis, omdat hij telkens ontsnapt. Omdat het te onveilig voor hem was dat wij op hem pasten, vroegen we het aan anderen. Aan mensen die dat goed kunnen, aan mensen die daar geld voor krijgen. En die mensen, lieten hem, wetende dat hij de Houdini van de Lage Landen was, gewoon ontsnappen. En dus ben ik boos en verdrietig.

Want pake heeft pijn, pake kan niet meer kijken, pake kan niet meer praten. Pake is niet meer pake. En hij weet niet eens waar hij is, hoe het komt en wanneer het overgaat. Niet alleen opgesloten in zijn hoofd, ook nog opgesloten in zijn lichaam... Ik ben boos, verdrietig en heb medelijden. En ik vraag me alleen maar af of de deur deze keer wel goed op slot zit.